Леанід Дранько-Майсюк: Стомленасць Парыжам

Г Пакуль зацішак. Гугеноцкі Нім.
Мундзір вайсковы на Апалінэры.
Ен — дрэнны коннік. Бедны конь пад ім
Трашчыць, згінаецца, як ліст фанеры.

I Сірочы поўдзень. Часта сніцца Рым.
Адольваюць то страхі, то хімеры.
Пад капытом апынешся цяжкім —
Калекаў не бяруць у афіцэры.

Ё Што тыя страхі, зрэшты? Толькі дым.
Пяшчоты хочацца мацней, чым веры,
I цеплыні жаночай назусім,
I чым найбольш і без ніякай меры.

МВайна на поўначы. Яшчэ жывым
Усмешка ахвяруецца Венеры,
Усім Жывым — старым і маладым —
На кожнай вуліцы і ў кожным скверы.

А А мёртвых абыходзяць па адным
Шакалы, тыгры — знішчаны вальеры!..
То блісне ў пашчы крыжам залатым,
То галуном, што віўся па каўнеры.

П Як насланнё, вайны нязмыўны грым
На твар! А твар у жудасным ашчэры...
I ўсё ж паэт не воін — пілігрым,
Святло вандроўнае ў нябеснай сферы.

А Патрыятычны захапіў уздым,
Парады, барабанныя шпалеры,
Аднак душа — не ў гуле баявым,
А ў шэпце космасу блакітна-шэрым.

Л Казарма душыць. Роўнае крывым
Тут робіцца ва ўсе стагоддзі, эры.
Казарма — домам родным, дарагім
Не можа стаць і ў сонечнай рыв'еры.

Л Дом — дзе жанчына!.. Зброю — на кілім,
Мундзір — на цвік, вайсковы дух за дзверы...
Скарыцца!.. Стацца хлопчыкам малым!..
Стаіцца ў захапленні і ў даверы!

I Пасля, — застаўшыся амаль ні з чым, —
Выхоўваць верш на ранішняй паперы.
Так пасынка выхоўвае айчым
То ласкаю, то зычэннем халеры.

Н Пайшла... I застаецца дом пустым...
А каб вярнуць, — хоць ветрам у парцьеры, —
Ні сіла не паможа, ні інтым,
Ні золатам паўнюткія галеры...

Э На фронт паэт прыедзе халастым.
Вайне такія любы кавалеры.
Ад раны не ўратуе херувім
I нават блізкія сябры-жаўнеры.

Р Чым кроў паможа? Мусіць, што нічым,
Адно што здзейсніць даўнія намеры
Мець грамадзянства, каб сысці затым
З французскім пашпартам да Люцыфера.

1 верасня 1989 — 7 кастрычніка 1990