Леанід Дранько-Майсюк - Стомленасць Парыжам

А пад вясёлым позіркам маім
Празрысты робіцца і лістападны
I ў пацалункавы ерусалім
Па небу шлях паказвае дакладны, —

I слова кожнае, і кожны верш
У вільгаць апускае залатую,
Дол агародны і нябесны верх
Сабою ясніць у пару любую...

Паэты любыя, вы ўсё маглі,
Агнём ласкавым налівалі шклянкі,
Якія прыгажуні ў вас былі
I вечары, яснейшыя за ранкі!

Але ці быў у вас хоць міг адзін,
Ахоплены павойным неспакоем,
Калі жанчына, лепшая з жанчын,
Вам уяўлялася гарынь-ракою;

Калі яна свой ашчаджала час
I хваляй паўставала немагчымай;
Калі яна расказвала пра вас
Не музыкай, не словам — а вачыма.

6 кастрычніка 1991

Хацеў бы я па вечарах
3 удумлівасцю лістападнай
Па снах тваіх і валасах
Жыццё далейшае разгадваць...

Мной неспазнаная яшчэ, —
Паўз надпісы «Лянок» і «Мода», —
Да плошчы Коласа цячэ
Евангельская прахалода.

I я хацеў бы ў гэты міг,
Як лепшую страфу, паднесці
Да звонкіх валасоў тваіх
Сэнс лістападны дабравесця.

Каб неспакойнае «ало»
Згубіць у тэлефонным гудзе,
Забыць пра тое, што было,
I цешыцца з таго, што будзе.

Але ці мала што хацець
Душа надумае ў змярканні,
Калі праніклівая смерць
Глядзіць спакойна на каханне;

Калі дыханне ў каўняры
Спыняецца і мне даводзіць:
«Смерць і каханне — дзве сястры
Твае... і ты іх брат, выходзіць...»

I я згаджаюся, што брат,
I рады гэтаму сваяцтву —
Якіх яшчэ вялікіх страт
3 такімі сёстрамі баяцца!

Пакіне музыка мяне,
Звядзе на струнную мякіну, —
Яны ж і пры апошнім сне
Мяне ніколі не пакінуць.

Дзве блізкія мае сястры,
Але не па крыві — па страху;
Яны спатоляць без пары
Маю евангельскую прагу.

I ты — ім блізкая сястра...
I нам пакінута надзея
Ісці да Паўла і Пятра,
Шлях пачынаючы з Мацвея.

14 кастрычніка 1991

Xачу ўзыходзіць над магу
У хвілю самую бязбожную.
Я ў сэрцы кволасць берагу —
Сваю саломінку апошнюю.

Я ведаю: не патану,
Паверхні не згублю алмазнай,
Адно — мой голас пойдзе дну
Пра патаемнае расказваць.

Не буду замінаць яму,
Няхай сабе распавядае,
Што роспач не пазбыць таму,
Хто па-сапраўднаму кахае;

Што па-над ястрабным хачу
Магу жураўнае не ўстане
I праз персідскую парчу
Цвяток радзімы не прагляне;

Што на саломінцы надлом
Вясёлай ніткаю віецца
I Апалонавым святлом
На гэтым свеце марна грэцца;

Што застаецца — цішыня,
I асака, і ноч рудая,
Калі марудна цеплыня
Кроў маладую пакідае.

20 кастрычніка 1991

Паэт сказаў: «Стамляецца метал...
Святло стамляецца, і Апалон стамляецца,
Арлы стамляюцца, вартуючы амфал,
А хараство ніколі не стамляецца».

Я ўсцешаны, бо гэта зразумець
Паспеў усё ж на трыццаць пятым годзе,
Калі душа стамілася старэць
I пачала паэзію знаходзіць.

Як у дзяцінстве, Божага Раства
Салодкі лёд пакладзены на губы.
Душа адчула холад хараства,
Што пад калядныя прыходзіў бубны.

Шкадуючы далёкае, люблю
Праседжваць ноч з суботы да нядзелі
I назіраць, як просяцца ў зямлю
Бяссмертнікі — сухія імартэлі.

Тады чужое робіцца сваім
I цвет сухі, як толькі развіднее,
Ужо не ахвяруючы нічым,
Марозную сагрэе галілею...

3 апоўначы мне ўспамінаць да дня,
П'янеючы ад акварэльнай скрухі, —
Як да мяне прыходзіць чысціня
I як яна мае цалуе рукі, —

I просіць расказаць пра хараство...
Я новых таямніц не адкрываю,
Нібыта свой чытаю гараскоп,
Калі сурдзінным шэптам паўтараю

Вядомае: «Стамляецца метал...
Святло стамляецца, і Апалон стамляецца,
Арлы стамляюцца, вартуючы амфал,
А хараство ніколі не стамляецца».

28 кастрычніка 1991

Мне шчасце дадзена магчымае
I з ім такое адкрыццё, —
Што толькі з гэтаю жанчынаю
Спазнаю поўнае жыццё;

Што толькі з ёю мне адкрыюцца
Глыбіні, цёмныя дасюль,
I думкі чысцінёю ўмыюцца,
I стане светла адусюль...