Леанід Дранько-Майсюк: Стомленасць Парыжам

У надакучлівыя оды
Я патанаю з галавой,
Мне застаецца тонкі водар
Яе сукенкі лугавой.

I застаецца мне прастора,
I супакойваюся зноў,
Што пад аховаю сабора
Яна вяртаецца дамоў.

19 жніўня 1991

У майстэрні, дзе ружам не цесна,
Алкагольным суцішаны дном,
Я пішу на паперы нябеснай,
На паперы, што пахне віном.

Я пішу пра салодкую цьмянасць —
Толькі з ёю магу маладзець;
Дзе каханне, а дзе закаханасць,
Аніяк не хачу зразумець...

Залатою на постаці, ломкай,
Той, якую Паэзія жне,
Я нябе называю саломкай,
Што кладзецца на вусны мае.

Над саломкаю буры хадзілі
I віхор успамінаў такі,
Што самохаць ляціць мой гадзіннік,
Нібы чорная птушка, з рукі.

Я на кожнай прачытваю стрэлцы,
Як спяшаешся ты да дзяцей, —
Навальнічная рэўнасць у сэрца
Залятае часцей і часцей.

Я запомню сірочасць букета —
Залацістую золь на траве!
Ен шаптаў нам: у радасці гэтай
Алкагольнае шчасце жыве.

Я майстэрню сваю аплятаю,
Замыкаю на ружы-замкі
I з каленяў тваіх выпіваю
Фіялетавыя васількі.

24 жніўня 1991

Ты, — памножаная на неба
I падзеленая на страх, —
Здабываеш са смутку срэбра
Старажытных вясёлых драхм.

Ты далей, чым слова далёка ,
I чысцей за ўсе халады...
Неўрадлівы пясок сірока
Засыпае твае сляды.

Ты ўжо чуеш, як свечка плача
На блакітным летнім акне,
Пройдзе восень над Белай дачай
І патоне ў нашым віне.

Што ж цябе, дарагая, страшыць?
Ну, адкуль ён, адкуль ён — страх?
На віне пацалункі нашы,
Дзякуй Богу, не на слязах.

I калі я твой брат старэйшы,
То паслухай мяне хоць раз:
Багдановіч апошнім вершам
Ад самоты пазбавіў нас, —

А ў самотнейшыя хвіліны
Уначы, пад газніцы бліск,
Не ў Вільню — пісаў у Афіны
Да Вацлава нясмелы ліст.

30 жніўня 1991

Патухла свечка летняя. Даволі!
Адно прадонне і адзін зеніт.
«Паэт не памыляецца ніколі», —
Што ж, радуйся, самотны Леанід.

Ты прадчуваў, што так яно і будзе,
Наваражыў на прыпяцкай вадзе,
Што прыйдзе міг, калі табе на грудзі
Саломка залатая не ўпадзе.

I вось не ўпала, — чым далей, тым болей.
Узрошчаная на глухім пяску,
Егіпецкая ружа пальцы коле
I пакідае кроў на языку.

Каханая, ты на струне пагрознай
Губляеш голас, астрамі жывы;
Ты патрабуеш гутаркі сур'ёзнай
І хутка будзеш зваць мяне на «вы».

А мне ж усё сур'ёзнае — пакута,
Тугая канапляная пятля.
Яна ашчэрваецца пашчай лютай,
Пагойдваецца зблізку і здаля.

Асінавае слова «разьвітаньне»
У канапляны ўплецена вянок, —
Я заслужыў такое пакаранне,
Як чорны ліст — мне дадзена яно.

Ды каб хоць як самоты адцурацца,
Каб не паверыць, што цябе няма, —
Як ля іконак, буду прыпыняцца
Ля кожнай літары твайго імя.

2 верасня 1991

Ты ўчора вінаградзінкай была
Апошняй над халоднаю альтанкай,
А сёння ты высокая маланка —
Ахоўніца нябеснага стала.

А я жыхар гароднага эдэму,
Там я знайшоў свой камень хрызаліт,
Калі петунію прасіў і хрызантэму
Суцешыць баязлівы твой блакіт.

О, твой блакіт — цяпло жывых петуній
I хрызантэмнай музыкі жывой,
Такі ж блакіт у позірку матулі
Любові Аляксееўны маёй.

I гэткі ж страх (балючая страшынка) —
Цяжар найбольшы для маіх плячэй.
Усё аддаў бы і на ўсё рашыўся,
Каб толькі знік ён з дарагіх вачэй.

Ды ні крыві не хопіць тут, ні грошай,
Ні верасня ў расчыненым акне,
Тут Грэцыя ніяк пе дапаможа,
Давыд-мой-Гарадок таксама не...

Махну рукой. Ды за адчай-узмахам
Адразу ж папрашу твайго цяпла:
Цалуй мяне сваім высокім страхам,
Частуй мяне з нябеснага стала.

5 верасня 1991

Я зразумеў, адкуль мае трывогі —
Не трэба Дастаеўскага чытаць...
Галоўны д'ябал Мікалай Стаўрогін
Паспеў і ў Летушкі спакой забраць.

На пятніцу, суботу і нядзелю
Мы развіталіся, як і заўжды,
Каб зноў у тэлефонны панядзелак
Здабыць святло з гарынскае вады.