Леанід Дранько-Майсюк - Стомленасць Парыжам

Я памыліўся так недаравальна,
Я не святлу, а цемры стаў відзён,
Бо засланіў раманам інфернальным
Сябе ад Летушкі на столькі дзён!

Схаваўшыся пад кніжныя галіны,
Я варажыў над коранем «стаўро»
I дакранаўся да класічнай гліны,
Каб вылепіць уласнае святло.

Але дабро я не зрабіў дабрэйшым
I не адчуў шыпшынавы разрыў, —
Я захапіўся духам нетутэйшым
I духам тым каханне апавіў.

Зусім не думаў, што ў душы мужчыны
Мацней за ўсё базарная мана:
Жаночы смутак — смутак без прычыны,
Жаночы смутак — лёгкая цана.

Няўцям было мне пад чытанне-сненне, —
Калі марнела Летушка адна, —
Што адзіноты кожнае імгненне
Не Бог дае жанчыне — сатана.

9 верасня 1991

Нам да Марыі Магдалены
Па Старавіленскай ісці
I страх у радасці імгненнай
Згубіць і болей не знайсці...

Каб сэрца залацела ў сэрцы...
У слёз высвечваючы дно,
Каб нашых акуляраў шкельцы
Пазвоньвалі адно ў адно.

Каб цень балетнага тэатра
I ў самы нешчаслівы час,
Праводзячы да Людаманта,
Да яснасці прыводзіў нас.

Каб з тою яснасцю балетнай
Мы сустракалі кожны дзень
I каб царкоўнае паветра
Нас не пакінула нідзе.

3 усіх навук адной навуцы
Каб мы вучыліся з табой, —
Каб мы вучыліся разлуцы
У восені перад зімой.

Каб мы шапталі, як маленне,
У першую сваю зіму:
«Калі навучымся цярпенню,
Тады навучымся ўсяму».

11 верасня 1991

На вуліцы Першага пацалунку
Ад пані Дароты пачую: Sto lat.
На вуліцы Першага пацалунку
У ювеліра на тонкім рыштунку
Гітарны паблісквае верасняпад.

Мяне палюбіла была адзінота.
Гітарнае лісце на вочы лягло.
Мяне палюбіла была адзінота,
I вы памятаеце, пані Дарота,
Гітарнага лісця сухое святло.

О, мудрая пані, з-пад ветразя Лодзі —
3 сябе я выплакваў няўцешны матыў.
О, мудрая пані, з-пад ветразя Лодзі,
Антычнаму ветру не мовілі: годзе,
Прымаючы кожны ягоны узвіў.

Я ваша цярпенне туманам няволіў,
Я вас апускаў на халоднае дно.
Я ваша цярпенне туманам няволіў —
Ні белых ляўконій, ні белых магнолій,
А толькі гітарнае лісце адно.

Не ведаў, не знаў, што чакае Акропаль,
Яшчэ не прадбачваў сваёй вышыні...
Не ведаў, не знаў, што чакае Акропаль,
Калі вы сказалі:
«Забудзеш свой клопат
I згубіш даліну ў лімонным агні.

Жанчыну заўжды замяняе жанчына,
Што можа не только кахаць — разумець!
Жанчыну заўжды замяняе жанчына,
I, значыць, гітарнае лісце павінна
Вярнуцца на дрэва і зноў зелянець».

...Паслухайце, пані, вандроўная пані, —
Мой шлях патанае ў зялёны блакіт.
Паслухайце, пані, прарочыца пані, —
Саломка лімонная лёгкім дыханнем
Імя забірае маё — Леанід.

16 верасня 1991

Да сімфанічнага спакою
Плыла, не чуючы званка,
Па-над трамвайнаю ракою
Твая трывожная рука.

Я—п'яны хлапчукоўствам нейкім
Цябе не папярэджваў: стой!
Зусім не бачыў небяспекі
На гэтай вуліцы пустой.

Твая рука, расу ляўконій
Захоўваючы ў халадку,
Да сімфанічнага спакою
Выводзіла маю руку.

Твая рука жарынкі цыній
Не астуджала, берагла
I перунам трамвайных ліній
Сцябліны светлыя дала.

I лінію трымала лёсу
Майго... I ад яе цяпла
Цвіла мядовая меліса
I сальвія ў Гарынь цякла.

Дзяцінства ранак местачковы
Я ўспомніў праз тваю руку,
I зноў я — Лёнік Васілёвы
У бестрамвайным гарадку.

I зноў да флёксаў і да макаў
3 гары царкоўнае лячу, —
Тады не знаў журбы ніякай
I сёння ведаць не хачу.

Дык адыдзі, журба старая,
І, смутак юны, прападзі —
Пад колы мінскага трамвая
Мая нярадасць упадзі.

Хачу спакою ўсіх сімфоній,
Каб мець абедзвюх рук спакой —
Трывожнай, што ў маёй далоні,
I той рукі, што не ў маёй.

27 верасня 199 1

Паэты любыя, вы ўсё маглі,
Таму не дзіва, што ў вачах каханых
Вы мора бачылі і караблі
I свой апошні дзень, у кут загнаны.

Але ці бачылі вы туманок,
Той самы, што пад позіркам панурым
Пазвоньвае, як сонечны пясок,
У звонікі іконнай кампанулы, —