Леанід Дранько-Майсюк - Стомленасць Парыжам

Ці варты я хвіліны гэтай шчаснай,
Не ведаю і ведаць не хачу.
Запамінаю голас Ваш прыязны;
Нібыта верш, запамінаю астры —
Па-школьнаму, на памяць іх вучу.

Запамінаю голас Ваш прыязны...
Пакінь, пакінь, глыбокая струна,
Шум глыбіні і неспакой рамансны,
Каб у крыві маёй квітнелі астры...
Кроў — гэта ваза, што не мае дна.

19 чэрееня — 14 снежня 1991

Над Прыпяццю і над Гарынню,
Не дакранаючыся да зары,
Хрысціў ерусалімскай сінню
Свой век, што перайшоў за трыццаць тры,

I пра адну жанчыну думаў,
Яе лілейны цень на сэрца лёг.
Да тонкіх чаратовых струнаў
Ляцеў генісарэцкі матылёк.

I я сачыў за тым палётам,
Удыхаючы евангельскі пыл,
I ехаў да бацькоў. Мой клопат
Для іх зусім незразумелы быў.

Не заўважаў цяжкой работы
На гародах палескіх і палях, —
Бо мне хацелася пяшчоты,
Хацелася бачыць лілейны страх!

Той страх мне дорыць палесціну,
Той страх ператварае на вачах
Жанчыну любую ў дзяўчыну —
3 туманам у лімонных валасах.

26 чэрвеня — 15 снежня 1991

Рука вышэй за музыку і вершы,
Калі яна — твая рука!
I позірк твой, за матылька лягчэйшы,
Ляціць на просьбу спевака.

У просьбе той блакітна-італьянскай,
У элегічным tremolo —
Плыве трырэма даўніны раманскай,
Вясло кладзецца на вясло.

Мы там сустрэнемся абавязкова,
Узяўшы Прыпяць і Гарынь,
I нашая вясёлкавая мова
Разбудзіць медную латынь.

Рука твая адчуе шум бяздонны,
Чужыны радасны апёк.
У валасах туманных і лімонных
Успыхне родны васілёк.

Сапфірынка ў акіянічным жыце
Да спевака вяртае нас,
I шэпт аліўкавы: вось так жывіце, —
3 часоў папірусных не згас.

Спявак пяе, і з намі ён танцуе
I ў нашай радасці жыве...
I мой уздых, які цябе цалуе,
Засне ў лімонным харастве.

27 чэрвеня 1991

Вядома ж, не... Мне гэта ўсё здалося!
Яшчэ ніякі гэта не разрыў!
Яшчэ шуміць эгейскае калоссе,
І кіфарыйскі спеліцца матыў.

I не марнее, жывіцца мастацтва
Глінянай прахалодаю быцця.
Яшчэ магу кахаць, і падабацца,
I чыстым быць, як зорка і дзіця;

Паіць віном паўлінавыя астры,
На пчол глядзець і цешыцца любой!
I ластаўку, якую сочыць ястраб,
Забраць адсюль у Грэцыю з сабой...

3 гарода бацькі, з матчынай гаруткі,
Абтрэсваючы каранёў цяжар,
За мной бягуць лілеі, незабудкі
I шольсіі лімонавы пажар.

У кожнай кветцы дух жыве ахвярны.
I ў алкагольны падаючы след,
На століку афінскае кавярні
Яны ніяк не стоўпяцца ў букет.

Віхура каралеўскага гарода,
Па горла апынуўшыся ў віне,
Пяе пра кучаравага Эрота,
Цвярозасць вымываючы з мяне.

Вось так паэт становіцца багатым
I адчувае асалоду ўсю.
На капытках і рожках казляняты
Яму нясуць музейную расу.

1 ліпеня 1991

Зноў хваля, ператвораная ў камень,
Ударыла мяне.
Цяпер ляжаць мне ў элегічнай яме
На камяністым дне.

Каго, каго паклікаці, пазваці —
Набрацца родных сіл?!
Далёка бацька, і далёка маці,
I Вольга, і Васіль.

А побач ты ў педагагічным змроку
Ля камяністых сцен,
I — музыка ў любым тваім уроку,
Настаўнік мой Верлен!

Нябёсы камяністыя над намі
Не скоцяцца далоў.
Пяю рамансы ў элегічнай яме,
Як ты вучыў, — без слоў.

Твая душа й па гэты час ад здзеку
Бароніцца ў журбе,
Бо цынік зноў мужчыну-недарэку
Вышуквае ў табе.

Твая бяда ва ўсіх французскіх трунах
Не менее ў цане.
Твой алкаголь у клавішах і ў струнах
I ў каніфольным сне.

Імя тваё на вуснах у Еўропы,
Як васільковы лёд!
Калі растане — свежасцю акропіць
I мой гарынскі рот.

Я пэўны праз цябе, Верлен!.. Пакуль жа
На камяністым дне
Яе саму, яе дзяцей і мужа
Я бачу, як у сне.

Яна не набліжаецца, далей шчэ
За Вольгу, Васіля.
Ля ног яе жывая хваля плешча
Твайго, Верлен, святла.

4 ліпеня 1991

Над нашым пацалункам першым
Плыў дым сямейнага кастра:
Не палюбоўніца — сястра!
А я? А я — твой брат старэйшы.