Сяргей Грахоўскі - Табе зайздросціць сонца

Прытоптаны, у цёмных крапках
(Відаць, не доўга праляжыць).
I я угледзеў — з нотнай папкай
Дзяўчынка сцежкаю бяжыць.

Цяпер я разам да прыпынку
Хаджу заўсёды, крок у крок,
З маленькай тоненькай дзяўчынкай,
Яе даслухаўшы урок.

1962 г.

ЗІМА

Закітавала вокны зранку,
Капусту ссекла да цямна
I вышыла за ноч фіранку
На шыбах цёмнага акна.

Платы i веснічкі пабеліць,
Усе калюжыны зашкліць
I за аселіцай пасцеле
Палотны зрэбныя бяліць.

А на дасвецці сырадою
У вёдры звонкія налье
I свежай, чыстай, маладою
Нячутна пройдзе па сяле.

Празрыстым пухам галубіным
Усе дарогі замяце
I сокам спелае рабіны
Палоску ў небе правядзе.

1962 г.

ЛАСІНЬІ СЛЕД

На досвітку па хрусткай стыні,
Паміж алешын i асін,
Страсаючы рагамі іней,
Ідуць мацёрыя ласі

I ловяць мяккімі губамі
Тугія парасткі альхі.
Над пасівелымі гарбамі
Ляціць слупамі снег сухі.

На досвітку у лесе ціха,
Курыцца сіняя імгла,
Але трывожная ласіха
Угору вушы падняла.

I прыхіліўшыся да вецця,
Глядзіць за снежныя валы,
Здаецца ёй, што свішча вецер
У варанёныя ствалы.

І лес, i снег у чыстых зорах,
У срэбных пацерках — кусты,
Але ласіха чуе шорах
I кожны скрып за тры вярсты.

Завея замяла дарогі...
Якочуць недзе ганчакі,
Закінуў лось на спіну рогі,
Бяжыць ласіха ў хмызнякі.

Праз буралом i крутаяры,
Шарпак ламаючы таўсты,
Яны ў гушчар ляцяць у пары
I ў кроў збіваюць капыты.

Гарачы след у змроку тоне.
З густое снежнае імглы
Шуміць шалёная пагоня,
I свішча вецер у ствалы.

Дыміцца сцежка колкім снегам,
Клубамі сцелецца гання...
Азваўся лес тужлівым рэхам,
I ўсё замерла. Цішыня.

Адразу стала пуста ў лесе,
Смала іскрыцца на кары,
I толькі след на стылым снезе
Гарыць палоскаю зары.

3—5. XII 1961 г.

СПАКУСА

Прыйшла паціху, без дазволу,
Аловак выбіла з рукі
I, як няўмольная назола,
Мяне штурхае пад бакі.

Параскідала ўсе паперы,
Пазамыкала стэлажы,
Завалай зачыніла дзверы
I кажа: «Трохі паляжы».

Страфа замерла на паўслове,
Ляжыць недачытаны ліст,
Што мне на беларускай мове
Прыслаў балгарскі журналіст.

Пасля, як хлопчыка, раздзела,
Накрыла коўдрай з галавой,
Аблытала душу i цела,
Наводзячы парадак свой.

Чаго прыйшла, адкуль i хто ты?
Ну, што ты маеш да мяне?
Ты бачыш, колькі тут работы
I тэрміновых спраў, ці не?

Герой не скончанай паэмы
Прыспешвае: «Хутчэй пішы!»
У сэрца стукаюцца тэмы,
А ты мне шэпчаш: «Паляжы»

Не, я не ўлежу. Вокны насцеж
Ад гулу хай дрыжыць пакой.
Мне трэба людзі, трэба шчасце
I не патрэбен твой спакой.

Паэт — заўсёды на рабоце,
Аж дух займае кожны раз.
Ён не капаецца ў блакноце,
Што накрыж перакрэсліў час!

Ён сам усё пабачыць хоча, —
Паспець усюды за траіх.
Паэт працуе дні i ночы
Без адпускоў i выхадных.

1960 г.

БЯССОННІЦА

Пішу, хвалююся i рады, як дзіця,
Удалай рыфме, вобразу i слову.
Нібыта ў гэтым сэнс майго жыцця,
Нібыта тут усіх асноў аснова.

Хіба ж не так?
Хіба ж не мы з табой
Пазналі свет у словах калыханкі?
Хіба ж без песні мы хадзілі ў бой?
Хіба ж не з песняй мы вадзілі танкі?

I, па лугах туманных ідучы
Асеннім днём ці раніцаю весняй,
У небе жураўліныя ключы
Мы сустракаем i праводзім песняй.

Паэзія без фальшы i прыкрас,
Мяняючы то формы, то адценні,
Жыве i будзе, жыць у кожным з нас
I ў кожным нашым светлым летуценні.

Пішу, a ў памяці i ў сэрцы ажылі
Усе пачуцці, колеры i гукі —
Цвітуць рамонкі i звіняць чмялі.
I толькі словы не даюцца ў рукі.

Шукаю ix i не знаходжу ix,
Жывых, шурпатых, зыркіх, як маланкі...
Ужо i горад змораны заціх,
Паружавелі белыя фіранкі,

А я пішу, i ўсё здаецца мне,
Што тут няма ні складу, ні парадку.
Калі ж мой верш нікога не кране,
Закрэслю ўсё i ўсё пачну спачатку.