Сяргей Грахоўскі - Табе зайздросціць сонца

Часамі нас хвалюе драбяза
I глупства нам «трагедыяй» здаецца:
То набяжыць гарачая сляза,
То ў сэрцы след надоўга застанецца,

Што не назвалі i тваё імя
Ў маленечкай газетнай справаздачы,
I самалюбства слізкая змяя
I дзень i ноч адразу перайначыць;

Што прэмію да свята не далі
I тры пустых білеты ў латарэі,
Што зноў дажджы падворак залілі,
A ў хаце слаба грэюць батарэі.

Вось так сваю разменьваеш душу
I тым жывеш, што крыўдзішся i лаеш
Бюро пагоды, дрэнную шашу
I толькі «фельетончыкі» чытаеш.

А ты зірні: на першай паласе
Радкі звіняць, нібы удары гонга,
I ліхаманка Бельгію трасе
Ад навальніцы, што не моўкне ў Конга.

У гэтую хвіліну недзе там
У юнака крывёй дыміцца рана.
Ён сцяг свабоды перадаў братам,
Прыкрыўшы целам залежы урана.

Ён не аддасць сваёй святой зямлі
Тым, што трызняць пра атамныя войны.
Юнак сканаў, каб іншыя жылі,
Каб дзеці гадаваліся спакойна.

Прыслухайся, на ўсе бакі зірні,
I ссохнуцца ад хвалявання губы,
Калі убачыш Афрыку ў агні,
Калі пачуеш голас новай Кубы.

Яшчэ усе трывогі не прайшлі,
Яшчэ не ўсе развязаныя рукі,
Яшчэ жывуць на свеце каралі
I каты Гітлера, i Кайзеравы ўнукі.

Разменьвацца на дробязі не час!
Нам трэба жыць i памятаць пра гэта,
Каб не было трагедый больш у нас,
Каб ix не знала нашая планета.

1961 г.

Я ДУМАЮ АБ ШЧАСЦІ

Ужо буслы збіраюцца у вырай,
Курлыкаюць у небе жураўлі...
Пра што б ні думаў я,
я думаю аб міры,
Аб шчасці i спакоі на зямлі.

Я думаю пра першых касманаўтаў,
Што павядуць да зораў караблі,
Я думаю, што самым лепшым святам
Сустрэча з імі будзе на зямлі.

Я думаю пра Кішынёў i Рыгу —
Сяброў усіх у госці запрашу,
I перад імі, як жывую кнігу,
Адкрыю насцеж сэрца i душу.

Я думаю, што ўстану заўтра рана
I ў промнях чыстай восеньскай зары
Ізноў убачу вежавыя краны
I Салігорска першыя капры.

Я думаю, як проста i яскрава
На цэлы свет у наш адказны час
Старэйшы сын Савецкае дзяржавы
Сказаў аб тым, што думаў кожны з нас

Знаёмы голас я лаўлю ў эфіры,
Праводжу у сузор'і караблі.
Пра што б ні думаў я,
я думаю аб міры
Аб шчасці i спакоі на зямлі.

27 верасня 1960 г.

РАБІНАВАЯ НОЧ

Максіму Танку

Маланка б'е i ўпоперак i ўдоўж
I ўспыхвае, нібы сухое сучча,
Грукоча гром, i спорны дождж
Між небам i зямлёю ніткі суча.

Рыпяць сівыя сосны на касе,
Кіпіць i вые ўспененая Нарач,
I пласкадонку лёгкую нясе
Ці ў вір, ці ў Гатавічы нанач.

Плывуць у змроку рыбакі,
А дождж сячэ бязлітасна i тупа.
Глядзяць хлапцы у розныя бакі,
Ды не відно ні Мядзеля, ні Купы.

Над Нараччу — рабінавая ноч:
Бушуюць хвалі, дождж i навальніца.
Куды ні павярні, куды ні збоч,
Нідзе не стаць, нідзе не прыпыніцца.

Да раніцы не разбярэш ніяк,
Ад берагу ты блізка ці далёка...
I вось агеньчык, быццам бы маяк,
Замільгацеў у цемры адзінока.

На вёслы налягаюць рыбакі,
А неба рэжуць вольтавыя дугі,
I зіхацяць ад свежае лускі
На хлопцах курткі, як кальчугі.

У пласкадонцы б'юцца шчупакі,
Маланкі, як зялёныя ракеты...
Не спяць такою ноччу рыбакі,
Не спяць сапраўдныя паэты.

1. X 1960

РЭЧАНЬКА

За снамі сны плылі кругамі,
Ляжаў на шыбах ночы цень,
Але няўпэўненыя гамы
Мяне будзілі кожны дзень.

Над столлю нехта невядомы
Грымеў ад рання да начы,
I я заўжды спяшаўся з дому
Хутчэй упрочкі уцячы.

Няўмелыя хадзілі рукі
Па клавішах то ўніз, то ўверх,
I пакалечаныя гукі
Будзілі наш увесь паверх.

Але надоечы нясмела,
У ранішнім трывожным сне,
Ледзь чутна «Рэчанька» звінела
I закалыхвала мяне,

Іскрылася i булькатала,
Лілася i плыла, плыла;
Здавалася, што рассвітала
У доме ад яе святла.

Здавалася, трымцяць стракозы
У хвалях чэрвеньскай смугі,
I пахнуць мятаю пракосы
I — цёплым жвірам берагі...

I ўсё замоўкла нечакана,
Усё прайшло, нібыта ў сне,
А на падворку, ля паркана,
Ляжаў вільготны цёплы снег,