Разважым яшчэ адзін аргумант. Калі-б дактрына пра рэінкарнацыю была праўдзівая, усякая любоў паміж людзьмі была-б мімалётнай зьявай, па сваёй натуры кароткачасовай.
Нават такая цесная сувязь, як паміж маці і дзіцём, мужам і жонкай, абрывалася-б на парозе наступнага ўцялесьненьня.
Сапраўды немагчыма супаставіць тэорыю аб рэінкарнацыі з праўдай аб тым, што чалавек — асоба, а яго любоў — невыпадковая і каштоўная.
Чэслаў Мілаш — лаўрэат Нобелеўскай прэміі, які сам пра сябе заявіў, што ён „апошні грамадзянін Вялікага княства Літоўскага” — пісаў у сваім творы „Зямля Ульро” наступнае: „Вандроўка чалавечай душы, як вялікая мэтафара, як платонаў міф, вабіла ўяўленьне людзей... але менавіта хрысьціянства супрацівілася пертварэньню міфу ў дактрыну, да чаго схільныя былі некаторыя культы. Агіда да сьвету, роспач, нуда, зьнеахвочаньне тады мусілі быць ня меншыя чымсьці ў другой палове дваццатага стагодзьдзя і аб іх інтэнсіўнасьці сьведчыць вобраз цела як турмы, у якой прабывае душа... Хрысьціяне — упэўненыя, што чалавек мае адно жыцьцё — па сутнасьці баранілі існасьці гэтага сьвету, дадзенага нашым пачуцьцям, а сьв. Павал, які апавяшчаў уваскрэсеньне целаў, гэтым самым на стагодзьдзі паставіў бар’ер паміж хрысьціянствам і рэлігіямі індыйскага паходжаньня. Наагул можна сказаць, што тут ёсьць два полюсы: чым бліжэй да надзеі, што чалавек можа быць збаўлены ўвесь, значыць, ягонае цела можа быць адноўленае і ператворанае, тым далей ад тэорыі духаў, які вандруюць ад аднаго цела да другога”.
Гэта думкі выдатнага паэта, якія таксама маюць сваю вагу. Для вернікаў, аднак, найбольш аўтарытэтным павінна быць Сьвятое Пісаньне і Сьвятая Традыцыя. На іх падставе Праваслаўная Царква не прызнае рэінкарнацыі.
(Мацьв. 5, 34-37)
На кожным кроку ад нас патрабуюцца нейкія подпісы, абавязацельствы, запэўненьні або прысягі. Калі адмовім, могуць не прыняць нас, напрыклад, на працу, можам мець нейкія праблемы. Аднак Евангельле наагул забараняе прысягаць! Як жа тады спалучыць практыку жыцьця з патрабаваньнямі Святога Пісаньня?
Сапраўды ў Евангельлі чытаем: „Не прысягай зусім: ні небам, бо яно Трон Божы, ні зямлёю, бо яна падножжа нагам Яго, ні Ерусалімам, бо ён горад Вялікага Цара, ні галавою сваёю не прысягай, бо ня можаш ніводнай валасінкі сваёй зрабіць белаю альбо чорнаю. Але няхай будзе слова вашае: «так — так», «не — не», а што звыш гэтага, тое ад ліхога” (Мацьв. 5, 34-37).
У гэтым фрагмэнце зьмешчаны прынамсі тры павучэньні. Па-першае, нельга да Божых запаветаў ставіцца як да чалавечых законаў. У Старым Запавеце забаранялася фальшывая прысяга, забаранялася дарэмна вымаўляць Імя Божае, дык людзі прыдумалі прысягі на неба і зямлю, на Ерусалім або на сваю галаву. Аднак усе гэтыя прысягі спасылаюцца на Бога, бо ўсе вялікія каштоўнасьці, на якія чалавек мае ахвоту прысягаць, зьяўляюцца Божым дарам. Такім чынам кожная прысяга спасылаецца на Бога і няма сэнсу шукаць нейкіх паўпрысягаў.
Па-другое, Хрыстос хацеў вярнуць звычайнаму слову яго сапраўдную каштоўнасьць. Гутарка наша павінна быць шчырая і адкрытая: „так — так”, „не — не”. „Для хрысьціяніна кожная гутарка павінна быць бы прысяга”, — гаварыў сьв. Еранім. Заміж сказаць „праўда”, мы любім дадаваць „шчырая праўда”, а калі і гэтага не хапае, кажам „найпраўдзіўшая праўда”. Такім чынам ствараецца атмасфэра, калі словы ўсё больш разыходзяцца з рэчаіснасьцю і чалавеку ўсё цяжэй верыць сказанаму слову.
Сёньня амаль немагчыма купіць нешта, што вялікімі літарамі не было-б названае „дасканалае”, „надзвычайнае”, „супер”, ажно няма месца на слова, якім можна было-б акрэсьліць проста салідны тавар. Калі хлеб, дык проста смачны і сьвежы, калі прылада, дык функцыянальная і трывалая.
Аднак у Сьвятым Пісаньні ёсьць некалькі канкрэтных прыкладаў прысягі, з чаго вынікае, што яно не выключае прысягу цалкам, але хоча, каб зьвесьці прысягу да неабходнага мінімуму.
„Бог мне сьведкам, што ў тым, што вам гавару, няма адначасова і «так» і «не»”, — пісаў Апостал Павал (2 Кар. 1, 18). „Тое, што вам пішу, гавару перад Богам, што не хлушу”, — запэўніваў ён у Лісьце да галятаў (1, 20), або ў Лісьце да рымлянаў: „Сьведкам мне Бог, Якому служу маім духам” (1, 9). Немагчыма, каб Апостал сьведама парушаў забарону і таму словы „цалкам не прысягайце” нагадваюць нам, каб па меры магчымасьці пазьбягаць прысягі і не прысягаць занадта ахвотна.
Як-жа прысяга магла-б быць злом сама па сабе, калі ўжывае яе сам Бог. „Прысягаю на Сябе, — сказаў Бог Аўрааму, — што паколькі ты не пашкадаваў свайго адзінага сына, буду цябе бласлаўляць” (Быцьц. 22, 16). На гэтую прысягу ёсьць затым спасылка ў Евангельлі (Лук. 1, 73). Гаворачы пра вышэйшасьць Хрыстовага сьвятарства над сьвятарствам Аарона, Апостал разьвівае аргумант, што толькі гэтае першае сьвятарства замацаванае прысягай: „Прысягнуў Госпад і ня будзе шкадаваць: Ты сьвятар навекі” (Яўр. 7, 20; Пс. 110, 4).
Читать дальше