Margit Sandemo - Skarga Wiatru

– Większe grzechy zostały wybaczone. – Jak na przykład inkwizycja?

– No nie, inkwizycja to chyba nigdy nie uzyskała wybaczenia. Co najwyżej tylko ze strony własnych funkcjonariuszy. Oni bowiem torturowali ludzi, mordowali i dręczyli, a potem odpuszczali sobie nawzajem grzechy.

Unni mówiła teraz cichym głosem pełnym żalu:

– Nasza sprawa ma również związek z inkwizycją, prawda?

– Owszem. I jeśli jest coś, co może rzucać naprawdę długie, ponure cienie na przyszłość, to przede wszystkim grzechy i niegodziwości popełnione w imieniu Boga. Mimo wszystko jednak sądzę, że jeśli chodzi o naszą zagadkę, to inkwizycja i jej rola lokuje się gdzieś na peryferiach. Nie dotarliśmy jeszcze do jądra tajemnicy. Ale ty byłaś blisko, moja droga. W owej przerażającej wizji, którą miałaś we śnie.

– Wiem. Wiem też, że muszę powtórzyć eksperyment i zrobię to, choć nie jestem jeszcze gotowa.

– My to rozumiemy. Najpierw trzeba wyjaśnić tajemnicę Elia.

Unni nie pozwolono usiąść obok Jordiego. Ulokowała się więc na przednim siedzeniu między Antoniem i Pedrem, który pełnił rolę przewodnika. To najlepsze rozwiązanie, Unni bowiem była najmniejsza, zresztą w samochodzie po prostu brakowało dla niej innego miejsca, chyba że w bagażniku, a i to z trudem.

Odczuwała na plecach chłód płynący od strony Jordiego, wiedziała, że on o niej myśli i żywi dla niej gorące uczucia. Nie przejmowała się więc tym chłodem.

Akurat tego mogliście nam oszczędzić, zwracała się z goryczą w myślach do czarnych rycerzy. Co by to komu szkodziło, gdybyśmy mogli ze sobą być? Czy to by osłabiło siły Jordiego? Nie sadzę. Przeciwnie, razem moglibyśmy wam lepiej pomóc.

Wiedziała jednak, że rycerze nie brali jej w rachubę, nie spodziewali się, że wkroczy w życie Jordiego, ona, która nieoczekiwanie okazała się potomkinią rodu i sama obciążona jest złym dziedzictwem. Rycerze nie zdawali też sobie sprawy z jej paranormalnych zdolności które okazały się tak wielką pomocą dla ich sprawy.

Czy wobec tego nie mogliby cofnąć lodowatych rąk znad Jordiego? Czy nie mogliby cofnąć zakazu, zgodnie z którym Jordi nie może się interesować nikim ani niczym innym, jak tylko uwolnieniem rycerzy i ich rodu od ciężkiej klątwy sprzed wieków? Czyż oni nie rozumieją, jak Jordi i Unni cierpią? I dlaczego nie mogliby zostać chociaż przyjaciółmi? No tak, ale przyjaźń przekształca się w oddanie, a potem w miłość. I ze strony Unni była to prawdziwa, najszczersza miłość, ze wszystkim, co miłość za sobą pociąga – tęsknotą, pożądaniem, niecierpliwością, bezradnością i nie mającym granic bólem.

„AMOR ILIMITADO SOLAMENTE”.

Tylko bezgraniczna miłość…

Żeby nie wiem jak bardzo tego unikała, zawsze jednak wracała do tych słów.

Nie musiała sobie niczego wmawiać ani fantazjować, bo wiedziała, że Jordi żywi dla niej równie silne uczucia.

Dlaczego więc nie mogliby… Nie, no znowu daje się wciągnąć tej beznadziejnej spirali.

Krajobraz stawał się coraz bardziej płaski, wzniesienia zostawiali za sobą. Właściwie to ta podróż sprawiała Unni przyjemność. I rozkoszowała się tym, że siedzi na przedzie, gdzie nic nie przesłania jej pięknego widoku.

Mieli teraz przed sobą rzekę z kamienistymi brzegami, a w oddali widać było jakąś wieś.

– Oj, spójrzcie na te drzwi! Wysoko na skalnej ścianie! – krzyknęła Unni. W dalszym ciągu najczęściej używała słowa „oj”. – Oj, tam było rozstaje dróg, nie zauważyłam. Dokąd teraz?

– Jesteśmy na miejscu – oznajmił Pedro. – Nic dziwnego, że ludzie nie zauważają tych rozstai, tyle innych interesujących rzeczy jest dookoła. Antonio, skręć tam. Teraz najważniejsze, to odszukać Elia.

Wysiedli z samochodu u stóp żółtej skały, Unni nie potrafiłaby powiedzieć, czy to wapień, piaskowiec czy jeszcze co innego. Trochę spłoszeni spoglądali na liczne mieszkania mieszczące się w skalnych niszach.

Pedro tłumaczył:

– Wiele z tych mieszkań w grotach zyskało status domostw artystów i innych ludzi, którzy chcą mieć coś wyjątkowego. Często są bardzo luksusowe, wyposażone w najnowocześniejsze urządzenia. Takie mieszkania w grotach znajdowały się w wielu miejscach w naszym kraju. Ale ich popularność minęła, kiedy Cyganie musieli w nich szukać schronienia, byli bowiem prześladowani przez Kościół i inne nietolerancyjne środowiska. Chodźcie, zapukamy do najbliższego domu.

Tam rzeczywiście mieli okazję zobaczyć, jakie to mogą być mieszkania. Światło dzienne wpadało przez wykute w skałach okna w pięknych ramach, w kuchni była lodówka, w salonie aparat telewizyjny, obok garaż urządzony w przyległej grocie.

Elio Navarro? Nie, mieszkańcy skalnego domu wytrzeszczali swoje wielkie oczy i zapewniali, że nigdy nie słyszeli o takiej osobie.

Pedro przedstawił się całym swoim pompatycznie brzmiącym nazwiskiem, następnie oznajmił, że señora Navarro jest małżonką Elia, zaś Jordi i Antonio wnukami jego siostry Margarity, podkreślił, że wszyscy oni koniecznie muszą rozmawiać z Eliem. Wszyscy też są do niego bardzo przyjaźnie usposobieni. Wiedzą, że Elio jest ścigany przez złych ludzi, ale nikt nie ma pojęcia, że oni tu przyjechali.

– Ale przecież powiedzieliśmy wam… – zaczął jeden z mężczyzn w pokoju. Starsza kobieta rozmawiała jednak z señorą Navarro, trwało to dobrych kilka minut, panie wymieniały poglądy z coraz większym podnieceniem, ale Unni nie rozumiała ani słowa. Domyślała się tylko, że gospodarze zaczynają zmieniać nastawienie, w końcu ów najstarszy mężczyzna zawołał:

– Zaczekajcie tutaj!

Poproszono gości, by usiedli, podano słodkie ciasteczka i zimne napoje. Unni już jakiś czas temu zauważyła, że Hiszpanie bardzo lubią słodkie ciasto. Ona podzielała ich gusty i dzięki temu łatwiej było im się porozumieć.

W jakiś czas potem starszy mężczyzna wrócił.

– Możecie iść.

Wszyscy ruszyli za nim. Unni i Vesla czuły się trochę niepotrzebne, bo też oficjalnie nie miały tu żadnej roli do odegrania, Unni postanowiła jednak się tym nie przejmować. Nadarzała się oto okazja, by mogła opowiedzieć Elio, jeśli ten istnieje, że ona także jest potomkinią czarnych rycerzy. Serdecznie podziękowała za gościnność.

Musieli przejść do innej skały po drugiej stronie drogi. Tam wspięli się po schodach do małych, prawie niewidocznych drzwi, które naprawdę łatwo było przegapić.

Wewnątrz na pewno zaraz zrobi się ciasno, pomyślała Unni. Może ona i Vesla powinny zostać na dworze?

Mowy nie ma, Unni wejdzie do środka, nawet gdyby musiała siedzieć pod stołem w salonie.

Pod stołem w salonie? Jakich to luksusów się spodziewa?

Znaleźli się w ciemnej, bardzo małej komórce. Miejsca było tu naprawdę niewiele, za to w pomieszczeniu znajdował się Elio Navarro, o czym świadczyła wzruszająca scena, jaka się rozegrała między señorą Navarro a silnie zbudowanym, pomarszczonym mężczyzną, który ją serdecznie obejmował. Señora Navarro opowiadała mu, kim są ci wszyscy ludzie, Unni słyszała, że słowo „amigos” – przyjaciele – powtarzane było wielokrotnie. Na szczęście Elio mówił też po angielsku. Były marynarz.

Nareszcie w izbie zapanował spokój.

Elio posadził Pedra na najlepszym krześle, szczerze mówiąc jedynym w pomieszczeniu, inni znaleźli sobie miejsca na łóżku lub po prostu na podłodze.

Wszystko to przypominało Unni mały rybacki domek Gudrun. Tam też siedzieli tak bezceremonialnie pod ścianami.

Kiedy Elio uświadomił już sobie dokładnie, kto jest kim wśród przybyłych, wskazał na Jordiego i Antonia swoją zniszczoną ręką.