Margit Sandemo - Przeklęty Skarb

Z norweskiego przełożyła Lucyna Chomicz-Dąbrowska

– Poświeć mi tutaj i przestań się kręcić! – W głosie młodego człowieka zabrzmiało zniecierpliwienie.

– Przecież świecę, głupcze!

– Cicho bądźcie! Jeszcze nas ktoś usłyszy – upominała jakaś dziewczyna.

– Znalazłeś coś, Emilu? – wtrącił się kolejny głos.

– Zamknij się! Nic nie widać. Światło! Bliżej!

Przejmujący wiatr zawodził nielitościwie. Szumiało w koronach drzew. Dwie dziewczyny obejrzały się za siebie, bo zdawało im się, że ktoś szepcze ostrzegawczo.

Ale to był tylko wiatr.

– Słyszeliście te szmery? – spytał chłopak, który trzymał latarnię.

– Przestań pleść bzdury, Bror! Zawsze byłeś tchórzem!

Jedna z dziewcząt znów odwróciła głowę. Bror miał rację. W lesie pobrzmiewały niespokojne tony podobne do dźwięków muzyki organowej. Wydawało się, że zwiastują grozę i lęk, głoszą przestrogę przed niezgłębionym mrokiem ludzkiej duszy. A może jedynie próbowały uprzedzić o śmiertelnym niebezpieczeństwie czającym się gdzieś w głębi lasu?

Boję się, pomyślała dziewczyna. Przerażają mnie nie tylko ciemności, nocna sceneria lasu. To coś więcej. Tutaj, gdzieś blisko…

– Wracajmy do domu – rzekła bezwiednie.

– Chyba oszalałaś! – oburzyła się ta druga. – Mamy się wycofać? Teraz, kiedy jesteśmy już tak blisko celu?

Vivian niczego się nie boi, jest taka odważna, pewna siebie i tego co robi. Chciałabym być podobna do niej.

Spojrzała na chłopca. Ledwie widoczny w bladym świetle latarni, pochylony nisko pracował zawzięcie. Poczuła ciepło w sercu. Emil… najprzystojniejszy mężczyzna, jakiego zna. Wprawdzie wszyscy czworo niewiele różnili się wiekiem, jednak Emil wyglądał z nich najdoroślej. Urodziwy niczym Adonis, o nieustępliwym spojrzeniu, które dodawało mu powagi. Kochała Emila całym swym młodym niedoświadczonym sercem.

– Tutaj – szepnął.

– Znalazłeś coś? – ożywiła się Vivian.

– Tak, coś tu jest. Byłem pewien, że znajdziemy skarb, o którym krążą legendy. Gdzie jest mała łopata?

Rozglądali się gorączkowo. Łopatka leżała pod stertą usypanej ziemi.

– Za duża! – uznał Emil.

– Mam łyżkę – odezwała się cicho Matylda, szczęśliwa, że może w czymś pomóc.

– Wspaniale!

Emil chwycił łyżkę i zaczął grzebać w ziemi.

Powiedział „wspaniale”, był z niej zadowolony!

Wiatr w lesie zawodził coraz bardziej przejmująco. Kołysał gałęziami drzew, to wzmagając się, to cichnąc niczym fale na wzburzonym morzu.

Bror obejrzał się za siebie.

– Stój spokojnie i świeć! – syknął Emil.

– Zaczyna być nieprzyjemnie – mruknęła Vivian. – pospiesz się, Emilu!

Odwrócił się i obrzucił pozostałych przenikliwym spojrzeniem.

– To jak w końcu, chcecie być bogaci, czy nie?

Matylda przełknęła ślinę, Bror drżał na całym ciele i z trudem oddychał.

– Oczywiście, że chcemy – zadecydowała za wszystkich Vivian. – Tylko że ten zachodni wiatr wyje tak przeraźliwie…

Naraz Emil odskoczył do tyłu, jakby ukąsiła go żmija.

– Co się stało? – spytała Matylda.

– E, tam. Nic takiego. Wydaje mi się jednak, że… Vivian, gdzie jest worek?

Dziewczyna przecisnęła się do przodu i podała bratu szmaciany worek.

– Nie wiadomo, co to może być – powiedział Emil. – Na wszelki wypadek nie będę tego dotykał.

– Co ci jest? Zachowujesz się jakoś dziwnie – próbowała dociec Vivian.

– Nic. Zdawało mi się tylko, że to parzy, ale chyba musiałem się po prostu o coś pokłuć. O, tak, zawiążemy worek. W domu obejrzymy dokładnie, co znaleźliśmy.

– A może tutaj jest coś jeszcze? – zastanawiał się Bror, najmłodszy z czwórki.

– Nie sądzę – odrzekł Emil. – Macałem dookoła, sama ziemia.

– Obejrzyjmy to od razu! – upierała się Vivian.

– Nie, najpierw trzeba będzie dokładnie oczyścić to z gliny. Chodźcie już!

Kiedy oddalali się z miejsca, w którym kopali, idąca jako ostatnia Matylda odniosła wrażenie, że w gałęziach drzew nasiliły się przepełnione złością szepty.

Położyli worek na łóżku w pokoju Vivian.

– Ciekawe, co to jest? Wygląda niepozornie – zastanawiał się Bror.

– To prawda – rzekł Emil. – Ale wydaje mi się, że to coś niezwykłego. I bardzo cennego.

– Na pewno. Odwiąż!

Cała czwórka pochyliła się nad workiem. Matylda cofnęła się.

– Nie, co to…

– Widzieliście? – odezwał się Bror. – Cała glina odpadła.

– Och! – Vivian brakło słów.

– Jesteśmy bogaci – stwierdził Emil.

– Wyjmij to – zaproponowała Vivian.

Ale Emil odniósł się dziwnie niechętnie do jej pomysłu.

– Wydaje mi się – powiedział – że powinni to zobaczyć nasi rodzice.

– Jeszcze nie teraz – przerwała mu gwałtownie Vivian.

Brorowi i Matyldzie wydawało się, że w jej głosie pobrzmiewają jakieś obce tony, jakby agresja połączona z chciwością.

– Najpierw wyjmijmy to z tego brudnego worka. Taki skarb musi mieć właściwą oprawę. Przełóżmy go lepiej do mojej czerwonej torebki ze skóry, opróżnię ją.

Ożywiona wysypała zawartość mieszka, a kiedy wyciągnęła rękę po znaleziony skarb, Emil powstrzymał ją.

– Nie dotykaj!

Vivian zastygła na moment.

– Dlaczego?

– Nie wiem. Ale kiedy w lesie chciałem wziąć to do ręki, ogarnęło mnie strasznie nieprzyjemne uczucie. Nie mam pojęcia, z jakiego powodu.

– Gadanina! Ale skoro nalegasz…

Wsunęła znaleziony przedmiot do eleganckiego mieszka.

– O, tak! Teraz schowam to do mojej szafy…

– Nie! – zaprotestował ostro Emil. – Ja się tym zajmę i sam zadecyduję, czy powiadomimy rodziców. Sam także postanowię, co z tym zrobimy. Jestem z was najstarszy!

Nikt nie mógł temu zaprzeczyć.

Senne koszmary.

Języki ognia, drewniana chata w płomieniach. Oparzenia. Dym.

Jakaś kobieta patrzy przenikliwym wzrokiem. Blisko, coraz bliżej.

Ciemność.

Tortury. Okrucieństwo. Ból, gwałt, przejmujący krzyk, złowrogi śmiech. Te okropne oczy… tak blisko.

Ciemność.

Słowa więzną w krtani. Strach przed śmiercią w płomieniach. Brak mi powietrza, duszę się. Ścisk w gardle. Mroczki przed oczami. Pulsowanie w skroniach. Nie mogę złapać tchu.

Te okropne oczy. Blisko.

Gęsty mrok. Coraz ciemniej, coraz głębiej…

Ból. Śmiech. Dźganie nożem. Boli, och, jak boli. Krzyczę, wyję z bólu.

Oczy kobiety gdzieś zniknęły. Ależ ta kobieta jest we mnie!

To ja nią jestem!

Nocną ciszę we dworze zakłócają krzyki, dobiegające z coraz to innego pokoju. Wszystkich dręczą koszmary.

Świt.

Dwór trwa pogrążony w ciszy. Dzwony ogłaszają dzień święty.

W domu nie ma nikogo, wszyscy poszli do kościoła.

A jednak…

Ktoś się skrada, uchyla ostrożnie drzwi.

Gdzie? Gdzie to jest?

Niecierpliwe dłonie otwierają szuflady w komodzie, przeszukują je dokładnie, jedna po drugiej. Podnoszą materac.

Oznaki poirytowania.

Może w biurku? Albo w szafie na ubrania.

Tam!

Niespokojne, nerwowe dłonie poluzowały paski, zanurzają się w skórzanej torebce.

Skarb jest mój, tylko mój! Sprzedam, nim ktokolwiek się spostrzeże…