Margit Sandemo - Chłopiec z Południa

Ach, prawda, muszę porozmawiać z Jaskarim i Eleną, pomyślała, kiedy pożegnała się z wybranym Królestwa Światła i poszła w stronę gondoli.

– Wygląda na to, że wszystko w porządku – oznajmił Ram. – Myślę, że mogę wyprawić cię w drogę.

– Uff, nie lubię tego, najchętniej zapomniałabym o da Silvie.

– Niedługo się to skończy. Uważaj tylko, żeby się w tobie nie zakochał!

– Nie mam szans!

Zawahał się na moment.

– Wiem, że kiedyś w przyszłości będziesz musiała znaleźć sobie jakiegoś mężczyznę z rodu ludzkiego, ale akurat teraz nie jestem w stanie o tym myśleć.

– Ja też nie. Zobaczymy się niedługo?

– W najbliższym czasie nie. Talornin uparcie trzyma mnie z dala od ciebie.

Stali teraz dokładnie naprzeciwko siebie. Trudno im było się pożegnać, zwlekali, jak długo mogli. Byli osłonięci przed wzrokiem niepowołanych. Zresztą na drodze wiodącej do rozległych indiańskich lasów i tak nikogo nie było widać.

– Czas płynie – rzekł w końcu Ram. – Musisz już iść.

Skinęła głową.

Oboje wiedzieli, że to w jakimś sensie rozstanie, że znaleźli się u rozstaju dróg, skąd każde powinno podążać w swoim kierunku.

Ram patrzył na Indrę i serce krajało mu się z bólu.

Kiedyś odsunęła się, gdy próbował niewinnie się do niej zbliżyć. Teraz wiedział, dlaczego to zrobiła. Wiedział także, że było jej z tego powodu strasznie przykro, rozumiał jednak znakomicie, że nie była w stanie mu tego wyjaśnić, by się całkowicie nie odsłonić.

Z bólem w sercu Ram postanowił dać jej jeszcze jedną możliwość.

Przecież na pewno bardzo by chciała przekonać go, że nie uczyniła tego z niechęci. Może właśnie teraz nadarza się okazja?

Wstrzymał oddech. Już od dawna tak się nie bał. Nieskończenie ostrożnie uniósł dłoń.

Dostrzegł tylko lekkie drżenie powiek dziewczyny. Stała nieruchomo, kiedy koniuszkami palców dotknął jej policzka. Słyszał jej stłumiony, niepewny oddech.

Położył całą dłoń na policzku ukochanej, przesunął delikatnie w dół i dotknął palcami warg, leciutko, niczym muśnięcie ptasiego skrzydełka.

Wyciągnął obie ręce i wolno położył na jej ramionach. Indra mimo woli przytuliła się do niego.

Stali w milczeniu, nieruchomi, co najmniej przez minutę. Indra nigdy nie odczuwała takiego spokoju. Zniknęła bolesna tęsknota, jakby on siłą woli zdołał pokonać i jej, i własne pragnienia. Jakby chciał, żeby czuli tylko wspólnotę, nic więcej.

– Nareszcie dotarłam do domu – szepnęła Indra.

– Ja także – odpowiedział.

Po czym wypuścił ją z objęć i spojrzał jej głęboko w oczy. Widziała w jego spojrzeniu smutek i ból, że musi ją opuścić, sama czuła, że żal rozerwie jej serce na strzępy, wiedziała, jak straszna tęsknota ją czeka.

Dał jej znak, by poszła do gondoli. Posłuchała i korzystając z jego pomocy, wsiadła do pojazdu.

Ram stał nadal i patrzył, jak gondola powoli wznosi się ku niebu, biorąc kurs na Zachodnie Łąki.

Nie przeczuwał nawet, że posyła Indrę na spotkanie największego koszmaru jej życia.