Arkadi Strugatski - İktidar Mahkumları

Uygunsuz hareket edenler lejyonerler tarafından öldürülecekler. Khontis’liler aptal değilse, uzun menzilli silahlarıyla tankları imha ederler. Ama eğer aptallık ederlerse, kendi içlerinde savaşacaktan aşikâr. Khontis İttifakı, kargaşadan istifade ederek Khontis Adalet Birliği’ne saldıracak, bunun üzerine Birlik, sivri dişlerini İttifak’ın gırtlağına saplayacaktır. Bu sırada cesur silahlı kuvvetlerimiz, düşman topraklarının içine kadar girecek ve savaşın en ilginç anlan o zaman yaşanacaktır. Tabii biz o anları maalesef göremeyeceğiz. Şanlı zırhlı birliklerimiz piyade erlerini yarıp geçerek Khonti topraklarına hücum edecek. Eğer Guy hakkında anlattıkların doğruysa, radyasyon etkisinden kurtulan askerlerde teslimiyetçi tavırlar ve hastalıksı belirtiler baş gösterecek. Khonti toprakları radyasyon alanının dışında olduğundan, lejyonerlerin diğer askerlere aşırı dozda radyasyon yüklemeleri, bu belirtileri daha da korkunç hale sokacak.”

“Massaraksh!” diye haykırdı Zef. “Tüm o aptalların tanklarından çıkıp yere yattıklarını ve öldürülmek için yalvardıklarını görebiliyorum. Devletin istismarcı politikalarından bunalmış Khonti halkı ve askerleri de onların ricalarını memnuniyetle yerine getirecekler. Savaş, katliamla sonuçlanacak.

Tren hızlandıkça, vagon daha da acımasızca sallanıyordu.

Uzak köşede mahkûmlar plastik bir kutuya ateş ediyorlar, tavandaki lamba ileri geri sallanıyordu. Bir diğer asker düz bir sesle bir şeyler mırıldanıyor, muhtemelen dua ediyordu.

Vagondakilerin gözleri, ağır sigara dumanından yanmış, kızarmıştı.

“Sanırım Generaller, bu ihtimali göz önüne almıştır. Bana bir siper savaşıyla karşı karşıyayız gibi geliyor. Khontisliler ise tüm aptallıklarına rağmen, neler döndüğünü anlayıp radyasyon yayıcıları avlamaya başlayacaklardır. Neler olacağını hiç bilmiyorum. Yarın sabah yemek yiyebilir miyiz, onu bile bilmiyorum. Sanırım son yemeğimiz bu akşamki olacak. Neden yemeği bize şimdi veriyorlar ki?” Uzun bir duraksamadan sonra: “Doğru olanı yaptığımızdan emin misin? Yerimiz gerçekten burası mı?” diye sordu Maxim.

“Bu yeraltı kurmaylarının emri” dedi Zef.

“Emir, emirdir!” Maxim, sinirlenmişti ve Zefi tersledi.

“Tamam. Ama kafalarımızın içinde bizim de beyinlerimiz var.

Belki biz de Vepr’le beraber başkente tüymeliydik. Belki orada daha faydalı olabilirdik?”

“Belki ama belki de değil. Vepr, olası nükleer saldırılara bel bağladı. Böylece kulelerin çoğunun yıkılacağını ve bazı bölgelerin kurtulacağını düşünüyor. Ama ya hiç bombardıman olmazsa? Hiç kimse kesin bir şey söyleyemez. Mac, şu anda merkezin nasıl bir kargaşa içinde olduğunu düşünebiliyorum.”

Zef düşünceli gözüküyor, sakalını sıvazlıyordu. “Vepr bize bu bombardıman saçmalığından söz edip durdu. Fakat başkente bu yüzden gittiğini sanmıyorum. Onu tanırım, uzun zamandır yeraltı liderlerine ulaşmaya çalışıyor. Şu sıralar başların merkezde bulunma olasılığı çok yüksek.

“Yani merkez de kargaşa içinde. Tabii, onlar da savaşa hazırlıklı değildi.”

“Nasıl hazırlıklı olabilirlerdi ki? Kimi kurmaylar kulelerin imha edilmesinden, kimileriyse korunmasından yanaydı.

Yeraltı örgütü bir siyasi örgütlenme, hele hele kesinlikle bir parti değil, karman çorman fikirlere sahip insanların oluşturduğu bir topluluk.”

“Çok kötü. Yeraltının savaştan yararlanmayı planladığını sanıyordum, bilirsin zorluklar ve kargaşanın getirdiği koşullar her zaman devrimci potansiyelin yararına olmuştur.”

“Yeraltı bir bok bilmiyor.” Zef ümitsizdi. “Gırtlağımıza dayanmış radyasyon yayıcılarla nasıl sağlıklı düşünebiliriz ki?”

“Yeraltınız bir boka yaramıyor.” Maxim kendini daha fazla tutamamıştı.

Zef bir anda parladı. “O kadar da ileri gitme bakalım! Sen kimsin ki bizi yargılıyorsun? Sen kimsin, massaraksh, sen kimsin ki, bizden taleplerde bulunuyorsun? Askeri bir görev mi istiyorsun? Tamam, istediğini alacaksın. Hayatta kalan her şeyi takip et, geri dön ve tüm bunları rapor et. Bu sana çok basit mi geliyor? Harika! Bizim için neyin daha iyi olduğu söylemeyi kes. Yeter artık. Yoruldum. Beni yalnız bırak, massaraksh, uyumak istiyorum.” Maxim’e sırtını dönerek, plastik kutuya ateş edenlere bağırmaya başladı. “Hey, mezar kazıcılar! Yatın artık! Çabuk olun, yoksa!”

Maxim sırt üstü uzanıp ellerini başının arkasında birleştirdi ve alçak tavana bakmaya koyuldu; üzerinde bir şey yürüyordu. Mezarkazıcılar yataklarına giderken alçak sesle birbirlerine küfür ediyorlardı. Maxim’in sol yanında yatan adam uykusunda homurdanıyor, bağırıyordu: Ölüme mahkûm edilmişti ve belki de bu son uykusuydu. Mac, etrafındakilerin belki de son kez horlayıp hırıldayarak uykularında mırıldandıklarını düşündü. Dünya kederli bir sarıya bürünmüştü. Hava boğucuydu ve umuttan hiç eser yoktu.

Tekerlekler raylarda gürüldüyor, lokomotifin düdüğünün çığlıkları kulaklarında uğulduyordu. Ufacık, kafes gibi pencereden lokomotifin buharının süzüldüğü görülebiliyordu.

“Buradaki her şey çürümüş” diye düşündü Maxim.

“Aralarında zeki bir insan şöyle dursun, gerçek bir insan bile yok. Ben ise bu insanlara güvendiğim için kendimi pisliğin içine attım. Burada hiç kimseye ya da hiçbir şeye güvenemezsin. Sadece kendine güvenmelisin” dedi kendi kendine. “Ama yalnız başına bir hiçim: Bu sonuca varacak kadar tecrübeye sahibim sanıyorum. Yalnız bir insan hiçbir şey başaramaz. Belki Wizard haklıydı. Belki tüm bunlardan uzak durmalıydım. Ama yapamam. Pasif kalmak mizacıma ters. Şu ‘güç dengelerine ulaşma’ davası çok korkutucu. Fakat Wizard, üstüne basa basa, benim bir güç olduğumu söylemişti.

Düşmanımız belli olduğuna göre, bu gücü ne üstünde kullanacağımızı da biliyoruz. Kesinlikle, burada öleceğim.

Buna hiç şüphe yok. Ama bu yarın olmayacak! Gerçek bir güç olduğumu göstermeden teslim olmayacağım. Göreceğiz…

Merkez. Evet, Merkez. Onu bulmalıyız. Yeraltı örgütü tüm çabalarını Merkez üzerine odaklamalı. Bunu nasıl yapacaklarını onlara göstereceğim. Benimle çalışarak yapılması gereken, gerçek işi yapacaklar. Evet, Zef, artık gerçek işlerle uğraşacaksın… Horlayan şu herife bak.

Horlamaya devam et, dostum. Seni buradan götüreceğim. Ne zaman doğru dürüst bir uyku uyuyacağım acaba? Şöyle havadar geniş bir odada, temiz çarşafların arasında!..

Massaraksh, ne garip âdetleri var. Geceler boyu aynı çarşaflar üzerinde uyuyorlar. Ah, evet, temiz çarşaflar ve ışığı söndürüp uyumadan önce okuyabileceğim iyi bir kitap. Tren hâlâ yol alıyor ve uzun zamandır da durmadık. Sanırım birileri savaşın bizsiz olmayacağına karar verdi… Guy onbaşı vagonunda ne yapıyor, merak ediyorum. Uzun zamandır Rada’yı düşünmedim… Şimdilik bu kadar yeter, Mac, sen, şimdilik bir yemsin o kadar. Biraz uyu.”

Fazla uyuyamadı. Tren durdu, vagonun ağır kapısı gı- cırdayarak açıldı ve gürleyen bir ses “Dördüncü Bölük, dışarı, çabuk!” diye haykırdı. Saat sabah beşti ve gün daha yeni ağarıyordu. Sis vardı ve yağmur çiseliyordu. Sabah ayazında esneyen ve titreyen ceza müfrezesi askerleri, yorgun argın ve hantal bir halde vagondan indiler. Onbaşılar çoktan görev yerlerini almışlar, öfkeyle ve sabırsızlık içinde askerleri bacaklarından çekerek aşağı indiriyor, suratlarına bir şaplak indirip “Takımlara ayrılın! Hangi bölüktensin? Sen, kalın kafalı, sana kaç kere izah etmek gerekecek? Adam gibi yürü!