Рыгор Барадулін - Парастак радка, галінка верша

— Вы ўдзельнічалі ў рабоце Генеральнай Асамблеі Арганізацыі Аб'яднаных Нацый. Некалі, калі Дантэ запыталі, ці паедзе ён у іншую краіну з пэўнай місіяй, ён сказаў: «Калі я не паеду, дык хто ж паедзе, а калі я паеду, дык хто ж застанецца тут?»

— Удзел у рабоце 39-й сесіі Генеральнай Асамблеі ААН — важны момант у маім жыцці. Мажлівасць як быццам праслухаць пульс планеты, яшчэ раз пераканацца, як мы ўсе на нашай планеце залежым адзін ад аднаго, як нам трэба шанаваць гэтую нашую агульную кватэру, калі хочам мы свайго працягу ў часе. А як партызанскі сын, як той, хто прыйшоў у літаратуру з ваеннага маленства, я перапоўніўся яшчэ большай трывогай за наш трывожны і да болю родны свет, які благае міру. Як ні парадаксальна, ды чым вышэй столь прагрэсу, тым ніжэй неба непрадказанасці. I страх паўстае перад чалавецтвам, якое неўсвядомлена прыспешвае, падганяе прагрэс, у новым абліччы. Чалавек сам выклікаў да жыцця такія сілы разбурэння і ўсёзнішчэння, якія не маглі яму і ў жахлівым сне сасніцца. Глядзіце, прырода не хоча прымаць у сябе назад адабраныя ад яе, выцягнутыя з яе і тэхналагічна ператвораныя ў рэчы, аматэрыялізаваныя сілы. Поры зямлі, яе палі і нівы закупорваюцца рэшткамі ўсялякага роду хімічных паскаральнікаў ураджаю. А тым часам гэткія піраміды нашай эры ўзвышаюцца над лепшымі землямі Случчыны, засольваючы іх. Бяда Чарнобыля паказала, дакладней, намякнула толькі, на амаль некіруемае зло, якое можа змесці з аблічча зямлі ўсё жывое. Я паспрабаваў пра гэта напісаць верш «Перасцярога».

У чалавецтва ўся надзея на розум, які зможа супрацьстаяць злу, на сэрца, якое адгукаецца на жыццё і робіць высакародным усвядомленай ласкай той жа розум. Паэзіі толькі застаецца, як і ва ўсе часіны, звяртацца заклічна да розуму і сэрца, не даваць ім забывацца і супакойвацца. Гэта і вечна і надзённа.

1986

Во славу Родины, 1981, 29 марта.

Воспоминания о Михаиле Луконине. М., 1982.

Партизаны принимают бой. М., 1972.