Graham Masterton: Krew Manitou

– Amelio… mówi Harry. Jest u mnie Ted… Ted Busch. Robię, co mogę, aby mu pomóc, ale chciałbym się dowiedzieć, co sądzisz o tym jego koszmarze nocnym. – Popatrzyłem na mojego klienta, zagryzającego kciuk. – Oddzwoń, jak będziesz mogła, dobrze? Całuję, Harry.

Wyłączyłem telefon.

– No cóż, Teddy… zobaczmy, czy uda mi się uzyskać jakąś pomoc z zaświatów.

Zaciągnąłem zasłony, aby maksymalnie zaciemnić pokój. Wziąłem z szuflady w kuchni trzy gromnice i zapaliłem je. Zdjąłem z ręki bransoletkę z czarnych paciorków, którą dostałem od Śpiewającej Skały, i nałożyłem ją na gromnice – tak aby wszystkie trzy znalazły się wewnątrz.

– Widzi pan? Ta bransoletka jest zrobiona z polerowanych kamyków z dna rzeki Okabojow w Dakocie Południowej. Człowiek, który mi ją dał, powiedział, że kiedy umrze, jego dusza zostanie podzielona na dwadzieścia jeden części i każdy z tych kamyków będzie zawierał jedną część. To, co widział, to, co mówił, to, czego dotykał i tak dalej. Ta bransoletka to jakby nagranie tego, czym był.

– Chcę spróbować wszystkiego – powiedział Ted.

– No to świetnie. – Ująłem go za ręce. – Chcę, żeby zamknął pan oczy i przypomniał sobie swój koszmar. Niech pan sobie wyobraża wszystko jak najwyraźniej. Skrzynię. Ciężar na skrzyni. Unoszenie się i opadanie statku.

Ted skinął głową. Chwilę czekałem, on jednak tylko kiwał głową.

– Niech pan teraz zamknie oczy. Jeśli to możliwe, chciałbym, abyśmy zaczęli jeszcze w tym tygodniu.

– O, przepraszam! Oczywiście. – Ted zamknął oczy i mocniej ścisnął moje dłonie.

Siedziałem może przez minutę, obserwując mojego klienta. Zadziwiające, ile ludzie ujawniają własnych myśli, kiedy zamkną oczy. Niewiele mniej niż wtedy, gdy śpią. Potem zacząłem myśleć o Śpiewającej Skale, o ostatnim razie, kiedy go widziałem, gdy odwrócił się do mnie. Nie wyglądał na czejeńskiego szamana. Był niski, krępy, miał szeroką wesołą twarz i nosił okulary. Prędzej można byłoby go wziąć za sprzedawcą materaców z Europy Wschodniej niż za jednego z najpotężniejszych indiańskich magów od czasów Hastina Klaha.

– Śpiewająca Skało, muszę z tobą porozmawiać – zacząłem.

Na ulicy zatrąbił samochód i ktoś zaczął wrzeszczeć: „Głupi jesteś? Zgłupiałeś czy co?”.

– Śpiewająca Skało, mam tu młodego człowieka, który ma poważne kłopoty, i potrzebuję twej pomocy.

Płomienie świec zamigotały, na chwilę jakby się zapadły, nie czułem jednak niczyjej obecności – oczywiście nie licząc Teda. Poza hałasami z ulicy i regularnym klekotem mojego klimatyzatora nie było nic słychać.

– Śpiewająca Skało, ten młody człowiek ma straszliwe koszmary nocne i chce zrozumieć, co oznaczają i jak je powstrzymać.

Sprawa wydawała mi się beznadziejna. Siedzieliśmy, trzymając się za ręce, które coraz bardziej się nam pociły, i nic się nie działo. Śpiewająca Skała prawdopodobnie był już zbyt długo martwy, abym mógł go przywołać, albo nie miał ochoty pomagać jakiejś nie mogącej spać bladej twarzy. Byliśmy kiedyś przyjaciółmi, ale nigdy nie przepadał za białymi. Jego prapraprababka została zabita przez kawalerię USA niedaleko Whitestone Hill w Dakota Territory – razem z pięcioma innymi członkami jego rodziny – i dwustoma innymi mężczyznami, kobietami i dziećmi z plemion Siuksów Yanktonai i Hunkpatina. Śpiewająca Skała opowiadał o tym z taką wściekłością, że można było odnieść wrażenie, iż wszystko to wydarzyło się kilka dni temu, a nie w tysiąc osiemset sześćdziesiątym trzecim roku. Czas nie zawsze jest lekarzem, zwłaszcza w przypadku szczególnie wielkich niesprawiedliwości.

– Śpiewająca Skało, chciałbym cię prosić o przysługę. Chcę, abyś otworzył przede mną kilkoro drzwi i pokazał mi drogę.

Ted otworzył jedno oko.

– Naprawdę pan sądzi, że to coś da?

– Jeśli będzie pan podglądał, to nie. Proszę myśleć o swoim koszmarze.

Zamknął oko i zacisnął usta, próbując się skupić.

– Śpiewająca Skało… – kontynuowałem – wydaje mi się, że dzieje się coś ważnego, i naprawdę potrzebuję twojej pomocy.

Czekałem i czekałem, ale w końcu uwierzyłem, że Śpiewająca Skała zamierza mnie zignorować. Dlaczego miałby mi pomagać? Gdybym nie wtrącał swoich trzech groszy w indiańską magię, prawdopodobnie do dziś by żył.

Kiedy już miałem oderwać swoje dłonie od spoconych dłoni Teda, usłyszałem coś, co zdecydowanie nie było odgłosem ulicznym, nie pochodziło też z klimatyzatora ani ze sklepu muzycznego po drugiej stronie ulicy. Był to piskliwy, przenikliwy dźwięk, przypominający drapanie metalem o metal – niemal niesłyszalny dla ludzkiego ucha, ale gdyby usłyszał go psy, z pewnością zaczęłyby wyć jak wściekłe.

– Śpiewająca Skała? – Rozejrzałem się po pokoju. Nic nie wyglądało na zmienione, lecz bez najmniejszej wątpliwości ktoś tu był, bo przedmioty sprawiały wrażenie poprzesuwanych Książki wyglądały na poprzestawiane, a wiszące na ścianie zdjęcie Karen i Lucy odrobinkę się przechyliło. – Śpiewająca Skało, jesteś tu?

Piskliwy odgłos nasilił się tak bardzo, że zaczęły mnie boleć zęby. Dołączył się do niego kolejny dźwięk: ciche, natarczywe podśpiewywanie, podkreślane stukaniem kijów. Wydawało mi się, że czuję dym ogniska i słyszę szum wiatru w trawach.

Śpiewająca Skała był niedaleko, może już w pokoju. Byłem tego pewien.

– Ted… wydaje mi się, że mój przewodnik duchowy przybył.

– Co mam robić?

– Myśleć o swoim koszmarze, jak najwyraźniej. Widzieć wszystko wewnętrznym okiem. Pokazać mu, jak bardzo zamknięty i uwięziony czuje się pan w tej skrzyni. Spróbować przedstawić to bujanie w górę i w dół. Niech mój przewodnik duchowy usłyszy głos chłopca.

– No dobrze… widzę to wszystko, człowieku. Czuję i słyszą.

Stukanie kijów przyspieszyło rytm i zrobiło się gwałtowniejsze. Słyszałem też śpiew. Nie rozpoznawałem dialektu, ale na pewno był to któryś z języków indiańskich i gdybym miał zgadywać, zdecydowałbym się na Siuksów.

– Śpiewająca Skało, ten młody człowiek jest bardzo zaniepokojony swoimi snami. Chciałby, żebyś mu wyjaśnił, co oznaczają.

Śpiewająca Skała nie odpowiedział, ale bransoletka z czarnych kamyków zaczęła drżeć jak ogon grzechotnika.

– Proszę, pokaż mu, jak może się pozbyć tego koszmaru i znów normalnie spać.

Bransoletka zadrżała jeszcze gwałtowniej, a świece zaczęły pluć stearyną.

– Co się dzieje? – zapytał Ted.

– Niech pan nie otwiera oczu! Proszę się skupiać na swoim koszmarze! Mój przewodnik duchowy jest tutaj! Niech mu pan pokaże, co pana przeraża! jezu, człowieku… to gorsze, niż kiedy śpią!

– Niech pan się skoncentruje! On musi zobaczyć pana koszmar tak samo dokładnie, jak pan go widzi!

Ted zazgrzytał zębami, pot skapywał mu z czubka nosa. Bransoletka grzechotała, a świece płonęły tak gwałtownie, że trzaskały i strzelały iskrami. Miałem wrażenie, jakby pokój pędził przez czas i przestrzeń. Czułem się jak pasażer kolejki górskiej, któremu zrobiło się niedobrze i chciałby jak najszybciej wysiąść, ale musi jechać dalej.

– Śpiewająca Skało!

W tym momencie ujrzałem kątem oka za drzwiami sypialni rozmazaną postać. Była wysoka, ciemna i dziwacznie rozciągnięta, zniknęła jednak tak szybko i gwałtownie, że nie udało mi się dostrzec szczegółów. Najbardziej przerażające było to, że przeszła przez zamknięte drzwi. Prosto przez poplamione brązowe drewno!