Graham Masterton: Krew Manitou

Trafiłem więc tutaj – Niewiarygodny Erskine, Ziołowy Wizjoner – z mogącą zadowolić nawet najwybredniejszą osobę liczbą zmartwień, bez pieniędzy, ale żywy.

W wejściu do antykwariatu po drugiej stronie ulicy pojawiła się blondynka w turkusowej bluzce i stanęła, by zaciągnąć się papierosem. Miała ciemne odrosty, a jej brzuch wylewał się nad dżinsową minispódniczkę, ale jej twarz przypominała twarze aniołów na kościelnych freskach. Ciekawe, co by było, gdybym do niej podszedł i się przedstawił.

„Obserwowałem cię, moja droga i jesteś moim zdaniem piękna” – nie, to by nie zadziałało. Zastanawiałem się nad jakimś bardziej uwodzicielskim tekstem, gdy ktoś zadzwonił do drzwi. Mój dzwonek wydaje z siebie wspaniałe glissando, a kosztował jedynie siedem dolarów osiemdziesiąt osiem centów w Wolfowitz Discount Electrics przy Drugiej Alei.

Kiedy otworzyłem drzwi, stojący przed nimi dwudziestokilkuletni mężczyzna nerwowo mrugał powiekami. Miał potargane blond włosy i był ubrany w biały podkoszulek z czerwonym nadrukiem MOLTEN IRIS i dżinsy. Był bardzo blady, miał zadarty nos, bladozielone oczy i jasne brwi, a w lewym uchu złoty kolczyk w kształcie krucyfiksu. Zażółcone palce świadczyły o tym, że pali, i miał na nich srebrny masywny sygnet w kształcie czaszki. Kiedy jest się wróżbitą, zauważa się takie rzeczy.

Ale najciekawsze było to, że przyszedł do mnie. Młodzi mężczyźni nieczęsto przychodzą do jasnowidzów. Dziewięćdziesiąt procent mojej klienteli stanowią kobiety, a nieliczni mężczyźni, jacy się u mnie kiedykolwiek pojawili, albo właśnie się dowiedzieli, że chorują na nieuleczalną chorobę i chcieli wiedzieć, jak długo pożyją, albo byli ciekawi, który koń wygra w Aqueduct.

.- W czym mogę pomóc? – spytałem.

Zmarszczył czoło i popatrzył na pogniecioną papierową serwetką, którą trzymał w dłoni.

.- Czy pan to… eee… Niewiarygodny Erskine?

.- We własnej osobie.

– Siostra powiedziała, że może powinienem z panem porozmawiać.

– Siostra?

– Marilyn Busch. Ja się nazywam Ted Busch.

– Znam pańską siostrę?

– Nie sądzę, ale przyjaźni się z dziewczyną, która jest siostrzenicą pańskiej znajomej. Siostra powiedziała, żebym porozmawiał z pańską znajomą, ale ona powiedziała, że nie zajmuje się już zjawiskami nadprzyrodzonymi, ale że pan się zajmuje i może powinienem z panem porozmawiać.

– A tak po prostu, to o co chodzi?

– Mam ciągle te koszmary nocne, rozumie pan, więc przyjaciółka siostry powiedziała, że powinienem porozmawiać z jej ciotką Amelią.

– Ciotką Amelią? Nie znam żadnej ciotki Amelii. Nie znam w ogóle żadnych ciotek. Niech pan na mnie spojrzy: czy wyglądam jak czyjś siostrzeniec?

– Chodzi o Amelię Crusoe. Nazywa się teraz Amelia Carlsson, ale siostra powiedziała, żebym tak ją przedstawił.

Amelia Crusoe. Boże drogi…

Kochałem kiedyś Amelię Crusoe. Do dziś ją kocham. Pomijając lekko chrapliwy głos i delikatne prerafaelickie rysy, Amelia była prawdziwym medium i mogła rozmawiać ze zmarłymi tak łatwo, jak my możemy rozmawiać z ludźmi, z którymi jedziemy autobusem. Zawsze zapowiadała, iż chce skończyć z seansami i nieraz tak nawet robiła, ale było jasne, że tak samo nie jest w stanie zrezygnować z rozmów z duchami, jak ja nie potrafiłem przestać się martwić. Potrzebowała tego, aby wiedzieć, że żyje.

– Niech pan wejdzie. Chce pan guinnessa? To irlandzkie piwo. Jeśli człowiek odpowiednio dużo go wypije, sika na zielono.

– Dziękuję, nie trzeba.

– Proszę usiąść – powiedziałem i przysunąłem mu krzesło z giętego drewna. – Dobrze usłyszałem pańskie imię? Fred?

– Ted. Ted Busch. Busch jak w Anheuser, nie Bush jak George W.

– Rozumiem. Ted… – Poprawiłem moją złotą czapeczkę. – Najlepiej chyba będzie, jeżeli przepowiem panu przyszłość z kart i zobaczę, czy ten senny koszmar może mieć zgubny wpływ na pańskie życie, czy też jest to coś niewinnego.

Ted skinął głową.

– Rozumiem.

Ucieszyło mnie to, bo ja nic nie rozumiałem.

– Będę musiał policzyć panu za wizytę – rzekłem. – Moje stawki są bardzo rozsądne, nie jestem jednym z tych sławnych mediów z Upper West Side, którym udało się wydać książkę trafiającą na listę bestsellerów „New York Timesa” i mają w garażu złotego leksusa, ale zaglądanie w przyszłość to bardzo skomplikowana sprawa, potrzeba lat, aby to opanować, więc muszę pobierać od moich klientów pięćdziesiąt pięć dolarów, oczywiście już z VAT-em.

Ted otworzył lewą dłoń, w której trzymał złożony studolarowy banknot.

– Amelia powiedziała, że będę musiał panu zapłacić, ale nie wiedziała ile.

Wspaniale… trzeba było zażądać stówy. Wziąłem pieniądze i wydałem Tedowi czterdzieści pięć dolarów reszty, w tym pięć drobnymi monetami, które wysypałem ze słoika.

– Proszę mi opowiedzieć o tym koszmarze – poprosiłem go, rozkładając karty.

– Eee… nie powinienem ich przełożyć czy coś w tym stylu?

– Gdzie my jesteśmy? W Reno? Nie, nie musi pan ich przekładać. Te karty już pana znają. Proszę popatrzeć na pierwszą z nich: młody mężczyzna z potarganymi włosami,

Wspinający się po schodach… nawet przewidziały, że pan do mnie przyjdzie.

– Hej! – zawołał Ted. Chyba był pod wrażeniem.

– To jest Jeu Noir , Czarna Gra – wyjaśniłem. – Najdokładniejsze karty do przepowiadania przyszłości, jakie da się kupić. W większości krajów są zakazane, a wie pan dlaczego? Bo ludzie przepowiadali sobie za ich pomocą dzień własnej śmierci i dzień przedtem zabijali innych, bo jeśli i tak mieli zaraz umrzeć, nie mieli się czego bać.

– Naprawdę?

– Oczywiście. Niech pan popatrzy. Doskonała robota… Wie pan, kto je rysował? Francuscy jeńcy wojenni z epoki Napoleona, więzieni w Anglii. Nie wolno im było mieć nic do pisania, więc ścinali ostrymi nożami ciało z czubków palców, ostrzyli kość i rysowali jak piórkiem mieszanką pasty do butów i szczurzej krwi.

Ted patrzył na stół z miną, która bez dwóch zdań miała wyrażać, że rozumie. Wątpię, czy kiedykolwiek słyszał o jakimkolwiek Napoleonie, nie wspominając już o Napoleonie Bonapartem. Pociągnął nosem.

– Mam ten sam koszmar co noc. Czuję się, jakbym spał, ale nagle wydaje mi się, że się budzę.

– Ale w rzeczywistości pan śpi?

– Tak. Jest tak ciemno, że nic nie widać, i kiedy próbuję usiąść, nie mogę. Jestem zamknięty w drewnianej skrzyni, jak w trumnie.

– Proszę mówić dalej. – Zacząłem rozkładać karty w szeregach po siedem, sześć, pięć, trzy i cztery.

– Walę w wieko pięściami, ale nic to nie daje, bo na mojej skrzyni leży druga skrzynia… też z kimś w środku… a na niej następna.

Popatrzyłem na niego. Obejmował tułów ramionami, jakby bolał go brzuch, na górną wargę wystąpił mu pot. Dzień był co prawda gorący, ale mój rozklekotany klimatyzator sprawował się jeszcze całkiem nieźle.

– Więc czuje się pan… uwięziony?

– Duszę się, człowieku! Walę i walę, ale wiem, że nikt nie zareaguje i mnie nie wypuści.

– Naprawdę? Wali pan w wieko, nikt pana nie wypuszcza i co dalej?

– Ta skrzynia znajduje się… wydaje mi się, że na statku. Wszystko unosi się i opada jak kolejka górska w wesołym miasteczku i po chwili czuję się, jakbym miał zaraz zwymiotować. Słyszę szum oceanu, wycie wiatru i zgrzyt metalu. Słyszę, jak ktoś krzyczy piskliwym głosem. Może to dziewczyna, ale raczej to chłopak, dzieciak.