Рыгор Барадулін - Журавінка

Маленства басаногае
Штодзень —
Далей, далей.
Стаю,
Патэльню соўгаю,
Лью пад бліны алей,

А дзеткі ўсёй брыгадаю
Паселі ля стала.
Расчулена прыгадваю,
Як я малой была.

...За вокнамі мяцеліца —
Аж цёмна уваччу.
А ў нас карова целіцца,
Малодзіва хачу.

Я замужам цяперака,
Рыфмую на бягу.
Ды скверыка,
Валерыка
Забыцца не магу.

Мяце,
Мяце мяцеліца —
Аж цёмна уваччу.
Ён ні мычыць,
Hi целіцца,
А я пры ім тырчу...

Мяцеліца,
Малодзіва,
Даўно я ўжо Валодзева...

Хоць пачарней, хоць пабялей —
Не за гарамі
юбілей,
A сеткамі заслуг не злоўлен
У энцыклапедычны слоўнік.

Для помніка ўжо выбраў месца,
A ці на ўвазе будзе мецца,
Што ніву славы для сябе
Ён засяваў,
але ў сяўбе
Больш спадзяваўся ён на бога,
Чым на сябе,
нябога?..

Світаць у думках пачало:
Нашчадкі ўдзячныя ацэняць
I шчодра лаўрамі аценяць
Яго халоднае
чало.

Партрэты важкія набудуць
Усе чырвоныя куты.
Трымаць труну на спінах
будуць
Літаратурныя кіты.

...Тады сардэчны пройдзе верад
I перастануць нервы псуць,
Калі яго нагамі ўперад
Няўхільна
ў вечнасць панясуць...

Любіў на сходах пастарацца.
На мітынгах, на дэманстрацыях
Насіў ахвотна транспаранты
I выбіўся ў аспіранты.

Нібыта поле міннае
(Глядзі туды-сюды!),
Мінуў таіс-сяк ён мінімум
За два гады.

Пра рыфму ў творах немаўлят
Даследванне агораў.
Не любіць жа аклад адклад,
А жонка — яшчэ горай.

Зрабіўся мудрым i дадатным
Філалагічным кандыдатам.

І ходзіць у выкладчыках
Нахохлены, насуплены.
І акуратным стаў укладчыкам
Ашчаднай касы, што насупраць.

Малодшых павучае ён,
Ды пафас падпампоўвае.
Гісторыя звычайная,
Хаця i нетыповая.

I зноўку я ля роднай брамы.
Лістоў асенняя завея.
Дуб гайнаўскі
Ca мной таксама,
Як класік,
Ціха бранзавее.

Чыя злаўмысная рука
Рабіла шарж на Пестрака?!

Я пераводжу
З тома ў том
Усіх апосталаў з Хрыстом.
На крытыку
Гляджу вясёла —
Ў запасе
Д'яблы i анёлы!

Пад класікаў
Падкласці б міны —
I ўвесь апошні клопат з рук.
Даўно гатовыя ўспаміны
Я ў той жа дзень
Аддаў бы ў друк!

Ты, Муза,
Мяне не карай,
Што покуль я
Не Маякоўскі.
Ды ўвесь прачынаецца край
Пад словы:
— Увага,
Гаворыць Грахоўскі!..

Навошта непатрэбныя ухмылкі? —
Усё дакладна Муза разлічыла:
Адразу распазнаеш
Без памылкі,
Дзе Багдановіч,
Дзе Бачыла...

Хоць піша Янка не пагана,
Чытач злуецца на Скрыгана:
Замала новага дае,
A толькі
пера-
вы-
дае...

Не ўпершыню
ў саліднай прозе
Шумелі сосны пры дарозе,
Гул i дубы,
Цвілі таполі,—
Наогул,
Дроў у нас даволі!..

Паспавядаўся чытачу,
Чарга за ім,
А я маўчу.

Сорак думак
У Ан. Клышкі,
Трыццаць дзевяць —
Пра верлібр,
А пра што
саракавая —
Зноў жа
Пра свабодны
верш.

У Музы вырваўся з пялёнак
І пасталеў ураз
Зуёнак
Праз «Маладосць...»

. . . . . . . . . . . . . . . . . .

Відаць,
задаткі ёсць...

Добра ў камандзіроўцы
На азёрах Асвейскіх —
Усміхайся сяброўцы,
Млява жмурачы вейкі.
Не дацягнуцца плёткі —
Жонка далекавата.
Шыя,
локці
i лодка.
Я тут не вінаваты...