Рыгор Барадулін - Журавінка

Не раз трымалі
Жорсткі бой мы,
Каб толькі трапіць
У «абоймы».
Калі нам будуць
Тыя помнікі?!.
Цяпер нам
Помнікі —
Шматтомнікі.

А племя крытыканаў
Згінь!
Зачахні,
Не ўзыдзі,
Амінь!

Не самагонку гоніць — варыць піва,
I я за гэта не віню ані.
На тое ж i ячмень, такога дзіва,
Яго зайцу далі на працадні.
На шалях цягне працадзень не скупа:
Для ўсёй радні, для жонкі, для дачок
Па белай футры у сельмагу купіць.
Бывай, бывай,
спрадвечны шарачок!
Яно сабе было —
i золь i сівер,
Ды заяц не хіхікаў у рукаў.
На недахопы росту не касіўся,
Па лёгкі хлеб у горад не скакаў.
Люблю зямлю i землякоў,
паверце,
Ды Мінск не можа без мяне даўно.
У ім кватэра на любым паверсе
Хвалюе, як i роднае гумно.
Кашулю слаўлю чыстую, льняную
I працу навуковую в яду.
Двухтомнік гіра зайцоў не заплануюць
Кансультаваць завочніц лепш пайду!

Зноў сэрца мае сагрэта
Барознамі родных гоняў.
Я з гэтым зайцом паэта
Хачу параўнаць сягоння.

Чакае i ён нецярпліва,
Каб поўнай была балея,
Паэт, як i заяц ад піва,
Ад вершаў уласных хмялее.

Пад Оршай не будзе горкім
Піва —
ў ім хопіць клёку.
Ды лепей пад Салігорскам —
Там цешча мая недалёка.

Хай крытык крывіцца кпліва,
Ды я гэта ведаю болей,
Што цягнецца смагла піва
Нават
з калійную соллю!

Ад думак я пайшоў у ствол,
Аж рыфмы ўжо заенчылі,
Як умясціць за
«Круглы стол»
Усю сям'ю заечую?

Сядзяць, вядома, на бабах
Правінцыялы шэрыя.
Па мне
бабахаў басам
Бах
Ім
страшны — воўк ашчэраны.
Раблю —
i маю апетыт —
З маленькай дзіркі
дзіру я,
Каб заяц ахнуў:
— Эрудыт!
Ён эру эрудзіруе!
Зайцы!
Іx вінаваціць грэх —
Культурай не спакушаны:
Вышэйшых курсаў
літарэх
Ніводным не раскушаны.
Яны забудуцца на міг
Пра дзень зімовы,
заўтрашні
Я п'есу б напісаў
для ix
З зайчыхай
у сааўтарстве!

Не ад скептысу
вочы звузілі:
На лугах —
за тарпой
тарпа!
Зайчаняты,
i тыя з вусамі —
Не бязвусая
шантрапа.
А туман плыве
над разорамі
Апельсіны гнілыя —
дрэнь!
Гэта вам
не хлопчыкі зорныя

Віва,
піва!
Віват
ячмень!
Беларускай
закусяць моркваю —
Воўк
зашыецца
у кусты.
Іх не ўхопіць
спакуса заморская
За кароценькія хвасты!

Пішам пра мядзведзяў — пра начальства,
Спакушае танны рэзананс.
Як, сябры, мы забываем часта
Простата ляснога грызуна.

Ды яшчэ не хутка мы, вядома,
Гэта ўсё прачуем да канца.
Сам нядаўна быў я несвядомы —
Шапку цёплую насіў з зайца.

Толькі усмешку пры сябе трымаю,
Гладжу ўласным вершам бараду.
З голай галавой каля трамвая
Я вячэрнім горадам прайду!

Літаратурны мудры дзед
Прыехаў на сустрэчу.
Сустрэлі кветкамі як след.
Стуліла зала плечы.

Бібліятэцы абласной
Сталічная пашана,—
Хоць год багата за cпіной,
Прыехаў госць чаканы!

Бы стому ў нумары пакінуў,
Пачаў адразу з успамінаў.
...У вас бібліятэкі, як палацы!
Хоць атэіст,
Прызнацца мушу ўслых:
Што літары я вывучаў па «Святцах»
Па аўтабіяграфіях святых.
Кніжок цяпер, вядома,
Да адвалу,
Дарэмна не чытаеце маіх.
Пратэставала зала трохі вяла.
А голас маладзеў,
Звінеў,
Не ціх!
Захочаш малака —
У кожнай краме.
За статкам я хадзіць
З маленства звык.
! не пазбавіў ледзь
Сустрэчы з вам!
Мяне калісьці
Злы папоўскі бык!
A дні не йшлі,
A валакліся цугам,
Давіліся нішчымніцай сухой,
Нялёгка йсці
За саржавелым плугам,
За высыхлай
Крывуляю-сахой..,
Ну хто, скажыце,
Помніць з вас
Саху?

І засынаё зала
Пакрыху...