Andrzej Pilipiuk - Sfera Armilarna

– Rób, jak uważasz – mruknął. – Ale moim zda-niem nic z tego nie będzie. Leki warzyć należy z ziół, wódek aromatycznych a mocnych, gruczołów zwierzę-

cych, koralu i pereł, kości pradawnych zwierząt z ziemi dobytych, ale nie z pleśni porastającej zepsutą galaretę.

Staliśmy na kotwicy. Okręt lekko kołysał się na fali.

Przewracałem się na koi. Nie mogłem zasnąć. Hans po-chrapywał na sąsiednim łóżku. Przez gomółki okna wpadał jasny poblask. Księżyc w pełni. Było jasno nieomal jak w dzień. Wyraźnie widziałem profi l dzieciaka.

– Schickelgruber! – powtarzałem sobie pod nosem panieńskie nazwisko babki Hitlera. – Czy to możliwe?

Przysłuż się ludzkości. Daj mu w łeb, podjudzał

mnie ogoniasty. Trzej bracia twojego dziadka i siostra.

Dwaj bracia i siostra babci. Dwaj pradziadkowie, wyli-

· 30 ·

Sfera Armilarnaczał. W czasie wojny ci pierdzieleni naziści zabili ponad osiemnastu członków twojej rodziny. Druga taka okazja nigdy się nie trafi . Oko za oko.

Nie, opanowałem się. Po pierwsze, nie jednemu psu Burek. Po drugie, rodzina Hitlera była z Austrii, a ten łebek pochodzi gdzieś z północnych Niemiec. Po trzecie, nawet jeśli to ta rodzina, Hans niekoniecznie jest przodkiem Adolfa. Po czwarte, nie zaszlachtuję trzy-nastoletniego chłopaka tylko dlatego, że jego poto-mek za trzysta osiemdziesiąt lat wywoła krwawą wojnę. Nawet gdybym miał stuprocentową pewność, że to on... Bez Hitlera ta wojna też by wybuchła, a kto wie, może gdyby na czele Trzeciej Rzeszy stał ktoś bystrzej-szy i zdrowszy psychicznie, przegralibyśmy jeszcze bardziej sromotnie...

I choć wszystko sobie wyjaśniłem, pokusa była straszliwa. Dręczyła, odbierała rozum. Podejść, uderzyć raz a dobrze, potem obciążyć czymś ciało i cichcem wyrzucić za burtę. Węgorze zjedzą.

Siedziałem na pokładzie. Kapitan stał opodal, lu-strując przestwór wodny przez lunetę. Było wczesne po-południe. Okręt jakby nabrał wigoru. Załoga też sprawiała wrażenie podekscytowanej.

– Pakujcie swoje rzeczy do worka, panie – polecił

Hans. – Niebawem będziecie na miejscu.

– Gdzie mnie przywieźliście? – zapytałem.

– Tam, gdzie kazano – odparł kapitan, gładząc się po brodzie.

Przeniosłem spojrzenie na Hansa.

· 31 ·

Andrzej Pilipiuk

– Zwą to miejsce wrakowiskiem. To paskudna, długa mielizna, która od niepamiętnych czasów stanowi śmiertelną pułapkę na żeglarzy. Przed laty kupiecki okręt utknął tu, ale znacznego uszczerbku nie doznał –

wyjaśnił chłopak. – Pozostawiono go. Wymurowano palenisko na kasztelu i nocami utrzymuje się ogień, by podróżującym wskazywał drogę. Dwa inne wraki wprowadzono obok i częściowo zatopiono, po czym napeł-

niono ładownie kamieniami, by w dnie mocno osadzić.

Zbudowano też długie pomosty wybiegające w morze, gdyż okręty pokoju znajdują tu czasem przystań.

– Spójrzcie sami, panie. – Kapitan usłużnie podał

mi lunetę.

W odległości może dwu kilometrów od brzegu rzeczywiście ujrzałem trzy kadłuby okrętów, nad którymi sterczały ogołocone z żagli i olinowania maszty.

– Sztuczna wyspa. – Poczułem lekkie rozbawienie. –

I co? Będziecie mnie tu trzymać?

– Zdołaliście, panie, zbiec z najcięższego więzienia w Gdańsku – odezwał się kapitan. – Dlatego też Hanza postanowiła tu waszmości ulokować. Uciec stąd już nie zdołacie. A co będzie dalej, zadecydują Peter Hansavritson i Marius Kowalik. Jeśli oczywiście się odnajdą.

W przeciwnym razie... Nie wiem.

– Miodzio... – mruknąłem pod nosem.

– Hans dotrzyma wam towarzystwa jako strażnik –

uzupełnił.

Niewiele mnie łączyło z tym łebkiem. Ot, tyle, że w Bergen uczyłem go matematyki. I że pielęgnowałem w chorobie. Wiedziałem, że to Hanza wygrzebała chło-

· 32 ·

Sfera Armilarnapaka z błota, zapewniła dach nad głową i edukację. Nie wiązały nas żadne przysięgi, podczas gdy Liga miała prawo liczyć na bezwzględną lojalność. A jednak zrobiło mi się przykro jak cholera, gdy uświadomiłem sobie, że to on będzie moim nadzorcą.

Dobiliśmy godzinę później.

Pomost był długi i chybotliwy. Nie czułem się jeszcze najlepiej, ale pokonałem go jakoś. Z bliska cała konstrukcja sprawiała wrażenie żałosne. Trzy stare krypy stały obok siebie połączone trapami. Zostawiono im po jednym maszcie, pozostałe, widać już niepotrzebne, ścię-

to. Wokół łajb wbito masę drewnianych pali, tworząc prymitywny falochron.

Jak platforma wiertnicza, tylko dużo mniejsze, pokpiwał diabeł. Nie uciekniesz, bo od razu spostrzegliby twoją nieobecność...

– A ci dwaj tu skąd? – wykrztusiłem na widok zna-jomych sylwetek.

Po trapie nadszedł starzec, któremu towarzyszyli dwaj marynarze.

– Kapitan Emilian Xyr. Przekazuję więźnia i towarzyszącego mu nadzorcę.

– Kapitan Herman Bark. Przejmuję więźnia. Wszystko gotowe na jego przyjęcie.

Pożegnałem się ze starym kapitanem, przywitałem z nowym... I ruszyłem. Z bliska wraki wyglądały jeszcze nędzniej. Sadko i Borys na mój widok uśmiechali się szeroko.

– A wy co tacy uhecowani? – zapytałem z krzywą miną.

· 33 ·

Andrzej Pilipiuk

– Przyjemniej pilnować ludzi, których się zna jako mężów wygadanych i mądrych. – Olbrzym na dzień dobry strzelił komplementem.

– Człek z waszmości przemyślny – powiedział Sadko. – Bystry przy tym i przebiegły. Tedy nie poczytaj-cie sobie za obrazę, że zakujemy waszmości w łańcuchy.

– Coraz lepiej – mruknąłem zrezygnowany.

– Do brzegu niedaleko, ale w kajdanach pływać się nie da... – wyjaśnił dobrodusznie Borys.

– Kujcie – westchnąłem ciężko.

Podprowadzili mnie do stojącego na pokładzie środkowej łajby kowadła. Sadko nieomal uprzejmie założył

mi na nogę masywną obręcz. Borys przełożył przez ot-wór rozpalony trzpień i kilkoma uderzeniami młota zaklepał niczym gruby nit. Potem przyszła kolej na drugą nogę. Gdy wstałem, miałem między kostkami pół metra grubego łańcucha.

– Nie byliście nigdy, panie, tak zakuci? – zapytał konus.

Miałem ochotę zamalować go w głupi ryj za tę troskę w głosie.

– Ano jakoś nigdy nie byłem niewolnikiem, tedy ominęły mnie podobne przyjemności – odgryzłem się.

Podał mi gruby rzemień i dwa kawałki skóry. Pomny doświadczeń z celi pod ratuszem, owinąłem nimi kostki, by chronić przed otarciem przez żelazo. Nie wiedziałem jednak, po kiego grzyba rzemień.

Hans pospieszył z pomocą. Przewiązał łańcuch po-

środku, drugi koniec przymotał mi do pasa.

– Dzięki temu, gdy iść będziecie, okowy o ziemię i deski zaczepiać nie będą – wyjaśnił.

· 34 ·

Sfera ArmilarnaJemu też miałem ochotę wlepić solidnego kopa. Ba, tylko jak niby? Trzeba było o tym pomyśleć pięć minut wcześniej! Przeszedłem na próbę kilka kroków. Drobi-

łem w tym draństwie jak gejsza w kimonie do kostek...

– Przywykniesz – skwitował Sadko. – Zresztą mało tu miejsca na długie spacery.

– Może jeszcze obrożę na szyję mi założycie i zacze-picie do niej dzwonek? – burknąłem.

– Myśl to przednia – przyznał. – U nas w Nowogrodzie niewolnicy stalowe obręcze zakuwane na szyjach noszą. Jednako dzwonek to zły pomysł. Wszak człek to nie bydlę nierozumne. Raz, że się tak nie godzi, dwa, ręką za serce złapie i dźwięk ucichnie, po trzecie zaś nie mamy ani jednego.