Сяргей Грахоўскі - І радасць i боль

Сам пачынаеш гаварыць з сабою,
У рэбры сэрца стукае слабое,
На сонцы вочы засцілае змрок.
Здаецца, нехта ходзіць за табою
I пацяшаецца знарок.

Прыдуманая плётка адмыслова
Мяне, нібыта выракам суровым,
Кудысьці гоніць ад сваіх дзвярэй...
А вы мяне суцешце добрым словам,
I я зраблюся ў сто разоў дабрэй.

Заходзіць сонца ў золаце i ў дыме
За дахі, за вішнёвыя сады,
I белай павуцінкаю над імі
Знікаюць рэактыўныя сляды.

Такі спакой. Hi ветрыку, ні гуку,
Яшчэ апошні зіхаціць прамень,
Здаецца, не прарочыць ён разлуку
Hi гэтай ноччу, ні ў наступны дзень.

Ды нечакана заваліла хмара
Блакіт i чырвань i ў зеніт плыве.
Усё стаілася, і, быццам кара,
Ударыў град i лівень па траве.

Гудуць струмені ў лапушыстым вецці,
Сячэ лісты песпадзяваны град,
A i ў залеву недзе сонца свеціць
I заўтра зранку вернецца назад,

I будуць зноў блакіт i пазалота,
I будзе сонцу радавацца свет,
I тонкай павуцінкай самалёты
У небе пракладуць ружовы след.

Я i ў такую непагадзь заўсёды
Чакаю самай яснае пагоды.

Мае браты i сёстры — людзі,
Я гавару вам: «Добры дзень.
Хай кожны дзень шчаслівы будзе,
А змрочны знікне, быццам цепь».

Мае браты i сёстры — людзі,
У нас усіх кароткі век,
I толькі ён тады нрыбудзе,
Як стане чалавекам чалавек.

Мае браты i сёстры — людзі,
У нас адзін агульны дом,
I ён датуль трывалы будзе,
Пакуль над ім не грымнуў гром.

Мае браты i сёстры — людзі,
Даволі зброяю грымець.
Мы ж i падсудныя i суддзі,
Пара нам гэта зразумець.

Мае браты i сёстры — людзі,
Спазнаем шчасце мы, калі
Паразумнеем i здабудзем
Спакой на небе i Зямлі.

А я дагэтуль веру ў казкі,
Хоць казкі розныя былі,
То з ласкаю, а то без ласкі,
З дабром i з горам на зямлі.

Я казкам веру, як i верыў,—
Без казак холадна душы.
А часам нейкія хімеры
Мне шэпчуць: «Лепш не варушы

Сваіх балючых успамінаў,
Жыві для радасных надзей,
Што толькі суцяшаць павінны
I сэрца хваляваць радзей».

Я часам сам сабе не веру,—
Дзе ява, дзе трызня, дзе сон,
A казкі пра ліхога звера
Трывожаць i да гэтых дзён.

То ў казках ажыве яскрава
Усё, што цешыла раней,
Але бывае часам ява
За казку страшную страшней.

Жыццё спяшаецца імкліва,
Гарыць, то тлее каганцом.
Я веру ў казкі ca шчаслівым
I непрыдуманым канцом.

Я знікаю паступова,
Як хвіліны, як гады,
Як нясказанае слова,
Як размытыя сляды.

Я знікаю, я знікаю,
Так i знікну, нібы цень,
I спакойна сустракаю
Непазбежны гэты дзень.

Да апошняга парогa
Крок за крокам прывялі,
A ў душы расце трывога,
Што каштоўнага нічога
Не пакіну на зямлі.

Паэты паміраюць на хаду
I падаюць, як каласы на пожні,
А я не здамся, я не упаду,
Пакуль не дапішу радок апошні.

Відаць, пісаў я не заўсёды так,
Каб ажылі мае у сэрцах песні,
Відаць, дарэмна думаў, што — мастак,
Што творца, a выходзіць, быў рамеснік.

Збяру ўсе сілы, боль i жар душы
I над самім сабою узнімуся,
Каб сэрца загадала: «Запішы
Адзін радок, патрэбны Беларусі».

Высякаюць лясы,
I няшчадна вытоптваюць боты
За дзялянкай дзялянку —
Верасы, i багун, i чарот,
На мяжы растапталі
Жывую яшчэ берасцянку,
Што будзіла над полем світанні
Штогод.
Паміраюць званочкі,
Зязюлі, чабор, журавіны,
I не ў вырай, а некуды так
Адляцяць журавы.
Мы сябе абкрадаем,
А множыць здабыткі павінны
I ўзвышаць абавязкі свае
I правы.
Вынішчаем лясы,
I пачуцці, i светлыя словы,
Што, як матчына песня,
За сэрца бяруць,
Падсякаем бяздумна
Карэнні свае i асновы
I не бачым, што хутка
Лісты адамруць.
Нашы песні i мова знікаюць паціху.
Пачакайце!
Звяртаюся з просьбаю я:
Занясіце хутчэй у Чырвоную кнігу
Верасы i чабор, наша слова i наша імя.

Калі за мной зачыняцца вароты
У таямнічы, невядомы свет,
Мінуць усе пакуты i турботы,
I следам знікне мой апошні след.

Я ж мітусіўся, думаў, застанецца
Пасля мяне хоць водгулле душы,
А нехта, больш разважлівы, смяецца
I раіць: «Не пакутуй, не пішы,