Аляксей Карпюк - Сучасны канфлікт [Аповесць, франтавы дзённік, не зусім гродзенскія гісторыі]

— Пачынаем, Камачка, апускацца, як бачыш...

— Ды нейкі пашарэлы ўвесь, памяты — бытта цябе каровы пажавалі!.. Што з табой, хлопча? — са шчырай спагадай уважліва мяне аглядвае яшчэ раз.— А сівы-сівы стаў, о-ей-я, як дзед!

Яе клапатлівасць разанула мяне па сэрцы. Чорт на яго, як ссумаваўся па жаночай ласцы і спагадзе!

— Што зробіш, гады...

— Косця, ты ж такі быў заўсёды элегантны, я цябе ўсім ставіла ў прыклад?! — не можа супакоіцца.

— Усё цячэ, усё мяняецца, а жывём мы, Камачка, па законах дыялектыкі, як ведаеш...

— Я — сур'ёзна! Кажы!

— Ды і я не жартую. Затое ў цябе твар — нібы спелая антонаўка. Халера, і гады цябе не бяруць, віншую! — паціскаю малую і кругленькую ручку.

— Мо ты захварэў, мо што здарылася ў сям'і ці на рабоце? — спахопліваецца яна.

— Не, Кама, гэта часовае ў мяне, пройдзе! — запэўніваю сяброўку ды стараюся адцягнуць ад сябе ўвагу:— Такая самая чорная каса, чорныя бровы... Ха, толькі гэтых пікантных вусікаў не было, здаецца, раней! Але, ведаеш, як каму, а мне яны — па душы!

— Ай, што з тваіх кампліментаў! — без какецтва адхіляе пахвалу ды цяжка ўздыхае.— Мужчына няголены — фігура, а я ў трыццаць тры гады — нікому ўжо не патрэбная баба!

— Паплач, так і паверу!

— Бо праўда!

Стараюся заглушыць свой боль лішне шчырымі і сардэчнымі пытаннямі, развітвацца не спяшаюся.

— Ладна. Лепш раскажы, як твае справы. Бачу цябе амаль кожны дзень, але ніколі не выпадае пагаварыць: «прывітанне» — я, «прывітанне» — ты, і ўсё. Кажы, як муж, як дзеці? I колькі іх у цябе, хваліся!

Камілія пазмрачнела.

— Не было ў мяне ніколі дзяцей, ты забыў, Косця. А цяпер няма ўжо і мужа.

— Жарту-уеш?

— Развялася я.

— Хіба нядаўна?

— Якая розніца.

— I жывеш адна?

— Як той пень.

— Прабач, Камачка, не чуў...

— Нічога...

Калісьці да яе заляцаўся першы кавалер нашага інстытута — Ігар Каралёў, але яна яго адхіліла дзеля прышчастага і тупога замухрышкі з фізмата. Сваім учынкам тады дзяўчына ўсіх нас агарошыла, усе адразу сталі яе паважаць. Таму цяпер не хачу верыць сваім вушам, яе трагедыю прымаю, як сваю.

— Але ж чаму-у? Ты ж з-за гэтага самага Філімончыка свету не бачыла, нас не заўважала нікога! Каралёў, памятаю, інстытут з-за цябе перамяніў?!

— Бо Філімончыка кахала... Яшчэ я-ак...— уздыхае.— Ды — што, буян! Дурань! Усё не мог мне дараваць мінулага.

— Немца?!

— Вечна здзекаваўся, а чуць што — біўся. Ні жыцця не было, ні спакою. Вывеў аднойчы з цярпення, узяла кій ды праперла. А ён упаў у амбіцыю і не вярнуўся. Стаў трапляць у выцвярэзнік, а зараз, кажуць, лечыцца...

— Але ж і характар у цябе! Малайчына!

— Ты хваліш?

— Захапляюся!

— А я не лічу гэта геройствам, Косця. Вось калі б змагла цярпліва наладзіць усё ды ўзяць яго ў свае рукі!..

У чорных вачах маладзіцы з'яўляецца сум.

Мяне надта ўражвае трапнасць ды прастата такой, здаецца, банальнай на першы погляд фразы. Гэта ж яна гаварыла і пра мяне! А я, нягоднік, вышукваю яшчэ сабе апраўданні.

— I ты, выходзіць, жывеш без мужыка,— сцвярджаю — кажу абы-што.

— Не напамінай! Мужыкі — як зубы. Трэ іх цярпець, калі маеш. Бо калі няма — надта ж іх не хапае!.. О-ей, мне на работу! Прабач, Косця, спяшаюся!..

Развітваюся з сяброўкай ды зноў думаю — што рабіць? Пры такіх канфліктах у часы Пушкіна страляліся на дуэлях; я ж спатыкаўся са сваім сапернікам, і мне чамусьці біцца з ім не хацелася. Мо каб трапіў адразу пад гарачую руку...

У такіх выпадках героі раманаў знаходзілі выйсце ў смерці, а за мінулыя суткі была магчымасць не раз пакончыць з сабой, але я яе не выкарыстаў.

Час цяпер іншы ці ў мяне не хапіла характару? У гэтым выпадку ні з кім не параішся, не спытаеш, як сябе паводзіць, каб не нарабіць глупстваў.

Годзе, нічога не вернеш. Трэба адпраўляцца на кватэру... на былую кватэру... ды дзейнічаць. Дзейчічаць асцярожна — дзеці ж.

11.

У сенях папярок дарогі валяюцца туфлі, пялюшкі, што пападалі з вяроўкі. Механічна нагінаюся, каб усё падняць ды пакласці на сваё месца, але ў час адумваюся, махаю рукой ды крочу туды, дзе знаходзіліся цяпер руіны маёй сям'і.

У першым пакоі Марынка няньчыць Валодзю, а Віця чытае. З жахам заўважаю, што мае дзеці пасталі мне бытта чужыя, непрыемныя. Сын адварочваецца ад кніжкі ды скорагаворкай выпальвае:

— Тата, мне трэба на заўтра шпулек і скрыначак ад запалак! I многа!

— Віця, змоўкні! — шыкае на яго сястра.

— А —што? Ніна Міхайлаўна загадала кожнаму прынесці на заўтра!

— Змоўкні, табе кажуць!