Аляксей Карпюк - Сучасны канфлікт [Аповесць, франтавы дзённік, не зусім гродзенскія гісторыі]

А мо ўсё ж такі схадзіць? Толькі на пару хвілінак, каб аддаць падарунак і адразу ж вярнуцца? Сукенка ў мяне новая ёсць, і галава будзе ў парадку...

Ці аддаць аўтаручку заўтра? Не, ужо не той эфект. Эх, выкінула на яе аж шэсць рублёў!..

Покуль сябе мучу пытаннямі, з такой жа пластмасавай пласціначкай на патыліцы другая маладзенькая асоба ля пустога крэсла чакае кліентаў, а яны ўсё не ідуць. Дзяўчына неспакойна круціцца, не ведае, куды падзець сваю энергію. Абедзве напамінаюць нечым Марынку, Віцю, шасцікласнікаў...

— Ой, сумо-ота! — кажа ў адчаі дзяўчына.

— Няма чаго рабіць?— спачувае мой майстра.— То пазвані ў заапарк!

— О, ідэя, дзядзька Рыгор!

Маладзенькая цырульнічыха кідаецца да апарата і набірае нумар.

— Гало, гэта — заапарк? Паклічце мне, калі ласка, да тэлефона старэйшага мядзведзя! Што — ён заняты? Нічога, я пачакаю!

У цырульні дружна рагочуць.

Не смяюся толькі я. Агіднае пачуццё. Бытта нешта краду ў гэтых перапоўненых жыццёвымі сокамі ды энергіяй дзяўчатак, бытта падстройваюся пад іх. Каб можна было ўстаць ды пайсці, я, вядома, пайшла б і не задумалася б, але на маёй галаве — металёвая сфера, як у марсіянкі, яна злучана са сцяной шнурком, а я сама прымацавана яшчэ грунтоўна да крэсла.

— Гатова! — з прафесійнай ветлівасцю, з ласкавай і бадзёрай значнасцю здымае майстра з мяне прычындалы ды папраўляе там-сям валасы.

Сорамна перад людзьмі разглядаць сябе ў люстэрку. Навошта мне, замужняй жанчыне, якую дома чакаюць дзеці, у будні дзень займацца прычоскай? Ці я здурнела? Што мае малыя навычаўплялі дома там зноў?

— Дзякуй вам! — хвалю работу майстра, а сама ўжо вырашыла цвёрда: вярнуся дамоў, падстаўлю пад кран галаву, усё змыю. Сказала сабе так і адразу ўздыхнула з палёгкай.

Праз пяць мінут я дома. Першым чынам паспяшаю да люстэрка. Адтуль глядзіць на мяне нешта чужое, з ненатуральным штучным тварам. I гаварыў жа Косця — завіўка не для мяне! Ах, стары падліза,— лаю цырульніка,— табе — абы грошы вырваць!..

Калі і былі ў мяне якія ваганні — ісці ці не ісці на імяніны, то цяпер не стала. Настрой псуецца дарэшты. Бяру сябе ў рукі, уздыхаю, адзяваюся ў хатні халат. Пачынаю азірацца па кватэры цвярозымі вачыма.

Ядзі і Олі ўжо не відаць. Бо-ожа, як мае малыя перавярнулі ўсё дагары нагамі — тут за гадзіну не дайсці да ладу А! дзе ж яны самі, чаму папрыціхалі?

З туалета валіць дым. Бягу туды, адчыняю дзверы. Перапэцканыя ў муку Віця і Марынка рвуць з газеты істужкі і пякуць там бліны.

Вось і пакінь іх адных!

— Вы што, хату спаліць сабраліся? — крычу з роспаччу, а ў душы кажу сабе: чаго да іх чапляюся, хіба ж яны вінаватыя? Жывыя дзеці!

Там недзе пачынаюць прыбываць на вечар у святочных гарнітурах і накрухмаленых кашулях госці ды гавораць дамам кампліменты... Ну і няхай. Гэта ж злачынства — пакідаць малых на ноч, а самой перціся на гулянкі!

Ад канчаткова прынятага рашэння нікуды не ісці робіцца зусім лёгка. Вось і добра — даўно б так.

— Ану, рабяты, за работу! — кідаю без злосці.

Адчыняем вокны, дзверы. Дружна чысцім памяшканне. Тады садзімся чытаць кніжку. З вуліцы пазванілі — каго там нясе?!

— Можна да вас, Станкевічы? — з'яўляецца раптам на парозе Вера з сынам.

— Ура-а-а, Ігар прыйшоў!— вішчаць мае малыя ды кідаюцца распранаць сябра.

А я ад інстынктыўнага жаху, ад нейкага прадчування аж прысядаю, прыгінаюся ды нават — адступаю.

«Ве-ерачка, ро-одная, мі-ілая, навошта табе было прыходзіць да мяне якраз сёння і ў гэтую пару? Не магла з'явіцца хоць на гадзіну пазней?!»

— Ты некуды збіралася, Іра, дык можаш адпраўляцца! — чую бы з-за сцяны голас сяброўкі.

— От малайчына, што выручаеш...— адказвае Верын голас, падобны на мой.

13.

У госці іду сама не свая. Разумею, што раблю дрэнна. Сяргей правёў бы імяніны выдатна і без мяне, а падарунак аддала б і заўтра. Ну і што, калі жыве з маці? Усё роўна — халасцяк, а я — замужняя жанчына і мужава жонка. А тут яшчэ новая прычоска дадае няўпэўненасці, бянтэжыць дарэшты. Галаву трымаю прама, хвалююся ад сустрэчы з тым, пра каго зумысна цэлы дзень старалася не думаць. З-за яго робіцца страшна, млеюць ногі — жыва ўяўляю, што зараз адбываецца на кватэры нашага настаўніка гісторыі. Стукаю ў дзверы.

— Калі ласка, калі ласка, заходзьце!—запрашае Сяргей.— Вас мы якраз і чакаем! Нам, мужыкам, не хапае вельмі жаночага духу хоць на развод — царыцай балю вам быць!.. Здымайце паліто!

У калідоры ён мяне распранае, а ў гэты час чуваць галасы вясёлай і падпітай кампаніі. Насцярожана слухаю. Знаёмы голас штосьці цікава расказвае, яго забіваюць выбухі смеху. Я даўно заўважыла: Косцю рассмяшыш тады толькі, калі нечым здзівіш, а тут здаровыя мужчыны рагаталі, бо ім проста было весела. Рогат чужых мужчын мяне насцярожыў, адштурхнуў, але адступаць позна.