Аляксей Карпюк - Сучасны канфлікт [Аповесць, франтавы дзённік, не зусім гродзенскія гісторыі]

«...Я па вушы залезла ў даўгі. Добра, што ў наш час для такіх людзей няма славутых ямаў, сядзела б у ёй на самым дне!.. Шукала сёння гадзіннік, а Марынка паказала — на руцэ. Вось да чаго дакацілася? Усё ж такі збіваліся мы з табой на драбязу, і яна адцягвала нашую ўвагу ад галоўнага. А мо гэта — якраз тыя кілаграмы солі, якой трэба абавязкова з'есці з пуд, каб пазнаць адно аднаго?..»

«Атрымалі тваю пасылку. Каб ты бачыў, як мы яе патрашылі! У руках сякера, вочы нашыя палаюць агнём, усе чакаем, а потым — задаволеныя!.. У маіх дзяцей з'явіліся першыя даку-менты — праязны білет. Сколькі ўрачыстага гонару, калі Віця падыходзіць да аўтобуса з паперкай у руцэ! Потым будзе іх шмат у яго жыцці і розных, але — гэты?!»

«Захварэла. Дзеці хадзілі ў лес. Прынеслі галінак, а Віця — галку за адну нагу!.. Ваюю з Марынкай і Віцем за сшыткі, за неакуратнасць, за яўныя і ўяўныя ды будучыя грахі. Эх, вырвацца б на пару дзён у Маскву, выплакацца б перад табой!.. У мяне нейкае ўпартае пачуццё страты нечага свайго, цябе, чаму?..»

Косця мне адказвае:

«...У цябе гэта — якійсьці бунт на каленях!»

Падумайце, хіба я яму школьніца? А яшчэ — псіхолаг, доктар чалавечых душ! Ото ж яму зараз дам!

Бяру паперу, саджуся зноў пісаць доўгі ліст. Праз гадзіну нясу канверт у паштовую скрыпку.

9.

Сяджу дома над вучнёўскімі сшыткамі. Раптам адчыняюцца дзверы, заходзіць настаўніца англійскай мовы — Кіра.

— Добры дзень, Ірына! Ледзь цябе знайшла! Праз рана даведалася твой адрас!..

— Што такое здарылася, што ты мяне аж так шукаеш?

Але Кіра гаворыць ужо пра другое:

— Табе падабаецца мой капялюш?

Маўчу. Капялюш — яркі, крыклівы, безгустоўны. Лічу прыгожым толькі тое, што простае. Нічога не гаварыць больш нельга.

— Адкуль ён у цябе?

— З Румыніі!

— Ах, дык ты е-ездзіла?!— успамінаю размову ў нашай настаўніцкай.

— Ну. Была ў турысцкім падарожжы! I, ведаеш, усе грошы прасадзіла на гэты капялюш! Вырашыла паказаць і табе...

Тут штосьці не так. Кіра дагэтуль да мяне не заходзіла ані разу. Шукала мой адрас праз рана, каб адно паказаць абнову? Не веру. Дык у чым справа?

Яшчэ некалькі хвілін сяброўка пераскоквае з тэмы на тэму. Затым робіцца сур'ёзнай ды прызнаецца:

— Ведаеш, была ў адной групе з тваім знаёмым...

— З кі-ім?

— Ну, з Пятром Уладзіміравічам Вавілавым з «Інтурыста». Няўжо не здагадалася?!

Я ледзь не абамлела.

— Та-ак?!

— А ведаеш — ён такі абаяльны і элегантны мужчына! — кажа з захапленнем.— Быў нашым кіраўніком.

— А-а...

— Ты ведаеш, ён так цудоўна скроены!..

— Я-ак? — стараюся апрытомнець.

— Ну... плечы шырокія, а тут вужэй і мускулы тут такімі буграмі!.. Такі падніме цябе — як пушынку!.. У Румыніі гаварылі, што з усёй групы вылучаемся мы двое. Нас нельга было адрозніць ад іншых турыстаў з Заходняй Еўропы!.. Усе два тыдні ён даглядаў мяне, быў ласкавым, уважлівым, прадбачлівым! Клапаціўся вельмі!.. Так мне спадабаўся, што не ведаю, як гэта і выказаць! Абяцаў потым званіць.

— I што? — ледзь сябе стрымліваю.

— Не звоніць! Кіра ўздыхае.

— I болей не бачыліся? — пытаюся асцярожна.

— Спатыкаемся ў горадзе. Ён такі ж ветлівы, але толькі элегантна вітаецца ды праходзіць міма. А мяне кожная сустрэча хвалюе, пасля не знаходжу сабе месца!

Ух, як адлягло — аж успатнела. Уздыхаю з палёгкай ды раблюся больш адважнай.

— Дык пры чым тут я-а?

— Іра, малю цябе, калі ўбачыш яго, зрабі для мяне паслугу! Ты нават і не ўяўляеш, як мне гэта важна! Магчыма, гэта мой лёс! Зрабі паслу-угу!..

— Яку-ую? — дзіўлюся пераможна.

У вачах Кіры ўніжэнне:

— Напомні яму мой тэлефон, ладна? Я табе яго напісала на паперцы. Адну дома пакінь ля апарата, другую ў сумку пакладзі...

У старэйшых класах сярэдняй школы ў Кіру ўлюбляліся амаль усе хлопцы. Закахаўся ў яе і дзесяцікласнік, які мне быў не абыякавы. Хлапец дзяліўся са мной перажываннямі, прасіў парады, не заўважаючы маіх мучэнняў. З-за гэтага нават школу кідала. Дзякуй добрым людзям, навучылі...

Ужо даўно вылечылася ад захаплення тым школьнікам. Мая сімпатыя вось гадоў з дзесяць працуе шафёрам таксі, вечарамі бачу яго часамі п'яным і ў кампаніі гарадскіх гуляк ды абармотаў — такіх жа агідных, якім стаў ён: з жыццёвым дэвізам, як яны самі прызнаюць, «хап-хап!». Аднак з таго часу да Кіры ў мяне непрыязь.

Напамінаю ёй са з'едлівым сарказмам.

— Што ж, мне не прывыкаць. Яшчэ ў школе хлопцы ўлюбляліся ў маіх сябровак, а мяне прасілі толькі стварыць ім умовы, каб дасягнуць мэты, ці не так?