Аляксей Карпюк - Сучасны канфлікт [Аповесць, франтавы дзённік, не зусім гродзенскія гісторыі]

— Ці не прасквазіць нас ноччу?

— Яшчэ на дварэ цяпло,— кажа яна зноў абыякава.

Далей едзем і маўчым.

Я ляжу на другой лаўцы, разглядваю часопіс. Паміма волі мае вочы зыркаюць на белыя плечы суседкі. Выразна адчуваю прахалоду яе рук, плячэй, шаўкавістасць валасоў.

«Цьфу, чорт, я ж — бацька амаль дарослых дзяцей!» — лаю сябе за грэшныя думкі ды рашуча бяруся чытаць абзац спачатку.

Мне ўдаецца ўлавіць сэнс артыкула, але толькі на хвіліну. Цяпер ужо адчуваю нават рукамі пругкае супраціўленне, падатлівасць трапяткога цела.

«Мне нельга гэтага рабіць!» — кажу сабе без пераканання. Як у сне, бачу Ірын твар і гляджу на яе з нейкім помслівым здавальненнем...

Жанчына як бы насцярожваецца, кладзе сабе на грудзі кніжку ды пачынае са мной гутарку.

Гадзіны тры мы вельмі ветліва і ажыўлена гутарым пра сёе-тое, а мяне не пакідаюць упартыя імкненні. Ліха на яго, што здарылася, са мной жа такога ніколі не бывала?!

Спыняецца поезд у Смаленску. Успамінаю — трэба абавязкова даць тэлеграму каменданту інтэрната; прымушаю сябе гэты флірт абарваць. Прашу прабачэння ў спадарожніцы, накідваю на сябе паліто, выходжу з купэ.

У калідоры натыкаюся на заплаканую жанчыну з вырванымі гузікамі на світэры. Правадніца падводзіць да яе міліцыянера і на хаду апавядае:

— Вось да гэтай, што плача, п'яны прыставаў! Ламаў рукі, лез цалавацца. Яны былі толькі ўдваіх у купэ...

Нейкая жанчына каля мяне кажа другой:

— I са мной так аднойчы было!.. Як прыстаў, як прыстаў нейкі тып — нават і не п'яны!.. Міліцыю таксама давялося выклікаць!.. А спачатку прыкідваўся такім клапатлівым, галантным — чамаданы мне ўладкаваў, нават сваю ніжнюю полку мне ўступіў... Не-е, больш адна з мужыком у купэ не сяду ні за якія скарбы!..

Крочу ўжо на пошту неяк вінавата, няўпэўнена, бытта злодзей. Зноў адчуваю нібы крыўду на Іру, нібы страх...

9.

У інтэрнаце прачынаюся раніцой ад думкі, што мяне нешта чакае прыемнае. З затоенай радасцю, каб не спужаць прыемнасць, пачынаю прыдумваць цэлыя вузлы твора і адчуваю іх ужо нават напісанымі. Нават яшчэ і радуюся, што так здорава ў мяне атрымліваецца.

Не церпіцца хутчэй сесці за справу. Ды трэба ісці на заняткі, і я збіраюся.

У двары нікога з курсантаў ужо не відаць, мяне толькі апераджаюць студэнты інстытута псіхалогіі. З імі курсанты жывуць у адным будынку. Па даручэнню прафкома я праводжу з моладдзю «мерапрыемствы», і студэнты мяне добра ведаюць. Заўважаю, што маё вока сёння — вострае на дэталі, а сам я — узбуджаны, ва ўзнёслым настроі.

— Ой, з прыездам! Добры дзень, Канстанцін Мікалаевіч! — вітаецца дзяўчына.

— Тамара? Добры дзень. Як свята правяла?

— Канікулы? Цудо-оўна! На веласіпедзе каталася! Адсыпалася. Кніжкі чытала! I нават маме не дапамагала!

— Нішто сабе дачка...

— А мне мама не дазваляла ні за што ,брацца! — шчыра апраўдваецца дзяўчына.— Во — дванаццаты тралейбус, бяжым, яшчэ паспеем!

— Ты сабе бяжы, а мне — няёмка...

— Бывайце!..

З лёгкасцю маёй Марынкі студэнтка ляціць па тратуары, пераскоквае лужыну. Перад посам машын перашмыгвае вуліцу ды вось ужо — на аўтобусным прыпынку. Шафёр лаецца, але зараз жа зачыняе дзверы, і голас яго абрываецца. Неўзабаве перад маімі вачыма праплывае ўжо бітком набітая машына. Тамара стаіць упрытык да ўзлахмачанага юнака і гарэзліва ўсміхаецца.

Яна — не проста рагатуха. Аднойчы на бульвары ля помніка ўбачыў яе з букетам. Поўнымі таямнічай заклапочанасці вачыма кагосьці выглядвала.

Ішоў я бульварам у наступны дзень, а дзяўчына стаіць зноў. I толькі тут мяне штосьці штурханула, я здагадаўся — яна нікога не чакае, выдумала сабе такую гульню!..

Маёй Любе Макарэвіч-Гарошка патрэбны сяброўкі. Тамары якраз не хапала ў кніжку!

Ціснуся ў наступны тралейбус, хапаюся за панікеляваную перакладзіну. Побач з маёй рукой трымаецца за гэтую самую перакладзіну рука другая — з нейкім надпісам. Прыглядваюся.

Амаль на ўсю шырыню кісці сінім густым пункцірам выведзена сэрца, а ў ім бутэлька, дзве шклянкі ды вакол словы: «ЭТО НАС ГУБИТ». Рука мускулістая, поўная маладой сакавітасці, з цёмнымі варсінкамі...

Мяне нібы маланка паражае. У майго героя таксама будзе татуіроўка на руцэ, толькі, вядома, тэкст прыдумаю іншы!.. Можа, і на выгляд гэты чалавек падыдзе да Макарэвіча?

Людзі стаяць так цесна, што нельга разабрацца, каму размаляваная рука належыць. Ад таго, што я кручуся, каб убачыць твар незнаёмага, азіраецца студэнтка Юля з нашага інтэрната.