Аляксей Карпюк - Карані

— Я-а-асненька! — выгукнуў хтосьці не то з'едліва, не то паблажліва.

Настаўніца накрычала:

— Што за рэплікі, Шалкевіч?!

— А я — што? Я — нічо-ога!..

— Ну і маўчы!

Але Шалкевіч з задняга століка маўчаць не хацеў. Спытаўся:

— А вы сапраўдных герояў бачылі?

Лаўрэн аж надта адчуваў, што малыя патрабавалі адказаў імгненных — як стрэлаў. Яны хацелі, каб словамі госць іх разіў, бо такія ўжо гэтыя піянеры і піянеркі па натуры — жывыя, нецярплівыя, быстрыя і ўпэўненыя. А Лаўрэну неабходна было ўсё ўспомніць, старанна ўзважыць ды вырашыць: казаць пра гэта, намякнуць адно ці лепш за ўсё — увогуле ўтаіць.

Гм, ці бачыў сапраўдных герояў?

Нагадаўся франтавы выпадак. Але ж ці мае права і пра тое здарэнне гаварыць? Ды і не быў цалкам упэўнены, што ўсё выдарылася дакладна гэтак на самай справе.

Каля Одэра Лаўрэн падслухаў, як салдат, валяючыся ка тапчане ў медсанбатаўскай палаце, апавядаў суседзям пра бой, дзе хлапца параніла. Справа выглядала бытта бы наступным чынам.

Узвод пяхоты прачэсваў мясцовасць і выпадкова калез ка нямецкія танкі. Нрыземістыя машыны з бела-чорнымі крыжыкамі на бракі прытаіліся сабе ў беразнячку ды з камарыным звонам прыглушакых матораў на халастым хаду чакалі каманды да атакі. А што такое той самы іхні «тыгр» ці кават і «пантэра», калі танкістаў у іх пазачы-няюць на ўсе лючкі — звычайная труна. Колькі ты ўбачыш праз тыя шчылінкі? Акурат бы праз дзюрку ад ключа.

Вядома, у іхніх камандзіраў — радыё, афіцэры, напэўна, трымалі слухавачкі ля вуха ды чакалі тае каманды.

Адзін баец з таго самага, што і Лаўрэн, набору падляцеў да крайняга танка, стукнуў каванай плткай прыклада па брані, і люк адкрыўся. Салдат не стаў чакаць, покуль высунецца адтуль у шлеме немец,—адразу і пацнуў гранату ў жалезную фортачку. Пасля выбуху — бягом да наступнай машыны.

Бытта бы спаліў гэтак аж шзсць «тыграў».

Але мо нельга дзецям расказваць пра гзта, бо салдат той аказаўся сынам дзячка з-пад Навагрудка. Перадавалі, начальства яго нават на ўзнагароду не падало.

Дый з тымі танкамі, мажліва, калі добра разабрацца, выйшла б цалкам іншая гісторыя — немцы былі не дурні і ваяваць таксама ўмелі. Паракены мог і збрахаць — занадта лёгка дзячковаму сынку тыя танкі дасталіся. А што салдату? Увогуле цалкам здаровы хлопец, толькі з прастрэленай нагой ці рукой. Ляжыць сабе малады здаравяка ды сумуе. Яму, вядома, надта ж доўжыцца ў палаце, і ён вельмі нудзіцца. Аж карціць нечым уразіць сяброў. А навокал столькі прагных слухачоў і ўсе сунуць табе ў зубы трафейную папяроску, яшчэ нават пстрыкаюць запальнічкай ды прагна глядзяць табе ў рот — з нецярпеннем чакаюць яшчэ адну цікавую байку...

— Чаму не, даводзіласа бачыць і герояў. О-о, такія былі некаторыя зу-ухі!..

— Раскажы-ыце пра іх, дзядзя!

— Ага,— найгаласней крычаў Шалкевіч,— а мы паслу-хаем!

— Про-осім вас!

— Вельмі хочацца паслухаць такое!

— Ат, што там пра іх правіць буду — у кніжках пра такіх панапісувано цяпер, толькі паспявайце чытаць!

4

Усхапіўся з месца яшчэ адзін хлопчык у сінім форменным пінжачку ды адчайна не то папракнуў, не то спытаўся:

— А вы самі хоць аднаго фашыста застрэлілі?

Яго юныя сябры дружна падхапілі:

— Ага-а!

— I як вы яго забівалі!

— З вінтоўкі?

— Я бы шабляй — р-р-раз! — і гатова!

— Ты што — з аўтамата лепш! Толькі наставіў ствалом наперад і — ты-ты-ты-ты-ты!..

— А я гранатай — бум-м-м!..

— Сціхніце, героі,— стрымлівала іх дзяўчынка.— Вы ж на вайне не былі! Лепш чалавека паслухаем!

— Раскажы-ыце, дзядзя-а!

Лаўрэн перад вучнямі зноў адчуў сябе вінаватым. Бы ў той мілі-цыі гадоў з дваццаць таму на допыце, калі згарэў калгасны кароўнік. Ён не мог толкам растлумачыць следчаму — маладому хлопцу, чаму з ланцугоў адчапіў усе каровы да адной, толькі апошнюю пакінуў і яна жывой згарэла. Даляцеў тады да доўгай будыніны першым і ўзяўся быдла выводзіць. Каровы ўзмыквалі, упіраліся, дурныя, бытта іх на зарэз збіраліся валачы, аднак ён свайго дамогся. Адной рагулі чамусьці не заўважыў і — во. Малады, самаўпэўнены следчы ўсё да яго прыставаў — чаму не вывеў і яе, навошта менавіта гэтую карову пакінуў, з якой мэтай гэта зрабіў? А Лаўрэн і сёння не разумеў, як тады атрымалася. Аслеп на тую хвіліну ці якая халера? Яшчэ меў час, полымя шугала ў кароўніку з таго канца, дзе ляжала сена з саломай, бо кароўнік быў яшчэ старой планіроўкі, з падвеснымі нават рэйкамі для падвозкі корму і вывазу гною. Здаецца, так прыглядаўся старанна да кожнага стойла, так шарыў вачыма...