Аляксей Карпюк - Карані

Медсанбат размясцілі нарэшце на нейкім ацалелым хутары. Багатым, мабыць. Мураваныя будынкі гумна, дома, хлявоў, стайняў і свірнаў былі даўзёрнымі ды масіўнымі. Сцены мелі тоўстыя, як у крэпасці, і падворак закрывалі з усіх бакоў. Нямецкая авіяцыя каторы ўжо дзень не паказвалася ўвогуле, таму медыкі, нарэшце, адчулі палёгку — ва ўтульных, цёплых ды з моцнымі сценамі пакоях баўэра заняліся сваёй справай — ратаваннем параненых.

Раем цешыліся нядоўга.

Прарваліся аднекуль ашалелыя нямецкія батальёны ды надумалі ісці акурат на гэты хутар у прыступ. Капітан Копысаў загадаў эвакуацыю. Лаўрэн вывез сваю фурманку ў лес, і якраз тады хутар накрыў артналёт. Пяхота ўжо адышла, а паміж будынкаў засталіся яшчэ тры медсанбатаўскія фурманкі.

Час ішоў, але на падворку не заўважалася аніякага руху. I Лаўрэн нават не стаў чакаць капітанавага загаду — кінуў сваю фуру пад апеку іншых ды пашыбаваў да мураванак. Дзе раўчуком па лёдзе, дзе барознамі. На гладкім, бы сподачак, полі адчуваў сябе як голы, а ўсё ж такі на месца неўзабаве дабраўся цэлым. Толькі шынель пасекла яму ў двух месцах, прастрэлілі халяву, але — глупства. Тое, што ўбачыў, выглядала страшней.

З вокан будынка, дзе нядаўна завіхаліся медыкі, ужо вызмей-валіся чорна-белыя языкі дыму. Пад акапам хрыпелі смяротным хрыпам ды рваліся з прывязі перапалоханыя да шаленства абозныя коні. Ля калодзежа ў лужах — аглушаныя ці кантужаныя возчыкі. Навесным агнём іх накрыла мінамі, але які патрабавалі ратунак аднапалчане, разбірацца Лаўрэну не было калі.

Пачуўшы свайго, коні больш-менш супакоіліся. Лаўрэн імгненна запрог аднаго. Паставіў пад дугу другога і трэцяга.

На пустую падводу ўзваліў паўжывых возчыкаў. А на астатнія вазы накідаў навалам катлы, тазы, палаткі ды розныя бачкі, без чаго медыкі — як без рук. Убачыў скрыні з трафейным маслам і кансер-вамі, пакідаў да кантужаных таксама. Тады да задка пярэдняга воза прымацаваў повад ад вуздэчкі каня з другой фурманкі, а да яе пачапіў повад трэцяга каня.

Сцебануў бічом, папёр.

Коні зразумелі сваю задачу. З месца ўзялі ў галоп. Як Лаўрэн паспяваў за імі, потым і сам не мог зразумець, але ляцелі ўсе яны — як адно цэлае.

Калі доўгі абоз выскачыў на палявую дарогу, Лаўрэн з непры-томнымі салдатамі ды з безабароннай жывёлай аказаўся нібы ўзнятым над зямлёй. Адусюль адкрытым. Яшчэ і на прыцэле. Немцы адразу пачалі па іх пуляць міны адну за адной. Але на выбухі азірацца ён не надта меў час — глядзеў за вазамі ды пад шквальным агнём кіраваў лейцамі. Нялюдскім хрыпам стараўся заглушыць праклятую вайну, і яму бытта бы ад крыку лягчэла:

«Но-о, воўчае вы-ымя!»

«Куды-ы, падло, ве-ернеш?!»

«Но-о, зараза чортавая!»

«Пайшо-оў, дубіна до-охлая!»

У яго было ўражанне, што гады тыя мелі навалам боепрыпасаў, таму і з'явіліся каля хутара, каб іх хутчэй выстраляць, а зараз надта радуюцца, што задуму ажыццявіць удаецца. Снарады і міны павокал ірваліся густа, усё паднятае імі не мела часу нават апусціцца на зямлю, бо яго падкідвалі і падкідвалі новыя выбухі. Але коні — калі іх не зачапіла тым выбухам — ніколі табе не звернуць з дарогі. Конь уздрыгне, захрыпіць, застогне, скочыць на момант з перапуду ўбок, аднак і далей потым будзе па ёй імчаць, бы ашалелы.

З цэлым сваім караванам Лаўрзн неўзабаве шчасліва і дапаў у лес да сваіх. Адно перад першымі соснамі задняму каню міна шарахнула па хрыбце. Лаўрэн, аднак, быў напагатове. Секануў нажом раз і другі па рамянях ды з салдатамі, якія дружна высыпалі з лесу на падмогу, саматугам уцягнуў і гэты воз у гушчар.

Такім чынам, удалося вывезці астатнюю маёмасць і пакалечаных возчыкаў у бяспечнае месца.

У медсанбаце далечваўся сяржант-пехацінец, які выконваў абавязкі камандзіра гаспадарчага ўзвода. Хлапец усё бачыў і Лаўрэну тады аб'явіў:

«Ну, папаша, дай пяць! I ведай — я з табой у разведку пайшоў бы хоць зараз!»

Потым перад строем Лаўрэна хваліў сам капітан. Нават падаў дакументы на ўзнагароду медалём «За адвагу».

Ну, размалёўваць цяпер і гэта дзецям? Там жа не было ніякага ге-ройства, калі добра разабрацца. Няўжо на хутары гінуць пакале-чаным ды марнавацца медсанбатаўскаму дабру? Вывезці было неабходна — хоць памры. Не зрабіў бы гэта ён, вывез бы той самы сяржант-пехацінец. Вывез бы хто трэці — хутар фрыцы расстрэльвалі на вачах усяго медсанбата, і пехацінцаў-добраахвотнікаў, напэўна, знайшлося б.

Ды і пра што гэтым малым жэўжыкам гаварыць? Як пад выбухамі запрагаў коней?