Маці дома не было, фрау Шуман – таксама. Відаць, паехалі ў горад па прадукты. Яны заўсёды гэта рабілі па аўторках. Ёхан няспешкі падняўся на другі паверх, пайшоў да свайго пакоя, але раптам пачуў прыгожую меладычную музыку. Гукі даносіліся з пакоя маці, ігралі на ейным фартэпіяна. Музыка была надзвычай плаўная, ціхая, самотна–чароўная, хоць і незнаёмая Ёхану. Міжволі заслухаўшыся, ён наблізіўся да расчыненых дзвярэй. Так ён і ведаў. На бліскучым чорным фартэпіяна грала госця. Дзяўчына сядзела крыху наўскос. І Ёхану ўва ўсім харастве адкрылася тонкая яе паясніца, крутаваты выгін прыгожых клубоў, пышныя валасы, якія бялёсай капою рассыпаліся па плячах дзяўчыны. Аж карцела да іх дакрануцца. Рукі госці – лёгкія, тонкія, трапяткія – амаль няўлоўна краналіся клавішаў.
Адчуўшы цёплае дыханне за спіной, дзяўчына перапыніла гранне, павярнула галаву. Засяроджанасць на яе твары змянілася ценем разгубленасці.
– Прабачце, але фрау Вайс дазволіла мне крыху пайграць, – вінавата прамовіла яна, чамусьці звярнуўшыся да Ёхана на “вы”.
– Не– не, ты не звяртай на мяне ўвагі. Калі ласка, іграй, – хутка прагаварыў Ёхан. – Я проста хацеў паслухаць.
– Табе спадабалася? – зацікаўлена спытала госця.
– Вельмі. Прыгожая музыка, – шчыра адказаў Ёхан.
Твар дзяўчыны пасвятлеў.
– Гэта паланез Агінскага “Журба па Радзіме”. Ён лічыцца польскім, хоць нарадзіўся ў нас, у Беларусі, – весела вымавіла яна. – А граць я навучылася ў музычнай школе.
Чуйныя тонкія рукі дзяўчыны апусціліся на чорна–белае поле клавішаў. Паплыла музыка: ціхая, чароўная, самотная. І Ёхан, міжволі прытаіўшы дыханне, заплюшчыў вочы. Адплюшчыў, калі пачуў на лесвіцы голас фрау Шуман, якая вярнулася з магазіна і клікала яго абедаць. Сыграўшы заключны аккорд, Алеся, варухнуўшы капою валасоў за плячыма, павярнулася.
– Цябе, здаецца, клічуць, – вымавіла яна. – Заходзь, калі хочаш, пасля абеду да мяне.
– Данкэ, я зазірну, – ціха прамовіў Ёхан і, падзякаваўшы дзяўчыне за цудоўную музыку, пайшоў.
Але зайсці пасля абеду, як абяцаў, да Алесі Ёхан не адважыўся.
Яна сама завітала вечарам да яго.
Ёхан якраз наладжваў тэлескоп, калі ў дзверы ціхенька пастукалі.
– Хто там? – выгукнуў ён. – Заходзьце, калі ласка.
Рыпнулі дзверы. Адарваўшыся ад люстэркаў, Ёхан падняў галаву і ўздрыгнуў. У праходзе стаяла Алеся.
– Да цябе можна?
– Я–я, біттэ, – разгублена прамармытаў Ёхан, адвёўшы позірк убок. Не, ён не мог без трымцення глядзець у гэтыя вялікія вірлівыя дзявочыя вочы, што пазіралі на яго.
Алеся прайшла ў пакой, прыпынілася ля кніжных паліц, аглядзела іх. Лёгкая ружовая майка і светла–сінія джынсы вабна аблягалі яе вытанчаную постаць.
– А мне фрау Вайс, як бачыш, ужо дазволіла хадзіць, – з настроем прамовіла яна. – А твой пакой я амаль такім і ўяўляла. – Позірк яе спыніўся на тэлескопе. – Гэта што, тэлескоп? Ты назіраеш за зоркамі? А мне можна зірнуць? Я яшчэ ніколі не глядзела праз яго на зоркі.
Ёхан страпянуўся:
– Чаму ж, калі ласка.
Ён счакаў, пакуль Алеся села на стул, дакрануўся да тэлескопа, наблізіў да яе твару акуляр. Дзяўчына прыпала вачыма да яго.
– Божа, якая прыгажосць! – усклікнула яна. – Колькі зорак! І якія ж яны ўсе буйныя!
– Гэта Млечны Шлях, – узрадаваўся Ёхан, што дзяўчына падхапіла размову. Прысеўшы побач з ёю, ён крануў рукою тэлескоп, скіраваў ягонае шэрае вока на Палярную зорку. – А вось гэта – бачыш, коўш – Малая Мядзведзіцца, побач, крыху вышэй – Вялікая. Дарэчы, як будзе на тваёй мове гештэрн?
– Сузор’е.
– Сузор’е, – задуменна паўтарыў Ёхан дзівоснае замежнае слова.– А штэрн?
– Зорка.
– А зоннэ?
– Сонца, – адказала Алеся.
Ёхан павярнуў тэлескоп на заходнюю частку неба.
– Дас іст абэнд штэрн, – сказаў ён.
– Ранішняя і вячэрняя зорка! – радасна выгукнула Алеся: Венера!
– Венэра, Венус, – задуменна паўтарыў Ёхан, – Зэрка Венэра.
Па твары Алесі мільгнула мяккая ўсмешка.
– Трэба казаць не зэрка, а зорка, – зычліва паправіла яна Ёхана. І пачала раптам дэкламаваць на сваёй мове:
Зорка Венера ўзышла над зямлёю.
Светлыя згадкі з сабой прывяла…
Помніш, калі я спаткаўся з табою,
Зорка Венера ўзышла.
З гэтай пары я пачаў углядацца
У неба начное і зорку шукаў.
Ціхім каханнем к табе разгарацца
З гэтай пары я пачаў…
Прачытаўшы, Алеся пераказала сэнс верша на нямецкай, дадала:
– Гэта верш Максіма Багдановіча, ёсць у нас такі цудоўны паэт.
Читать дальше