Аляксандр Аляшкевіч - Гэта самотная зорка Венера

– Мы яго па ўсім горадзе шукаем, а ён вось куды зашыўся, – заглушыўшы матор і зняўшы з галавы шлем, весела прамовіў Ганс.

– Нават і не папярэдзіў. А яшчэ сябар называецца, – з дакорам, але без крыўды ў голасе прамовіла ў такт Гансу Грэтхен.– Ці ж не дапамаглі б…

– Як жа, ён у нас герой–адзіночка. Усю славу толькі сабе, – паддзела з Карлавага матацыкла Эльза. – З вежы аднаму спусціцца… Цяпер ахвяраванні сабраць… Не, не атрымаецца, давядзецца падзяліцца…

– Ану, дзе тут твая скрынка? – спытаў Карл. – Ты не будзеш супраць, калі мы крыху пастаім ля яе. А то фрау Шуман перахвалявалася ўжо, чакаючы цябе абедаць…

Падышоўшы да Ёхана, сябры палезлі ў кішэні і праз хвіліну апусцілі адзін за адным у скрынку грошы. Па дробных купюрах Ёхан зразумеў: тыя былі з іх асабістых скарбонак. У душы Ёхан ганарыўся імі – шчырымі, зычлівымі, сумленнымі…

Дома вечарам яго чакала яшчэ адна прыемная навіна. Вярнуўшыся з работы, маці прыйшла да Ёхана ў пакой, схілілася, пацалавала яго ў шчаку:

– Сынок, я выпадкова даведалася… Я ганаруся табою, мой хлопчык. Мы сёння таксама сабралі ў бальніцы сёе–тое з лекаў для Алесі. Заўтра заедзеш забярэш, добра?

Яна прысела каля Ёхан на краёк канапы, пяшчотна прыцягнула яго да сябе:

– Сумуеш па Алесі, сынок? А што, калі мы запросім яе да нас на восеньскія канікулы?

Ёхан з радасці пацалаваў маці. Не, яна, безумоўна, у яго самая прыгожая, добрая і ласкавая на свеце…

Зборам сродкаў для чарнобыльскіх ахвяр Ёхан займаўся амаль усё лета. У самым канцы яго адправіў у далёкую Беларусь першы дабрачынны кантэйнер з лекамі, гароднінай, сокамі і цацкамі. Увесь гэты час ён з хваляваннем чакаў ліста ад Алесі. Але той прыйшоў толькі ў пачатку верасня. Пасланне Алесі было шчырае і журботнае.

“Дарагі мой Ёхан! Вось нарэшце і атрымала твой ліст. Прабач, што доўга не адказвала. Ляжала ў бальніцы. Адпусцілі на выхадныя, прыйшла дамоў, тут бабуля і працягвае мне тваё пасланне. Зірнула на штэмпель і жахнулася. Амаль месяц яно падарожнічала, пакуль адшукала мяне. Выняла з канверта, разгарнула, прабегла па ім вачыма і нібы зноў пабывала ў вас у Германіі. Пагаманіла з табою, мілы. Яно цяпер са мною ў бальніцы. Нанач кладу яго побач з сабою. І яно сагравае мяне на халодным і змрочным бальнічным ложку. Быццам не твой ліст, а ты побач, любы, зберагаеш мой сон і спакой.

А ўвогуле ў нас у бальніцы сумна і млосна. У палаце нас аж дванаццаць. Са старэйшых толькі я і Аня. Астатнія – малыя. Моцна сумуюць па матулях. Плачуць. Просяцца дамоў. Мы з Аняй узялі як бы шэфства над імі. Чытаем малым казкі і вершы. Выразаем з кардону розных звяроў і птушак, выдумляем гульні, каб толькі неяк суцешыць іхні боль. На жаль, не заўсёды гэта ўдаецца. Памятаеш, я табе пісала пра Петруська, сына нашай суседкі? Зараз ён не ўстае з ложка. У вачах толькі боль і нуда. Амаль ні з кім, акрамя мяне, не размаўляе. Наша санітарка цётка Маня, калі прыбірае пакой, заўсёды з жалобай пазірае на яго, выходзіць у калідор і ціха плача. А Петрусёк пытаецца ў мяне: “Я памру, Алеся?” я адказваю: “Што ты, Петрусёк, ты хутка паправішся”. А ён гаворыць: “А чаго тады плача цётка Маня? Скажы, калі ласка, маёй мамцы, як я памру, хай моцна не плача па мне…” Я ледзь стрымала слёзы. Цяпер кожную раніцу і вечар чытаю яму казкі, каб неяк адцягнуць хлопчыка ад змрочных думак. Вось і зарах ён кліча мяне пачытаць. Таму да пабачэння, любы. Прабач, што мой ліст атрымаўся сумны, але, на жаль, такая ў нас рэчаіснасць.

З павагай і любоўю да цябе Алеся”.

Не прайшло і тыдня, як Ёхан атрымаў чарговы ліст Алесі – цёплы, светлы, сардэчны.

“Добры дзень, мой любы. Здаецца, зусім нядаўна адпісала на твой ліст. А тут яшчэ адна прыемная навіна ад цябе. Прыйшла твая пасылка з лекамі, гароднінай, сокамі і цацкамі. Лекі, бінты і шпрыцы я перадала ўрачам. А вось цацкі… мы пакінулі сабе. Малыя ўвесь дзень ад іх не адыходзяць, гуляюць і гуляюць. Асабліва ім спадабалася высокая бялявая лялька з вялікімі блакітнымі вачыма. Гаворыць, спявае, апускае і падымае вейкі. Дзеці пазіраюць на яе, бы на дзіва. Нават зусім забыліся пра сум і боль. Заводзяць, слухаюць і слухаюць. Нават Петрусёк і той вывучыў словы і спявае разам з лялькай:

Я ім рассказала, што гэта верш Гётэ. Пераказала ягоны тэкст. Яшчэ малыя цяпер ведаюць гэткія вашыя словы, як маммі, паппі, кіндэр, юнгэ, фройнд, лібэ, мільх, цукэр, данкэ, біттэ. А ляльку, дарэчы, яны назвалі, здагадайся як? Фрау Вайс – у гонар тваёй маці. Прабач, што не стрымалася, расказала ім пра Германію, хто ім даслаў гэтыя цудоўныя падарункі. Петрусёк цяпер заўсёды, ложыць нанач ляльку побач з сабою, гаворыць: “Гэта фрау Вайс. Яна вылечыць мяне”. А я толькі на хвілінку ўяўляю, як ты там у сябе на радзіме стаяў з шыльдай і збіраў для нас ахвяраванні, адразу замірае сэрцайка. Я ганаруся табою, любы. Не ведаю, што наканавана наперадзе мне лёсам, але я ўжо шчаслівая тым, што ў маім жыцці быў і ёсць ты, мілы. Дзякуй табе за запрашэнне да вас у Германію, якое ты даслаў з пасылкай. Я абавязкова прыеду.