Уладзімір Някляеў - Цэнтр Еўропы

— Ох, Лёня!.. — уздыхнула, шмыгнуўшы носам, Ліза­вета. — Першы б раз я цябе чула…

— Прыгожа, — пацёр лоб далонню Брызін, які, слухаю­ чы тост Лёні, згадаў і Машу, якой трэба было б пазваніць, каб не непакоілася, і Таісію, якой трэба было б сказаць, каб вярталася, і курву Нінэль, якая не такая ўжо і кур­ ва… — А ты хто будзеш?

— Таксама паэт, — сказаў Валодзя неяк глуха і з хрыпат- цой , як гэта кажуць паэт пра паэта і курва пра курву.

Лёня ўзяўся было за ляшча, смакуючы яго гэтак жа інтэлігентна, як толькі што казаў тост. Але інтанацыя Валодзі, які відавочна пазайздросціў таму, што кале­ га ягоны паспеў, мяркуючы па Капіталіне, якраз туды, куды збіраўся паспець ён сам, змусіла Лёню развіваць поспех.

— Я што вам, ды не вам, усім нам хацеў сказаць?.. Як адна толькі жанчына магла нас нарадзіць, вымаліць любоўю з небыцця, так адна толькі жанчына можа нас і ўратаваць, засланіць любоўю ад смерці. Для кахання смерці няма, сам Бог гукае нас галасамі закаханых. І мне да слёз і болю шкада, што вось мы ўсе тут нібыта разам, блізка — і ні Бога, ні адзін аднаго не чуем, а я так хацеў бы хоць некага з вас пачуць. Няхай сабе пакуль яшчэ ціха, здалёку, як зорка зорцы голас падае…

— Ку­ку, — падаў голас Віталік, выпадаючы пад стой­ ку з­пад пахі Капіталіны, якая кінула кантраляваць і ахоўваць ягоны стаячы сон, усёй сваёй самотнай пустэ­ чаю пацягнуўшыся да лятучага Лёневага міражу.

— Гарэлкі! З ляшчом! — гукнуўся з­пад стойкі Віталік.

— Лешч сваё адплаваў, а ты сваё адпіў, — сказаў Брызін, падымаючы Віталіка за каршэнь і засоўваючы яго пад паху Капіталіны. — Што ён у цябе падае?.. Эй, ты чаго спіш? Эй, Віталік?

— Для Капіталіны сплю, — сказаў Віталік.

— Не хвалюйцеся, не паб’ецца, — з аднолькавай абы­ якавасцю і да Віталіка, і да Брызіна, і да ўсіх астатніх, апроч Лёні, сказала Капіталіна. І ўсім была абыяка­ вай яе абыякавасць, апроч паэта Валодзі, які глянуў на Капіталіну, як на птушку, што выблыталася з сіла, нерво­ ва наліў паўшклянкі гарэлкі і адзін выпіў. Лёня на гэты час ад яго адвярнуўся і пераможна паслаў Капіталіне па­ ветраны пацалунак. «Глядзі ты, — падумаў Брызін, — і ў гадах мужыкі, а якія страсці… Цікавы народ гэтыя па­ эты. Нінэль ім падсеяць, ці што?..»

Ён зірнуў на гадзіннік: дзве гадзіны праляцелі, як імгненне, вось што значыць кампанія. Успомніў, што Маша, мусібыць, хвалюецца, дзе гэта ён адключыўся і прапаў, уключыў тэлефон — і той адразу зазваніў су­ стрэчна. Але гэта была не Маша.

— Андрэй, — заўхліпвала курва Нінэль, — Сініцын звар’яцеў… Ён адчуў, што я была з табой, узняў скан­ дал, і я сказала, што ты ўзяў мяне сілай… Ён як шалёны выскачыў забіваць цябе, нож са стала схапіў, я баю­ ся… Яму штыфт у сківіцу забівалі, замарозка пачала ады­ ходзіць…Ты не чапай яго, ён жа ні ў чым не вінаваты…

— Нічога я яму не зраблю, — сказаў Брызін, — няхай забівае. Канчай хліпаць.

— Ага, — хліпнула Нінэль, — табе добра…

— Мне добра. Даўно ён пабег мяне забіваць?

— З паўгадзіны… Можа, болей… Ці меней…

— Што ж ты раней не пазваніла?

— Я званіла, ты ж адключаны…

— Адключышся тут, як жа,— сказаў Брызін ужо не ў тэ­ лефон. — Ну што, народ?.. Хто хоча паглядзець, як мяне забіваць будуць?.. Ніхто?.. А я б паглядзеў, бо сам даўно не бачыў… Шкада вас пакідаць, харошая вы кампанія — мянты, паэты, хакеісты… Не кожны раз такую збярэш. Карацей, мне пара ісці, а ў гаражы ў мяне мора каньяку. Адборнага, крадзенага. Армяне яго ў Арменіі крадуць, я тут яго прадаю — і з таго багаты. Так што тых, каму не смярдзіць каньяк клапамі, запрашаю. Гэта побач, ніякіх затрат на транспарт.

— Як гэта маёр міліцыі крадзены каньяк будзе піць? — спытаў маёр Ярохін. — Дзе логіка?

— Глыбіннае пытанне, — сказаў Брызін. — За канья­ ком у гаражы і абмяркуем. Туды да нас вялікія логікі павінны пад’ехаць, калі ўжо не пад’ехалі…

Пайшлі не ўсе. Не пайшоў Савелій, які пасля таго, як маёр Ярохін абламіў яму рукі да плеч, аднёс сваё піва на ранейшую сваю стойку і дэманстратыўна піў яго спінай да кампаніі, і не пайшоў паэт Валодзя, якому, мусіць, без патрэбы быў каньяк без Капіталіны, няхай яго п’юць з ёй былыя сябры. Паміж паэтамі прабегла кошка, якая паспрабавала яшчэ вызваліцца і ад Віталіка, пакінуўшы яго спаць для Лізаветы, але тая катэгарычна запрэта­ ставала: «Забірай сваю клюшку, я зачыняцца буду!» — і Капіталіне давялося пакінуць Віталіка каля сябе на прыгрэтым месцы. «Куды яго?.. Можа, я адвяду?» — прапанаваў Капіталіне свае паслугі Лёня, але Віталік з­пад прыгрэтай пахі Капіталіны паказаў яму дулю, і на Лёневым твары самотна заблукала сумненне ў тым, ці правільна ён выбраў паміж сяброўствам і каханнем.