Уладзімір Някляеў - Цэнтр Еўропы

Каля ягонага гаража стаяў натоўп. Ну, не натоўп, але таўклося на звычайна пустым месцы паўдзесятка чала­ век, а непадалёку — міліцэйскія «Жыгулі».

— Гэта не па твой крадзены каньяк прыехалі? — спытаў маёр Ярохін. — Калі па яго, дык наўрад ці вып’ем.

— Ды не, — сказаў Брызін. — З чаго па яго?..

Ён нічога не адчуў, зусім нічога — і пасля з гэтага здзіўляўся.

— Хачу каньяку… Хачу каньяку… Каньяку хачу… — з­пад пахі Капіталіны заныў Віталік, і Лёня раптам ска­ заў рашуча, ледзь не загадаў:

— Капіталіна, кіньце яго! Нешта ў гэтым жыцці заўсёды трэба кідаць! Нашто вы яго цягаеце?..

Капіталіна, нібыта толькі таго і чакала, адпусціла Ві­ таліка, і той, пахістаўшыся ўзад­уперад, зноў знайшоў раўнавагу і нават паспрабаваў па­хакейнаму крутнуцца на адной назе, што ў яго не выйшла, але ён даволі ўдала і, мусібыць, утульна ўваліўся азадкам у круглую сметніцу, з якой не захацеў выбірацца.

— А я цвярозы… Вам столькі не накідаць, колькі я накідаў…

Міліцэйскія «Жыгулі» бокам перакрывалі машыну з пабітым перадам, і калі, пакінуўшы ў сметніцы Віталіка, яны падышлі бліжэй, Брызін пазнаў у пабітай машыне сініцынскую «Мазду».

«Забіваць ён мяне прыехаў, мудзіла!..» — падумаў Брызін, і тут з гаража выйшаў Бегунок у скрываўленай кашулі, а за ім два міліцыянты, лейтэнант і сержант.

— Ён нават не прытармазіў… — убачыўшы Брызіна, вінавата развёў рукамі Бегунок. — Яна толькі выязджаць, а ён як ехаў, так і ўляцеў у гараж… І кульгавага Юры­ ка яшчэ скалечыў…

Брызін схаладзеў.

— Дзе Маша?

— Дык «хуткая» забрала…

— Куды?

— Вы гаспадар? — спытаў лейтэнант, але Брызін адпіхнуў яго і ўскочыў у гараж, з якога несла канья­ ком, як з бочкі. Ягоны «Масквіч» з задраным капотам і сарваным з крапяжу маторам ляжаў амаль на баку, левымі коламі ў рамонтнай яме, паўсюль пагромна былі раскіданыя скрыні, інструменты, бутэлькі, бітае шкло — і Брызін усё зразумеў.

— Куды павезлі?.. — выскачыў ён з гаража.

— Вы гаспадар? — зноў спытаў лейтэнант, і Брызін амаль узмаліўся да маёра Ярохіна:

— Ярохін… Дачка…

— Адвязіце яго! — не зусім упэўненым, але ўсе ж за­ гадным голасам кінуў міліцыянтам Ярохін. — Астатняе бяру на сябе.

Міліцыянты запераміналіся.

— Там левага каньяку паўгаража… — пачаў лейтэнант, але Ярохін ужо рэзка перапыніў яго:

— Ваша справа — дарожна­транспартнае здарэнне. З гэтым высветлілі?

Сержант дастаў паперы.

— Усё зрабілі і сведкаў перапісалі, таварыш маёр…

— Ну дык і едзьце! А незаконна набыты каньяк гра­ мадзянін Брызін дабраахвотна перадае дзяржаве, для чаго і я тут з супрацоўнікамі, — кіўнуў Ярохін на Лёню з Капіталінай. — Гэта ўжо мая справа, зразумела?

— Паехалі, — сказаў сержанту лейтэнант, і яны пайшлі да машыны, у якую ўслед за Брызіным паспрабаваў сесці Лёня.

— Я з вамі. Вас нельга пакідаць аднаго.

— Ды пайшоў ты! — адштурхнуў яго Брызін і ляснуў дзверцамі.

— Не лупі так, — сядаючы за руль, сказаў сержант. — Не твае.

— Моцна яе, мужыкі? — спытаў Брызін.

— Мы не дактары, — павярнуўся да яго лейтэнант. — Скуль у цябе каньяку столькі?

— Ды што вы з гэтым каньяком!.. Я вам яго, колькі хочаце, прывязу… Як усё выйшла?

Лейтэнант адвярнуўся, запаліў цыгарэту і стаў глядзець на дарогу. Сержанту стала ніякавата.

— Мы не бачылі. Са слоў толькі…

— Ну, са слоў…

— Пацярпелая пачала на «Масквічы» выезд з гаража, а пацярпелы на «Маздзе» адкінуў «Масквіча» назад у гараж лабавым ударам… Тры чалавекі ў бальніцы.

— А куды яна ехала?.. Куды яна ехала?..

Сержант здзіўлена зірнуў на Брызіна ў люстэрка задняга агляду.

— Адкуль нам ведаць?.. Гэта вы ў яе спытайцеся. Лейтэнант зацягнуўся цыгарэтай.

— Тут крымінал, так што ва ўсім будзем разбірацца. Твой служка кажа, што вырвала ў яго ключы, цябе шу­ каць хацела. Чакала, чакала, званіла паўсюль… Пры такіх запасах каньяку слабенькая ў цябе машына. Быў бы які «Мэрсэдэс» — лягчэй бы ўсё абышлося. Грошы шкадуеш, ці маскіруешся?

Брызін прамаўчаў.

— Маўчыш?.. Ну, памаўчы пакуль… А Ярохін табе хто?

— Ніхто. Хто мне Ярохін?

— Вось і я пытаюся: хто?

— Я ж сказаў, што ніхто. Маёр міліцыі. Вам лепш ведаць.

— Ведаю, хто яго не ведае… Ярохін — легенда. Але былая. Так што дарма ён сюды ўлез.

Брызін, ледзь разумеючы тое, пра што гаворыць з ім лейтэнант, асмеліўся нарэшце спытацца:

— Як яна?.. Жывая?..

У сержанта да яго было болей спагады, чым у лейтэнанта, і сержант нават уздыхнуў:

— Забіралі жывую…