Уладзімір Някляеў - Цэнтр Еўропы

Глянуўшы на лейтэнанта, ён уключыў мігалку з сірэ­най, і да бальніцы ўжо было не да размоў.

— Заўтра мы цябе выклічам, — каля бальніцы хуткай дапамогі сказаў лейтэнант. — Пра каньяк не забудзь­ ся…

«Чаму толькі сюды возяць, на край горада?.. — наўзда­ гад пабег у першыя адчыненыя дзверы Брызін. — Там жа зусім побач бальніца ёсць, другая Савецкая…»

Пра Машу сказалі, што яна ў аперацыйным пакоі.

— Я нічога ні пра каго не ведаю, — адварочвалася ад яго залатазубая, паўнагрудая сястра. — Тут праз кожныя пяць мінут некага прывозяць, дактароў чакайце.

— Маша… Маша Брызіна… — зазіраў ёй у вочы Брызін. — Ну, дзяўчынка такая, светленькая… Сястра падпіхнула яго да крэсла.

— Маша, Маша, светленькая… Сядайце і чакайце. Усе ў нас дзяўчынкі светленькія, не Эфіопія ў нас…

Брызін сеў чакаць.

«Што ж сталася?.. Маша­каханне, Маша­жонка і цяпер — Маша­дачка?.. Госпадзі, не!..» Ён тройчы перахрысціўся.

За ягонай спінай скрыгатнуў ліфт, Брызін павярнуўся — і сутыкнуўся позіркам са спуджаным паглядам Сініцына. На Сініцыне быў гіпсавы ашыйнік. Убачыўшы Брызіна, Сініцын задам засунуўся ў ліфт і зачыніўся. Ліфт зноў скрыгатнуў, Брызін за ліфтам не пабег. Нікуды Сініцын не падзенецца. Сініцына ён пакладзе пад колы, і Маша па ім праедзе.

Значыць, Сініцын ашалела выскачыў ад Нінэль, да­ гнаў да гаража і думаў, што з гаража выязджае Брызін… Камікадзе адмарожаны…

Гадзіны праз паўтары дзверы аперацыйнага пакоя адчыніліся, з іх выйшаў худы доктар ростам з Капіталіну. Зірнуўшы на Брызіна, які ўскочыў з крэсла, доктар разглядзеўся на бакі.

— Вы адзін?

Брызін таксама разглядзеўся.

— Адзін.

— Гэта добра, — чамусьці сказаў доктар. — Вы каго чакаеце?

— Дачку… Брызіну Машу…

Доктар, нібыта цягнучы час, яшчэ раз спытаў абышто:

— Дачку?.. Вы бацька? Брызін, чакаючы, кіўнуў.

— А маці дзе? — зноў разглядзеўшыся, зноў спытаў доктар.

— Па… Памерла… — не адразу здолеў прагаварыць Брызін.

Доктар не зразумеў і ўскінуў рукі:

— Не!.. Хоць стан цяжкі. Пераломы, траўмы органаў… Працуе толькі сэрца. Мы зрабілі ўсё, што маглі, але…

— Я магу яе бачыць?

Доктар адмоўна паківаў галавой.

— Яна ў рэанімацыі.

Брызін няўцямна азірнуўся на ліфт.

— Як у рэанімацыі?

— Праз другі выхад. Тут два ліфты.

— Доктар…

— Гэта катэгарычна забаронена.

— Доктар, за ўсё… за ўсё, што заўгодна… за любыя грошы…

Гэта доктара не тое, каб раззлавала, але ён стаў нібыта яшчэ худзейшы з твару.

— Паразбагацелі вы, а багатымі быць не ўмееце… Ледзь што — за любыя грошы… Каб за грошы можна было купіць здароўе і доўгае жыццё, вам бы капейчыны не дасталося.

Брызін не ўцяміў, што ён сказаў.

— Чаму?

— Знайшліся б тыя, хто грошы ў вас зубамі б вырваў… Я сам бы рваў.

Да Брызіна дайшло.

— Ну, гэта, хто ў каго… Я зубамі за іх не грызуся.

— Я не пра вас асабіста… — як быццам прабачыўся доктар. — Едзьце да раніцы дахаты, няма вам тут чаго рабіць, толькі змучаецеся… Я ў ноч дзяжурны, так што можаце пакінуць тэлефон.

Брызін таропка, нібы гэта нешта магло значыць, дастаў з партманэта візітоўку.

— Золатам па мармуры, — глянуў на візітоўку до­ ктар. — Брызін Андрэй Аляксандравіч, генеральны ды­ рэктар. Калі што — пазваню, Андрэй Аляксандравіч. Гэта ўсё, што магу пакуль абяцаць…

— Самсон Самсонавіч!.. — як з пажару, выскачыла з дзвярэй аперацыйнага пакоя маладзенькая медсястра ў збітай на вуха шапачцы, і ў Брызіна ледзь не падкасіліся ногі. — Там гэты калека ўсіх калечыць, без вас нікому не даецца!..

— Я ж сказаў, што ў рэанімацыя ваша дачка… Едзьце дахаты, тут вы без патрэбы, — крануў Брызіна за плячо Самсон Самсонавіч і пайшоў за медсястрой. — І дзе ён цябе скалечыў?.. І чым, калі ў яго ні рук, ні ног?..

Брызін прысеў на край крэсла, падняўся, зноў прысеў…

«Тут вы без патрэбы…» А дзе і каму ён без Машы ў патрэбу?..

Выходзіла, што нідзе і нікому.

Тым не менш размова з доктарам нібы давала нейкую надзею. Каб усё было безнадзейна, хіба стаў бы доктар абы­што казаць?.. Пра тыя ж грошы?..

Брызін устаў з крэсла, спусціўся ў прыёмны пакой. Спытаўся ўжо ў другой, але таксама паўнагрудай мед­ сястры, дзе рэанімацыя. Тая, не падымаючы галавы ад нейкай паперчыны, коратка адказала:

— Нельга!

Андрэй выйшаў з бальніцы, зусім не ведаючы, ку­ ды ісці і што рабіць. На выхадзе яго чакалі Лёня і Капі­ таліна.

— Нам сказалі, што не ўсё безнадзейна, — глянуўшы на Брызіна і заморгаўшы вачыма, сказаў Лёня, якому ніхто і нічога не мог сказаць.