Уладзімір Някляеў - Цэнтр Еўропы

— Андрон, — сказала яна па­свойску, бо вучыла Сыцю­ ка некалі спевам, — я патрабую, каб ты аб’явіў мільярдэра Фрэнка Моргана персонай нон грата і выслаў яго за межы Карун…

Выслухаўшы сваю былую настаўніцу і ўцяміўшы, якая казырная карта яму прываліла, Андрон загадаў выклікаць да сябе Ромку Казубоўскага. Праз сельса­ вецкую сакратарку Ромка адказаў, што ён з’яўляецца прадстаўніком фірмы рэспубліканскага падпарадкаван­ ня, а таму загады такой дробнай сошкі, як нейкі стар­ шыня калгаса, для яго пшык, і не болей. Тады Андрон пазваніў па тэлефоне ўчастковаму міліцыянеру Кузьме Сліжу, растлумачыў яму сітуацыю, на што Сліж сказаў, што гэта міжнародная акцыя і наогул справа Інтэрпола. Андрон бездапаможна глянуў на Хрысціну Сымонаўну, тая ўздыхнула цяжка, схадзіла да Сліжа, які таксама вучыўся ў яе спевам і роднай мове, заляпіла ўчастковаму аплявуху, пасля чаго той прывёў Ромку Казубоўскага ў праўленне калгаса пад канвоем. Сліж пакінуў Ромку ў старшынёвым кабінеце, адазваў Андрона на падворак і, зыркаючы па баках, зашаптаў яму на вуха:

— Ты што ж, дальбог, пра такія рэчы па тэлефоне?.. Спадарожнікі­шпіёны паўсюль над намі, лазерныя ка­ налы сувязі, наогул чорт ведае што, а ў цябе ўсё, як у цара Гароха: зняў трубку — і алё, даўно цябе нешта не чутно было. Галаву ж трэба мець на карку, а не гарбуз. А Морква праз цябе яшчэ і аплявуху мне ўрэзала.

— Ладна, — павінаваціўся Андрон. — Ператрываеш. Будзь тут, можаш спатрэбіцца.

— Давяд зі да ведама містэра Фрэнка Моргана, — вярнуўшыся ў праўленне, сталёвым голасам сказаў

Андрон Ромку Казубоўскаму, што сёння ў 12.00 па маскоўскім часе яго выклікаюць мясцовыя ўлады. Для перамоў і афіцыйнай заявы.

— Гм, — хмыкнуў Ромка. — Чхаць ён хацеў на тваю ўладу. У яго ў 12.00 прамая сувязь з прэзідэнтам Злу­ чаных Штатаў.

— Прэзідэнт пачакае, — цвёрда заявіў Андрон. — У крайнім выпадку, калі размова важная, містэр Морган можа перагаварыць з прэзідэнтам з майго кабінета.

Ромка зірнуў, скасіўшы вочы, на дапатопны Андронаў тэлефон з рычажком­відэльцам і разрагатаўся.

— Таварыш участковы! — гукнуў за вакно Андрон. — Пакажыце, калі ласка, пісталет, з якога мы расстраляем грамадзяніна Казубоўскага без суда і следства як аме­ рыканскага шпіёна.

Сліж падышоў да вакна і ўзяўся абедзвюма рукамі за кабуру, у якой аніколі не было ніякай зброі, а ляжалі толькі цыгаркі, запалкі, схаваная ад жонкі заначка паўтара рублі і насоўка, каб запалкі і заначка не бразгалі.

— Цю­цю­цю, — захарахорыўся шэф Карунскай вежы, але і ў Сліжа, і ў Сыцюка былі такія твары і гэткім цьмя­ ным бляскам адлівалі вочы, што ў Ромкі раптам ёкну­ ла ў нырках. «Заб’юць, — мільганула думка. — А што?.. Кокнуць удвух і не скажуць, дзе пахавалі».

— Ну, вы… — выціснуў Ромка, стараючыся ўсё ж тры­ маць марку фірмы, — прыдуркі, я скажу Фрэнку, што ў вас да яго неадкладная размова. А захоча ён прыйсці ці не — гэта ўжо ягоная справа.

— Захоча, — з намёкам кіўнуў галавою Андрон. — Сліж пойдзе з табою.

— Не, гэтага не трэба, — шчоўкнуў пальцамі па кабу­ ры Сліж. — Яно можа за арышт сысці. Прадажная прэ­ са тады такі вэрхал падыме, такога слана пастараецца з мухі раздзьмуць, што… — тут Сліж крыху задумаўся, — што вынікі могуць быць планетарнымі. Ромка сам яго да цябе прывядзе. Прывядзеш? — ласкава запытаўся Сліж у Ромкі.

— Прывяду, калі пойдзе, — паспешліва згадзіўся Ром­ка і, выскачыўшы з праўлення, спачатку трушком, а пас­ ля спрынтэрскім бегам запыліў па вуліцы, раз­пораз азіраючыся назад, дзе, гледзячы яму ўслед, нерухома стаяў Сліж і цвёрдай рукою трымаўся за пустую кабу­ру.

Фрэнк Морган пастукаўся ў д зверы Андронава­ га кабінета з шостым сігналам дакладнага часу. «У Маскве поўд зень, — сказаў па радыё дыктар. — У Тбілісі і Астрахані трынаццаць, Алма­Аце пятнаццаць, Іркуцку семнаццаць, Благавешчанску васемнаццаць, Петрапаўлаўску­Камчацкім — дваццаць адна гадзіна».

«Ши­ро­ка стра­на мо­я род­на­я», — увайшоўшы, праспяваў Фрэнк Морган і працягнуў Андрону руку:

— Ду ю спік інгліш?

— Но, — адказаў Андрон, асіліўшы ў сабе нянавісць да імперыялізму, і паціснуў руку Фрэнку Моргану.

— Шпрэхэн зі дойч? — перапытаў тады Фрэнк.

— Найн, — трохі пачырванеўшы, адмовіўся размаўляць па­нямецку Андрон і з дакорам зірнуў на сваю былую настаўніцу, якая ціха сядзела ў кутку кабінета, склаўшы рукі ча каленях.

— Іа, — шапнула Хрысціна Сымонаўна, не вытрываўшы дакору ў вачах свайго былога вучня, і вінавата апусціла вочы.