Уладзімір Някляеў - Цэнтр Еўропы

— Нашто некуды ехаць?.. Давай у мяне, ці ў цябе спаткаемся…

— Ну, не хочаш — не едзь. Адзін паеду.

— Якая дача, Андрэй…

— Я ж табе сказаў: Маша прасіла.

— Добра, — згадзіўся праз паўзу Сініцын. — Да Нінэль заедзь, я ў яе…

«А дзе табе яшчэ быць?.. Таксама пахаваць няма каму будзе: Нінэль не пахавае».

— Не паеду я да Нінэль. Каб час не губляць, ідзі да майго гаража. Пілу ўзяць трэба…

Сініцын таптаўся каля гаража з Нінэль.

Брызін, не вітаючыся, абышоў іх, адамкнуў гараж — Бегунок усё прыбраў. «Масквіч» без матора стаяў на яме, каньяку ў гаражы не было. Значыць, Капіталіне апош­ няй дасталося.

Знайшоўшы бензапілу, Андрэй даліў бензіну ў бачок, паспрабаваў завесці… Піла завялася адразу і весела.

— А ну на х . . пайшла, курва! — схапіўшы пілу, з пера­ кошаным тварам выскачыў Брызін з гаража на Нінэль. — Напалам да п . . . . распілую!!!

Нінэль вырвала сваю руку з­пад рукі Сініцына, якога нібыта падтрымлівала, і кінулася бегчы. Зачапілася аб­ цасам за бардзюр, увалілася ў тую ж круглую сметніцу, у якую сто год таму сеў на азадак Віталік, выкараскала­ ся, закульгала подбегам, не азіраючыся, далей.

«Як удала нехта сметніцу паставіў…» — падумаў Брызін.

— Я адзін з табой не паеду, — заявіў Сініцын.

Андрэй паклаў бензапілу ў багажнік новенькага «Форда», прысланага Сініцыным, і зноў зайшоў у гараж.

— Хадзі сюды! — паклікаў Сініцына. Сініцын адступіўся.

— Не пайду.

— Ды ідзі, пакажу нешта…

Сініцын нерашуча ступіў крок, другі…

— Ідзі, чаго ты баішся сярод белага дня ў цэнтры горада?.. — І як толькі Сініцын увайшоў, Брызін сунуў, амаль кінуў яму ў рукі пісталет: — На, патрымай.

З нечаканкі Артур схапіў пісталет абедзвюма рукамі.

— Патрымаў?.. — паклаўшы насоўку на руку, забраў у яго пісталет Брызін. — Цяпер ведаеш, што будзе?.. Цяпер будзе пісталет з тваімі пальцамі, — абгарнуў ён пісталет насоўкай. — Цяпер будзе, што ты дачку маю забіў і мяне забіць хацеў, а я бараніўся… Гэтай во манціроўкай бараніўся, — перакрыўшы Артуру выхад, узяў манціроўку Брызін. — І раструшчыў табе галаву!

Сініцын пабялеў і сеў на край ямы.

— Я раструшчу табе галаву, скіну ў гэту яму — і сгніеш тут, — адкінуў манціроўку Брызін. — Тут ты забіў маю дачку, Артур, і забіць тут цябе было б самае тое. І я хацеў гэта зрабіць, але не зраблю. Для пачатку замест пабітага «Масквіча» ты аддаеш мне «Форд», а там па­ бачым… Паехалі, пісталет я ў гаражы пакіну, каб ты па дарозе ў штаны не наклаў.

Артур не ўставаў, пакуль Брызін не засунуў пісталет пад скрыню з інструментамі ў дальнім куце гаража.

— Дык нашто ехаць, калі пра ўсё дамовіліся? — насцярожана падняўся Артур на ногі.

Брызін падштурхаў яго да дзвярэй і замкнуў гараж.

— Пакуль мы з табой толькі пра машыну дамовіліся… А пра астатняе нам дамаўляцца і дамаўляцца… Прыго­ жы ў цябе ашыйнік, табе пасуе. Хадзі ў ім, калі нават паправішся.

Дарогай Артур крыху супакоіўся.

— Дарма ты так на Нінэль, яна перажывае, мучаецца… На могілкі мяне ўчора зацягнула, мы кветкі паклалі… Я баяўся, а яна змусіла… Помнік трэба паставіць, найлеп­ шаму скульптару заказаць… Гэта я на сябе бяру…

— А з кантракту колькі сам бярэш, колькі мне даеш? — супакойваў яго далей Брызін.

— Трыццаць… Ну, трыццаць тры…

— Пяцьдзесят.

— Добра, пяцьдзесят.

— І з усіх наступных пяцьдзесят.

— Не, Андрэй, так не бывае… Мне з партнёрамі разлічвацца. З наступных — трыццаць… Ну, трыццаць тры.

— Нос падатры. Пяцьдзесят.

— Я магу сказаць, што пяцьдзесят, але ты ж ведаеш, што так не бывае… Трыццаць тры.

— І бярэш мяне сваім намеснікам.

— Бяру, гэта не праблема.

— Праблема… Мы кожны дзень будзем бачыць адзін аднаго…

— Мы і так амаль штодня бачыліся.

— Тыя дні іншыя былі, Артур. Такіх ужо не будзе. Андрэй рэзкавата тармазнуў на скрыжаванні, прапускаючы трактар, які, паварочваючы, ледзь не зачапіў іх нагружаным дошкамі прычэпам, і Сініцын войкнуў.

— Цішэй ты… Галава адваліцца.

«Таксама варыянт…» — падумаў Брызін.

— Можам не сядзець разам, — асцярожна паправіў галаву над ашыйнікам Сініцын. — Заставайся ў сваім офісе. А ўсе расходы з мяне.

— Разбагацею я з табой… А грошы куды? Нашто яны мне, Артур?

— Ну, спытаў… Дом на моры купіш… На Кіпры, у Іспаніі, ці дзе яшчэ… Адпачываць будзеш па­чалавечы… А то што ў цябе за дача?.. Шпакоўня садоватаварыстская.

— Глянь ты, выгаварыў, — здзівіўся Брызін. — Хутка табе зубы ўставілі.

Сініцын так супакоіўся, што нават пакрыўдзіўся.