Уладзімір Някляеў - Цэнтр Еўропы

Выйшла ўсё, як заўсёды, толькі пад наркатой. Ды яшчэ дачка ягоная, з якой ён зараз грэшна кахаўся, трызніў сябе ў ёй на пару з Капіталінай, была ў бальніцы.

Госпадзі, чаму з дачкой, чаму Маша падмяніла ў гэ­ тым трызненні Капіталіну?.. Брызін чуў і чытаў пра ўсялякія «эдзіпавы комплексы», але яго гэта ніякім бо­ кам не чапляла — ненармальнасць нейкая, хвароба, такім Эдзіпам толькі яйцы адстрэльваць… Іншым разам ён раўнаваў Машу, загадзя перажываючы тое, што даста­ нецца яна цыбуку нейкаму ў жонкі — і давядзецца яе з цыбуком тым дзяліць. Ці яшчэ з якім мурынам… Але ж гэта бацькоўскае, нармальнае, што можна ўсвядоміць і зразумець, а ў падсвядомасці — такое!..

— А Лёня дзе?.. — спытаў Брызін.

— Па кветкі пайшоў… — прамармытала Капіталіна. — Я салодкая табе?..

— Як кава з цукрам…

— Я не п’ю каву з цукрам…

— Я ведаю…

— Адкуль?..

— Генеральскія дочкі каву з цукрам не п’юць…

— Я не дачка, я ўнучка…

«Сапраўды, — успомніў Брызін. — Да ўнучак ужо дабраўся, педафіл…»

— Табе колькі гадоў?..

— Дваццаць чатыры…

«Выглядаеш маладзей», — хацеў сказаць Брызін, але не сказаў, бо Капіталіна выглядала і на дваццаць чаты­ ры, і на чатырнаццаць, і на трыццаць пяць.

— І даўно ты…

— Даўно…

— Я не паспеў яшчэ спытацца…

— Я зразумела… Ты заходзіў і ў ванну, і ў спальню, я забылася замкнуць… Але я гэта кіну…

— Кідай…

— Хоць гэта не больш шкодна, чым піць…

— Гэта больш небяспечна, чым піць…

— Небяспечна жыць, ад гэтага паміраюць…

— Ніхто не памірае…

— Як гэта?..

— Калі памрэш, зразумееш…

— А ты памёр?..

— Памёр…

— Як мае бацькі?..

— Як твае лялькі…

— Шкада…

— Чаму?..

— З табой добра…

— А ты са мной была?..

— З табой… А з кім яшчэ?..

— Ну, ці мала з кім… З Лёням… З бацькам…

— А…

— Што «а»?..

— Гэта «траўка» такая, яна падмяняе… Усё ў нас саміх, а яна вызваляе…

— Дык з табой было такое?..

— Не… Мяне п’яны бацька без ніякай «траўкі», на­ яве, на гэтай самай канапе… Яны праз тое і ў Анголу з’ехалі, я бачыць яго не магла… Павесіцца спрабавала… Каб не дзед…

Брызін сеў на канапе.

— Як гэта наяве? Бацька?..

— Ты чаго ўсхапіўся? — зашукала яго рукамі Капіта­ліна. — Хіба не чуў пра такое?.. Давай паляжым…

— Холадна, — падняўся Брызін і пачаў выварочваць на правы бок штаны, сцягнутыя з яго Капіталінай з трусамі разам і шкарпэткамі. І штаны, і трусы, і шкарпэткі, і пінжак з кашуляй у генеральнага дырэктара Андрэя Аляксандравіча Брызіна былі новыя, без дзірак.

У прыхожай раптам прыглушана зайгралі гімн Савецкага Саюза.

— Колькі ж часу?.. — пачаў шукаць гадзіннік Брызін, але ўспомніў, што Савецкага Саюза няма. — Што гэ­ та?..

— Званок такі дзвярны, — прыпаднялася Капіталіна. — Лёня кветкі прынёс, адчыні…

— А ты?..

— Што я?..

— Ты ж голая, апранайся.

— Я і голая магу кветкі ўзяць, — пайшла да дзвя­ рэй Капіталіна… Брызін пераняў яе, заштурхаў разам з трантамі ў ванну і тады ўжо адчыніў дзверы.

Лёня быў без кветак.

— Я ў бальніцу з’ездзіў… — ціха і вінавата прагаварыў Лёня, не пераступаючы парог. — Самсон Самсонавіч прабачаўся… што да вас не дазваніцца…

На Лёневым твары ўсё было напісана, хоць ён не ведаў, як пра гэта ўсё сказаць.

— Вы самі пазваніце…

— Зараз, зараз… — палез па кішэнях шукаць тэлефон Брызін, але яго хіснула да сцяны, ён прываліўся да яе спінай і асеў на падлогу.

Лёню ў дзвярах і Брызіна на падлозе і застала Капіталіна, мокрай і голай вышаўшы з ваннай з трантамі ў руках.

— А кветкі… — пачала Капіталіна, асеклася і на мокрае цела пры іх пачала апранацца…

— Каб я магла памяняцца з Машай, я б памяняла­ ся, — апрануўшыся, зусім цвяроза і зусім сур’ёзна ска­ зала Капіталіна. — Так мне абрыд гэты мульцік, што бо­ лей не магу…

З Лёнем, з Капіталінай ды яшчэ з Бегунком Брызін Машу і пахаваў. Не стаў званіць ні яе сябрам і сяброўкам, ні Таісіі. Труну несці наняў чужых людзей з пахаваль­ най канторы. Самсонавых.

Два дні пасля хаўтур ён не выходзіў з дому. Не піў, не еў, нічога не рабіў, ні пра што не думаў — ляжаў бер­ вяном.

«Ты страшны чалавек, Андрэй, ты страшны чала­ век!.. Як ты жывеш?.. Табе нельга жыць!.. Ты страш­ ны чалавек…» — круцілася ў мазгах адна фраза, як на кружэлцы.

На трэці дзень ён спусціўся ў падвал, дзе ў яго быў прыхаваны пісталет, вярнуўся ў дом, замкнуўся, паклаў пісталет на стол у кухні і доўга на яго глядзеў…

Як гэта зрабіць?..

Запіску пакінуць?.. Але каму?.. Машы ўсё ён хутка сам раскажа…