Уладзімір Някляеў - Цэнтр Еўропы

Ці не?.. Гэта ж страшны грэх — самазабойства… Можа, і не спаткаецца ён з Машай?..

Там будзе відаць…

Трэба некаму пазваніць, каб заўтра зайшлі… А то ён згніе тут, у Таісіі ключоў няма…

А каму пазваніць?.. Хоць ты сам сабе пазвані… Пачакаць трэба, пакуль яму нехта пазвоніць… Хто першы — той няхай заўтра і прыходзіць… Дажыўся — пахаваць няма каму…

А, можа, загадаць?.. Калі пазвоняць хутка і пазвоніць жанчына, значыць, Маша яго чакае… Калі не хутка і муж­ чына, значыць…

Брызін уключыў тэлефон, падцягнуў яго да тапчана ў прыхожай, паставіў на падлогу, паклаў побач пісталет, лёг і стаў чакаць…

Мінула пяць марудных хвілін, доўгіх дзесяць, невы­носныя паўгадзіны… Не званіў ніхто…

Брызін падняў трубку — гудок быў. Кладучы трубку, ён выпадкова націснуў кнопку аўтаадказчыка.

Тэлефон зашапацеў, матаючы мікракасету.

«Тата, я забылася табе раніцай расказаць, які мне дзіўны сон прысніўся… Быццам мама жывая, такая пры­ гожая, ні на адным фотаздымку яе такой няма, і я неяк перанарадзілася ў вас, ну, нарадзілася зноў, нанава. І мама кажа табе: давай выкінем яе, нашто нам яшчэ адна такая самая?.. І ты адказваеш: праўда што, адной Машы досыць. А я ведаю, што я не яшчэ адна, а адна ў вас адзіная, той Машы ў вас ужо няма. Мне самой цікава, дзе яна целам падзелася, бо я ў ёй не памірала — і яна ўва мне засталася. Але сказаць пра гэта — дык выдаць сябе, вы ўбачыце, што я ўсё разумею: і хто вы такія, і што адбываецца… А мне хочацца абхітрыць і вас, і ўсіх, расці, ад пачатку ўсё чыста ў свеце разумеючы, толькі робячы выгляд, быццам я звычайнае немаўлятка. Ты кажаш маме: «Давай я дзе­небудзь на вуліцы яе пакіну, не ў акно ж выкідваць», — і я разумею, што ты хітруеш: нідзе мяне не пакінеш і нікуды мяне не выкінеш, а за­ вязеш у Сочы да свайго названага брата, каб я там шашлыкі на піках ела. Ты паклаў мяне на задняе сядзен­ не, у дарозе пачалася навальніца, страшная, з грамамі і маланкамі, мы схаваліся ад яе ў цёмны­цёмны і доўгі тунель, а калі з яго выскачылі — цябе за стырном не было, машына, як шалёная, сама імчалася…

Дзе ты падзеўся?.. Ты нікуды не едзь сёння, чуеш?.. Нармальны бацька за дачкой не сочыць, як шпіён, і праз тое, што яна з мурынам цалуецца, нікуды не прападае. І нашто я ў такога яшчэ раз нарадзілася?..»

Бі­бі, бі­бі, бі­бі.

«Цябе так і няма нідзе… Нінэль званіла, пыталася, ці буду я мамай яе называць… Што ў цябе за бабы ўсе нейкія адмарожаныя?..»

Бі­бі, бі­бі, бі­бі.

«Тата, што адбываецца?.. Зноў званіла Нінэль, істэрычна плакала, каб ты Сініцына не забіваў, у яго зубы баляць… А ты яго забі, каб зубамі не мучыўся».

Бі­бі, бі­бі, бі­бі. А ты я­го за­бі.

«Андрэй Аляксандравіч, гэта доктар… Ваш мабільны не адказвае, але я абяцаў пазваніць… Я ад яе не ады­ ходзіў, была надзея, што яна справіцца… Сэрца стала, мне вельмі шкада…»

Шка-­да,

шка-­да,

шка-­да.

«Андрэй… Не ведаю, што сказаць… Якія ад мяне спачу­ ванні… Мне пазванкі на шыі вывернула, грудзі пабіла… Зразумець не магу, як яно выйшла… Павер толькі, што не хацеў… Ні цябе, ні тым болей Машу… А следчы палохае, што пайду за наўмыснае… Калі толькі ты, як бацька, не заявіш адваротнае… Што не было ніякіх прычын, не маг­ ло быць такога… Тады можна будзе круціць што­небудзь тэхнічнае, з тармазамі… Штук за дзесяць яны гэта зро­ бяць… Падумай, Андрэй, прашу цябе… Што табе з таго, што я сяду?.. Машу не вернеш… А нам неяк далей жыць трэба… Кантракт падпісаны сам ведаеш, які… Прашу ця­ бе, Андрэй… Я для цябе ўсё, што хочаш, зраблю… Кань­ як твой на сябе вазьму, скажу, што за ім і ехаў… Толькі не цягні, бо гэта трэба рабіць зараз, пазней назад нічога ўжо не адкруцім… Чакаю твайго званка… Андрэй, пра­ шу цябе…»

Бі­бі, бі­бі, бі­бі.

«Андрэй, пазвані мне… Хоць скажы, што надумаў… Зрабі што­небудзь, Богам заклінаю…»

Ну, калі Богам…

Брызін пракруціў касету аўтаадказчыка назад.

«… каб ты Сініцына не забіваў, у яго зубы баляць. А ты яго забі, каб зубамі не мучыўся».

Ці аддаць сініцынскую сповед зь ментам?.. Ты не падумаў, мудзіла, што так магу зрабіць?.. Не падумаў, не да таго было…

Паляжаўшы яшчэ і падумаўшы, ён набраў нумар тэлефона Сініцына.

— Ты «Маздзе» сваёй перадок адкляпаў?

— Не… Не да таго было…

— Вазьмі на фірме машыну. На дачу да мяне з’ездзім, Маша прасіла сад абрэзаць… Там і перагаворым.

— Дык я ехаць не магу… Шыю не павярнуць, рукі ледзь падымаю…

— Я паеду, у мяне шыя нармальна круціцца. Хай ма­шыну ў мой двор прыгоняць.

Сініцын засумняваўся.