Сяргей Кавалёў - Партрэт шкла

Марудны i ўедлівы бранхіт саступіў месца завезенаму бежанцамі тыфу. Не, нават не саступіў, толькі адышоў часова на другі план. Набліжаўся 12-ты, крызісны дзень хваробы, неабходна было зрабіць падмацоўваючы сэрца ўкол. Маці з сынам на руках ідзе ў суседнюю вёску Гарадзішча, дзе тры хаты былі збольшага ператвораны ў баракі для хворых тыфам. А вечарам знаёмая акушэрка паведаміла ёй, што раніцай немцы хочуць спаліць лазарэт разам з хворымі. Ноччу жанчына з хворым, ледзь жывым сынам пакідае замкнёную знадворку хату праз акно. A назаўтра ў вёсцы знаходзіць маладзіцу, якая да вайны працавала медсястрой: у яе цудам захавалася патрэбная ампула.

Колькі ix было, такіх выпадкаў за доўгую вайну? Наўрад ці ён помніў ix сам, затое памяць маці захавала ix моцна i надоўга, нават на большы тэрмін, чым спатрэбілася сыну.

I ўсё ж свет быў радасны i светлы, нават у галодныя пасляваенныя гады i потым застаўся такім назаўсёды. Былі звычайныя чалавечыя радасці, шматлікія сябры, заняткі: рэчка Бася, у якой тады яшчэ вадзіліся ракі, а на захадзе сонца на паверхні шалела шмат усякай рыбнасці, лес i поле, ягады i грыбы, цёплыя летнія дажджы, a зімою заўсёды жаданы для хлапчукоў снег.

У пяць гадоў ён навучыўся чытаць, i тады сусвет раптам выбухова пашырыўся i вырас, стаў складаным i неабсяжным. Чытаць ён навучыўся простым i не зусім звычайным шляхам. Маці-настаўніца не хацела, каб сын авалодаў навукай яшчэ да школы, тады гэта лічылася шкодным,— маўляў, у першым класе не будзе чаго рабіць. Але ўслых сыну чытала шмат, рыхтуючыся да ўрокаў. Адным вечарам у хату прыйшоў магутны, кранальны сваёй незразумела-простай сілай «Каўказскі палоннік» Талстога. Спачатку хлопчык папрасіў маці прачытаць апавяданне яшчэ раз. Асабліва зачараваў яго абаяльны i мяккі вобраз Дзіны, a паколькі малюнкаў у кнізе не было, ён захацеў, каб яму паказалі хоць само слова. Задаволіўшы сваю цікаўнасць, адышоўся i надоўга змоўк. А потым паклікаў маці i паказаў кнігу, у якой слова «Дзіна» было падкрэслена па ўсім апавяданні. Маці растлумачыла, з якіх літар складаецца гэтае імя, потым прыйшла чарга Жыліна i Кастыліна, а праз некалькі дзён хлопчык упэўнена чытаў увесь твор цалкам.

Вось толькі пісаць пачаў адразу друкаванымі літарамі i ў першым класе доўга не хацеў пераходзіць на звычайны «грамадзянскі» пропіс.

Побач з выхаваннем жыццём было выхаванне кнігай. Чыталася шмат і, зразумела, без усялякай сістэмы, што трапіць над руку. Выпадала ў пятым класе сустрэцца з «Уваскрэсеннем» i «Вайной i мірам» Талстога, a ў сёмым -— з казкамі Афанасьева i Феніморам Куперам. Вершы не любіў i пазбягаў ажно да старэйшых класаў, да Пімена Панчанкі (тыповая сітуацыя для дзяцінства многіх паэтаў). Як i ўсе хлапчукі, нямала чытаў пра вайну. Пашанцавала ў тым, што з кніг трапляла амаль што адна класіка, таму густ не псаваўся, a выхоўваўся.

Слова на ўсё жыццё ўразіла яго сваёй сілай i ўздзеяннем на людзей. Маленькія сёстры плакалі наўзрыд i шукалі заступніцтва ў маці, калі ён прыдумваў пра ix невялічкія песенькі-смяшынкі. Слёзы — «ён пра мяне напісаў» — зноў слёзы — «няпраўда, я не такая» — выбух слёз, i — «я болей не буду, не пішы». Гэта дзеці, а дарослыя? Той дзед, якога памылкова пазбавілі пенсіі i вярнулі яе пасля ліста Толі ў раённую газету? Дзе тыя шэсць сірот, якія бадзяліся ў пошуках кавалка хлеба па навакольных вёсачках? Такі ж самы ліст у раёнку — i вось яны ў дзіцячым доме, старэйшыя ўжо за партай. I адваротная рэакцыя: сусед, які любіў выпіць за чужыя грошы i таму трапіў у адну з першых баек юнага паэта, перастаў вітацца ўвогуле з усёй сям'ёй Сербантовічаў.

Або-або — ніхто не заставаўся абыякавым, недатыкальным для слова. Дзесьці з гэтых напаўдзіцячых назіранняў i выкрышталізаваліся потым сур'ёзныя i сумленныя адносіны да паэзіі, разуменне яе вартасцей i магчымасці ўскоснага ўздзеяння на свет матэрыяльны, на сутнасныя струны людзей. У школе яму далі мянушку «Броўка», якую ён вельмі не любіў, пры чым далі не вучні, а, як ні дзіўна, настаўнікі, i за гэтую ж не ўсімі зразуметую схільнасць пісаць. А яшчэ за тое, што на ўроках часта спрачаўся з настаўнікамі i калі заўважаў ix памылкі — не змоўчваў, папраўляў.

Вёска фарміравала асобу, тут, у працы, сярод добра знаёмых «суседскіх» людзей было лёгка i проста, адносіны вымяраліся патрэбамі справы i традыцыйнай народнай мараллю, хлусня, крывадушнасць, як i ўвогуле ўсякае зло, пры сваім з'яўленні апыналіся навідавоку, усё ішло сваім спрадвечным парадкам. Ад прыроды жвавы i непаседлівы, ён упэўнена адчуваў сябе ў сяброўскім калектыве, своеасаблівыя законы якога, этыкет успрымаліся як ўсеагульныя, адзіна правільныя. I толькі адна рыса характару перашкаджала поўнасцю адчуць сябе заспакоеным i прыстасаваным да гэтага свету — бескампраміснасць, нежаданне рабіць нават выключэнне з агульнага кодэкса гонару. Вось гэта ўжо ішло аднекуль са свету ідэальнага, у якім адсутнічалі нявырашанасць учынкаў, празмерная ўскладнёнасць i заблытанасць сапраўднага жыцця, адтуль, дзе не дазваляліся памылкі i нічога нікому не даравалася. З аднаго боку, тая ж настаўніца гаворыць лухту i страшэнна блытае тэкст. «Чаму яна няпраўду гаворыць?» З другога боку, у гэтай жанчыны чацвёра дзяцей, двое з ix зусім маленькія, яны растуць без бацькі, вось яна i не паспела прачытаць апавяданне, паспадзявалася на сваю змучаную нялёгкай працай памяць. Можна i прамаўчаць, праўда? «Але чаму яна няпраўду гаворыць?!»