Сяргей Кавалёў - Партрэт шкла

Кніга А. Дударава «Сінявочка» — узор самых сучасных на сённяшні дзень беларускіх літаратурных казак (казкі У. Караткевіча пра мінулае). Не апошнюю ролю ў гэтым таксама адыграў стыль, якім яны напісаны. Па форме, манеры выкладу, героях i зместу казкі Дударава канчаткова вызвалены з палону адназначна спрошчанага пераймання фальклору, яны падкрэслена арыгінальныя па сюжэце, з'яўляюцца чыста літаратурнымі творамі. У казцы «Нахабнік» Заяц тэрарызуе ціхмянага барсука Пшуля, пагражаючы падробленай даведкай на пажоўклым кляновым лісце з пячаткай i подпісам Льва: «Гэты заяц — мой сваяк... Калі захоча — можа з'есці любога. Леў». Маленькае воблачка Пухнацік з аднайменнай казкі, шукаючы сабе брата, знаходзіць рамонкі на схіле скалы, якія пакутуюць ад смагі, i ратуе ix насуперак уласнаму існаванню — «ператвараецца ў лёгкую белую смуту над рамонкамі i ў кропелькі празрыстай расы, што нават у самую спёку блішчыць на пялёстках кветак...».

За апошняе дзесяцігоддзе з'явілася, нарэшце, некалькі аповесцей-казак, узровень якіх дакладна вызначаецца, напрыклад, авантурна-прыгодніцкай казачнай аповесцю Уладзіміра Ліпскага «Клякса-Вакса i Янка з Дзіўнагорска» з усімі яе вартасцямі i недахопамі.

Зрэдку, праз гады, з'яўляюцца казачныя творы i ў іншых пісьменнікаў, часам нераўназначныя па сваім ўзроўні, але пакуль што вітаеш з'яўленне любой кнігі гэтага жанру.

Пэўныя здольнасці бачацца ў зусім маладой аўтаркі Таццяны Курыла, i выдавецтва «Юнацтва» не памылілася, выдаўшы яе кніжачку з некалькімі празаічнымі творамі, хаця наіўны сюжэт i недамесная экзотыка (аул, вадаспад, Альманзур) «Легенды пра песню» — відавочная, a цікавая па задуме казка «Апостраф i мяккі знак» заканчваецца там, дзе яна толькі павінна пачацца. Прываблівае трагічны фінал «Бімчыка», i грамадскі рэдактар Артур Вольскі добра зрабіў, не замяніўшы яго, як гэта звычайна практыкуецца ў творах для дзяцей, на шчаслівую канцоўку.

Усяго, за пасляваенны час, у нашай літаратуры з'явілася крыху больш дзесятка казачных празаічных кніг, але толькі палова з ix заслугоўвае сур'ёзнай увагі i прынесла хоць штосьці для развіцця нацыянальнай літаратурнай казкі. Таму, калі ў наш час весці гаворку на гэтую тэму, прыходзіцца больш разважаць пра тое, чаго няма i што трэба зрабіць, чым пра тое, што ўжо зроблена альбо пра тое, чаго ні ў якім разе больш рабіць не варта.

Куды лепш выглядае справа з перакладамі, i гэта хоць неяк ратуе становішча. Толькі ў апошняе дзесяцігоддзе выдавецтвы «Мастацкая літаратура» i «Юнацтва» пазнаёмілі маленькага чытача з казкамі Уайльда, Кіплінга, Корчака, Канапніцкай, Брэзана, Прокапа, Саі, Леўсціка, Лакатніка, Апрылава, Радзічкава, Саксэ, Балёненэ i іншых пісьменнікаў, з невялічкай анталогіяй англійскіх літаратурных казак. Увогуле, перакладаецца пакуль што больш, лепш i лепшае, чым пішацца арыгінальнага. Фактычна, акрамя маленькіх кніжачак Караткевіча i Дударава, паставіць на адну паліцу з беларускімі народнымі казкамі зараз у нас няма чаго.

Няма звычайных казак пра сучаснасць, у сучаснай форме, з сучаснымі героямі, якія б жылі не дзесьці там за марамі-акіянамі, даўным-даўно, а непасрэдна побач з чытачом, у яго маленькім i своеасаблівым, але рэальным дзіцячым сусвеце.

Няма i казак «гістарычных», дзе б, акрамя ўсяго, у адпаведных формах маленькага чытача знаёмілі з падзеямі мінулага, дзеянне якіх адбывалася б, напрыклад, у сярэдневяковым горадзе, у княскім замку, каб у дзяцей не складвалася ўяўленне пра шматвяковую гісторыю свайго краю ў вобразах толькі гаротнага селяніна i вусатага пана з бізуном.

Звычайна ж дзеянне нашых казак адбываецца ў нейкім умоўным фальклорным мінулым, занадта казачным i занадта бутафорна-аднолькавым.

Няма ў нашай сучаснай літаратуры філасофскай казкі, казкі-прытчы, як няма i псіхалагічнай казкі, казкі-пародыі, казкі-дыскусіі; тым самым не выхоўваецца інтэлектуальны i эстэтычны ўзровень будучага даросдата чытача (дакладней, ён выхоўваецца іншымі літаратурамі, а адначасова фарміруецца i пераважная прыхільнасць да ix). Любімая казка амерыканскіх дзяцей «Чараўнік Оз» Ф. Баўма пабудавана на некаторых палажэннях філасофіі I. Канта, у кнізе Р. Кіплінга «Маўглі» адбіліся сацыяльна-філасофскія ўяўленні i эксперыменты аўтара, А. Талстой у «Залатым ключыку» стварыў пародыю на рускі сімвалізм i на тэатр Меерхольда, сучасны літоўскі пісьменнік В. Пяткявічус прааналізаваў квінтэсенцыю шчасця i пабудаваў своеасаблівую мікрамадэль сусвету ў аповесці-казцы «Гліняны Моцеюс — кароль людзей». Мы ж пакуль што не пераадолелі вузкафункцыянальную градацыю казак на пэўныя ўзросты маленькіх чытачоў, не маем амаль пазаўзростава-універсальных казак, у якіх бы маленькі чытач бачыў сваё, а дарослы сваё, а казка, як адна з форм, прыжылася б i ў вялікай літаратуры. «Не прызнаю дзіцячую літаратуру адасоблена ад усёй астатняй літаратуры. Не люблю тую, якая кленчыць перад дзецьмі, сюсюкае, ласкава i бездапаможна, упрошвае ix. Жыццё i фантазія — вось крыніцы дзіцячай літаратуры, а не педагагічныя правілы»,— сказаў калісьці М. Слуцкіс.