Віктар Кунцэвіч - Вярні маю душу...

Узнікла паўза, якую Хруцкі спадзеўна чакаў.

— Наташа, з гэтай гісторыі я зразумеў: мая духоўная існасць цяпер знаходзіцца ў целе Альберта... Але гэта, напэўна, не так. Ведала б ты, як я хачу быць з табой...

— А хто табе гэта забараняе, — загадкава ўсміхнулася Наташа і падышла да Хруцкага.

7

Ганна Хруцкая пасля начной змены вярталася з працы дамоў. Нецярпліва паглядвала ў той бок, адкуль павінен з’явіцца тралейбус. Яе чамусьці ахапіў неспакой і яна не звяртала ўвагі на мітуслівых вераб’ёў, якія скакалі каля ног. Тут жа праходжвалася варона, зыркаючы бліскучым вокам на людзей, нібы запрашаючы: паглядзіце на мяне, я ж такая самастойная, упэўненая і прыгожая.

Ганна не магла зразумець прычыну неспакою, які ахапіў яе. Ён з’явіўся вечарам, калі яна прыйшла ў лабараторыю і пачала рыхтаваць апарат і прылады для правядзення аналізаў. Яна не магла сканцэнтравацца, бо ёй авалодаў неспакой, які і перашкаджаў выконваць звыклую, але адказную працу. Ноччу яна нават патэлефанавала Андрэю, што рабіла вельмі рэдка, бо муж не любіў, калі жонка званіла яму без дай-прычыны. Яна проста хацела пацікавіцца дзе ён і што робіць. «Ды ўсё нармальна, працую, — звычайна адказваў муж незадаволеным голасам. — Спі, да раніцы буду дома».

«І чаго злуе? — думала Ганна. — Можа, лічыць, што я яго кантралюю? А які сэнс кантраляваць ? Каб загуляць, мужчыну неабавязкова быць таксістам... »

Гэтым разам яна пачула ў трубцы: «Абанент недасягальны». На душы стала яшчэ больш трывожна. Ганна патэлефанавала суседцы — адзінокай пенсіянерцы Вользе Сяргееўне, бо ведала, што тая ўстае заўсёды вельмі рана і выводзіць на прагулку сваю таксу. Папрасіла суседку паглядзець, ці стаіць у двары іх жоўценькі «фордзік».

— Няма, — адказала Вольга Сяргееўна, — і пасля таго, як ты пайшла на працу, ён не прыязджаў паглядзець Юльку. З ёй усё добра. Я заходзіла, каб пакласці яе спаць. А Андрэй, можа, паехаў куды далёка, дзе мабільная сувязь не спрацоўвае...

— І то праўда, — уздыхнула Ганна, — так ужо колькі разоў было...

Аднак трывога не пакідала яе. З трывогай Г анна і пераступіла парог кватэры, ужо не сумняваючыся, што з Андрэем штосьці здарылася. Як распранулася, адразу ж патэлефанавала дзяжурнаму ДАІ, спыталася, ці трапляў у аварыю «форд-мандэо» дзяржаўны нумар ТАХ 17—49.

— Так. Ёсць у зводцы здарэнняў такая машына. — Пачуўся ў трубцы крыху асіплы мужчынскі голас. — Вадзіцеля забрала «хуткая дапамога». А вы хто?

Ганна не адказала. Тэлефонная трубка выпала з яе рукі і патрапіла на сваё звычайнае месца. Ледзь чутна рыпнулі дзверы: са спальні выбегла Юлька, ускараскалася маці на калені. Але Ганна не прылашчыла дачушку, не абняла малую і тая пакрыўджана зірнула на маці, убачыла ў яе вачах слёзы, затым спалохана прытулілася да грудзей. Ганна нібы ачомалася, абняла дачку, пацалавала.

Яны сядзелі сцішаныя, перапалоханыя.

8

Хруцкі і Наташа размаўлялі і спрачаліся ўсю ноч. Тое, што прапанавала зрабіць Наташа, выклікала ў душы Андрэя непаразуменне і расчараванне. «Якое я маю права распараджацца чужымі маёмасцю і бізнесам? — пытаўся сам у сабе ў думках Андрэй. — А што будзе, калі ўсё стане на свае месцы? Што будзе, калі мая душа вернецца ў маё цела? І ці будзе гэта? Прынамсі, я хачу гэтага. Вельмі хачу. А калі так, то не выключана, што жаданне можа збыцца. Цікава, чаму так адбылося, што ў чужым целе я маю свой голас? Галасавыя ж звязкі — цялесны орган... А подпіс у мяне яго — Альфрэда Борчыка. А як жа ўзрадвалася Наташа, калі ўбачыла гэты подпіс... Я, напэўна, і не падумаў бы высвятляць, чыім подпісам валодаю цяпер. А Наташа... Яна хоча завалодаць кватэрай, бізнесам і нават катэджам, які знаходзіцца недзе пад Вільнюсам. Ці не будзе гэта злачынствам з майго боку? Але ж, калі што якое, то можна спаслацца на тое, што я не ўсведамляў, што рабіў... Толькі ж які бізнес! Будаўнічая фірма, плюс завод па вытворчасці сілікатных вырабаў. Праўда, на пару з сынам аднаго вельмі, як цяпер кажуць, крутога чалавека. Небяспечна... За такія грошы могуць проста забіць. Няўжо Наташа гэтага не разумее?..»

Хруцкі падышоў да акна, адхіліў штору, паглядзеў праз шкло. На вуліцы ішоў дробны дождж. Яна поўнілася машынамі, а тратуары — людзьмі з парасонамі. Быў той ранішні час, калі ўсе спяшаліся на працу. Андрэй адчуў сябе нявольнікам, чалавекам, які не належыць сабе.

«Каму я цяпер патрэбны ў чужым абліччы? — задумаўся Хруцкі. — Наташы?.. А калі я толькі зброя ў яе руках, якая дапаможа ёй здабыць багацце?..