Віктар Кунцэвіч - Вярні маю душу...

— Крыху баліць галава.

— Вы можаце назваць сваё прозвішча, імя і імя па бацьку?

— Канешне. Я — Борчык Альфрэд Эдуардавіч.

Ганна памкнулася штосьці сказаць, але Сарокін узяў яе за локаць і злёгку сціснуў яго.

— Кім вы працуеце?

— Займаюся бізнесам, — Борчык павольна павярнуўся на бок, каб бачыць, з кім ён размаўляе.

— У вас ёсць сям’я, дзеці?

— Ёсць жонка. Завуць Наташа. Дзетак пакуль што не маем.

— Дзе і калі вы нарадзіліся.

— 19 снежня 1976 года ў горадзе Вільнюсе.

— А пражываеце цяпер у Магілёве і па якім жа адрасе?

— Вуліца Каштанавая, дом 5, кватэра 101.

— Добра. Адпачывайце. Пойдзем, — Сарокін тузануў Ганну за рукаво. — Хвораму трэба адпачываць. Хадзем...

Калі выйшлі ў калідор, Сарокін сказаў:

— Яго нельга хваляваць. Выпадак унікальны... А можа, ён прыдурваецца?

— Не думаю, — адказала Ганна. — Тады б нешта ды прамільгнула ў яго вачах. Божа, што ж будзе далей?

— Прыйдзецца падключаць псіхатэрапеўтаў. Яго могуць пакласці ў псіхічны дыспансер. Мяркую, гэта непажадана. Цікава, а ці існуе на самай справе Борчык Альфрэд Эдуардавіч? Пойдзем у кабінет, зараз мы гэта праверым.

У кабінеце Сяргей Сарокін кудысьці пазваніў: «Андрэй Васільевіч, гэта Сарокін з гарадской бальніцы. Невялікая просьба: мне трэба ўдакладніць, ці існуе ў рэальнасці грамадзянін Борчык Альфрэд Эдуардавіч, ураджэнец Вільнюса?»

Крыху пачакаўшы і выслухаўшы, што яму сказалі, Сарокін падзякаваў і паклаў трубку:

— Ёсць такі чалавек. Дата нараджэння і адрас супадаюць.

— Што ж гэта ўсё азначае? — задумліва прамовіла Г анна.

— Усё-ткі падобна на фальсіфікацыю, — адказаў Сарокін. — Можа, твой муж добра ведае гэтага Борчыка ці яго жонку... Наташу — гэта імя табе штосьці гаворыць?

— Аднойчы муж назваў мяне гэтым імем.

— Ого! — выгукнуў Сарокін. — Тут, магчыма ёсць нейкая сувязь з нашым выпадкам. Ты бачыла гэту Наташу?

— Я некалі бачыла, але не ведаю, была гэта Наташа ці якаясьці іншая жанчына. На аўтавакзале муж адпраўляў мяне з дачкой у вёску і дужа занерваваўся, калі ўбачыў адну жанчыну. Яна, дарэчы, знаходзілася ў кампаніі. Але гэта толькі здагадкі...

— Зробім так: пакуль што пакінем усё як ёсць і паназіраем, як ён будзе паводзіць сябе далей. Думаю, што як жонка, ты не павінна яго наведваць. Можа, зрэдку разам са мной, як сёння. Калі ён сапраўды нічога не памятае, то будзе думаць, што ты супрацоўніца бальніцы.

— Бяда адна не ходзіць, — уздыхнула Ганна.

10

Калі доктар Сарокін выйшаў з палаты, Альфрэд Борчык лёг на спіну і заплюшчыў вочы. Яго непакоіў галаўны боль. Ён то ўзмацняўся, то заціхаў. Абязбольваючыя ўколы ненадоўга здымалі боль, гэта давала магчымасць хоць на хвіліну заснуць. Тады ён нібы правальваўся ў бездань. А вяртаўся ў рэальнасць ад моцнага болю. «Хутчэй бы зрабілі ўкол», — думаў Борчык. Аднак медсёстры нібыта забыліся пра палату нумар 5.

«Што гэта за дзіўная жанчына прыходзіла з доктарам? — думаў ён, прачнуўшыся. — І чаму яна глядзела на мяне, як на выкапня? Чаму ў яе вачах было столькі здзіўлення і суму, і роспачы... Чаму яна была ў калідоры, калі мяне вывозілі з памяшкання рэанімацыі? Чаму памкнулася падысці да каляскі і раптам спынілася? Хто яна такая і чаму прыходзіла разам з доктарам?»

— Гэй, новенькі, у цябе ёсць цыгарэты? — нібыта здалёк пачуў асіплы голас Борчык.

— Якія цыгарэты! Чалавека толькі што прывезлі з рэанімацыі. Не чапай яго, няхай адпачывае, — густы бас спыніў таго, хто пытаў у Борчыка цыгарэты.

— А я што, не даю яму адпачываць? — агрызнуўся сіпаты...

Раптам Борчыку ўспомнілася дарожнае здарэнне. Ён не мог зразумець, якім чынам перад тым, як страціць прытомнасць, бачыў сябе ў сваім «лексу­се»?.. Бачыў выразна, натуральна. «Можа, я быў у стане клінічнай смерці і мая душа глядзела на цела пасля таго, як пакінула яго? — ужо каторы раз задаваў сам сабе гэтае пытанне Борчык. — Але ж тады цела павінна быць мёртвым. І яно глядзела ці я сам глядзеў... На каго глядзеў? На сябе? На прывід?»

Борчык адчуў, як хтосьці ўзяў яго за руку. Адзначыў лёгкі боль укола. Знямога пачала адступаць, у галаве ўсё затуманілася, і ён урэшце заснуў.

Прачнуўся Борчык гадзіны праз тры. У галаве пасвятлела. Боль ужо быў не такі надакучлівы, і Альфрэд крыху прыўзняўся ў ложку, падсунуўшы пад спіну падушку, стаў аглядаць палату, у якой стаяла каля дзясятка ложкаў. На двух ляжалі людзі, на адным сядзеў кудлаты мужчына з вялізным сіняком пад вокам, астатнія — пуставалі.

— Ну што, зямляк, пакрысе аджываешся? — прасіпеў кудлаты і бадзёра падміргнуў.