Віктар Кунцэвіч - Вярні маю душу...

Альфрэд пазнаў голас таго, хто пытаў цыгарэт.

— Здаецца, і праўда, аджываюся...

— Кажуць, тваю таксоўку сцебануў «Маз»?

— Таксоўку? — перапытаў Борчык.

— Ну так. А ты што, нічога не памятаеш? Можа, быў п’яны?

— Ды не... Я амаль не п’ю.

— Паслухай, пакуль ты спаў, да цябе прыгажуня прыходзіла. Сядзела мо з гадзіну, то па руцэ цябе пагладзіць, то па галаве. Файная кабетка...

«Наташа, — адзначыў Борчык. — Цікава, чаму ж яна мяне не разбудзіла?»

Звяртаючыся да сіпатага, спытаў:

— Можа, прасіла што перадаць?

— Не. Яна паглядзела на мяне як на брыдкага ката. Душа фанабэрыстая... А тут якраз і доктар Сарокін зазірнуў, убачыў прыгажуню каля цябе і пытаецца: «Скажыце, вы Наташа?» І, ведаеш, братка, нічога яна не адказала доктару, узнялася і выйшла з палаты. Доктар нешта прамармытаў дый пабег за ёй сле­дам. Аднак жа пайду я на паветра: можа, цыгарэтку дзе раздабуду...

Борчыку захацелася піць. На тумбачцы ўбачыў бутэльку з мінеральнай вадой, рука пацягнулася да бутэлькі, але раптам ён падумаў, што гэтая вада не яго, а некага з хворых. Паглядзеў на сваю працягнутую руку і сумеўся: рука была зусім не такая, якой павінна быць ягоная рука. І пальцы іншыя, і пазногці чужыя... Тонкай і худой стала яго рука, а была ж пульхнай, і пальцы, калі іх звесці ў кулак, утваралі ўнушальнай вагі кувалдачку. А тут...

Здзівіўся Борчык і задумаўся: колькі ж часу я быў у рэанімацыі, калі так схуднеў?

Ён адкінуў з цела коўдру і паглядзеў на ногі: яны былі стройныя, хударлявыя, але ж зусім не такія, якімі былі да здарэння на дарозе.

«Трэба спытацца ў доктара, што гэта са мною сталася?.. » — вырашыў Борчык і адчуў, як зноў боль сціснуў, нібы скаваў, галаву.

11

У палаце таксікалогіі Хруцкаму зрабілі яшчэ адзін укол і паставілі кропельніцу. Дыхаць стала лягчэй, аднак горла ўсё балела, а калі глытаў, дык балела яшчэ горш.

Уразілі пацыенты аддзялення — чорна-сінія, амаль усе яны сталі ахвярамі няякасных алкагольных напояў. Нібыта прывіды, хворыя сноўдаліся па пала­це і калідоры: выходзіць з аддзялення забаранялася і нават вокны палат былі закратаваныя.

— Вось папалі дык папалі, — падышоў да Хруцкага прыстойнага выгляду чалавек, — а мяне, ведаеце, укусіла змяя. Такое ўражанне, што мы адрэзаны ад усяго свету.

— А мяне ўкусіла аса, — сказаў Хруцкі. — Праўда, доктар абяцаў, што заўтра выпішуць.

Хруцкі і незнаёмец сталі каля акна, праз якое бачыўся бальнічны двор і расчыненыя насцеж вароты. Праз вароты праязджалі аўтамабілі, праходзілі людзі. Раптам на пешаходнай дарожцы з’явілася постаць жанчыны, якая падалася Хруцкаму вельмі знаёмай. Ён прыгледзеўся і пазнаў Наташу. За ёй хутка крочыў мужчына ў белым халаце, дагнаў і яны спыніліся, пачалі размаўляць. Праз хвіліну Наташа пакрочыла да брамкі, а мужчына вярнуўся назад, да будынка бальніцы.

«Што гэта ўсё значыць? — усхваляваўся Хруцкі. — Трэба ёй пазваніць: яна ж не ведае яшчэ, што я патрапіў сюды...»

— Прабачце, я вымушаны вас пакінуць, — сказаў Андрэй незнаёмцу, з якім толькі што размаўляў. — Мне патрэбна тэрмінова патэлефанаваць.

Ён выйшаў у калідор і набраў нумар мабільніка.

— Добра, што ты пазваніў, хаця я і сама ўжо дастала тэлефон, каб набраць цябе, — пачуўся ўсхваляваны Наташын голас. — Я толькі што выйшла з бальніцы. Ведаеш, мне цяжка вызначыцца, як называць хворага, якога я толькі што наведала. Ён спаў і тваё аблічча спакушала мяне сказаць: «Андрэй, прачніся...» Ды я і не пайшла б у палату, калі б сястра мне не сказала, што хвораму Хруцкаму зрабілі ўкол і ён спіць. Мне зрабілася жудасна, што ў тваім целе цяпер ён... І раптам мяне нібыта працяла электрычнасцю: я зразумела, што ва ўсім, што адбылося з ім і з табой, я вінавата... Вінаватая мая меркантыльнасць, ды што там змякчаць словы: вінаватая мая сквапнасць. Я доўга сядзела і думала. Усё, што я казала табе ўчора наконт натарыуса і ўсяго астатняга — лухта. Цяпер галоўнае — ты і ён. Трэба вас абодвух ратаваць... Ён жа пачне сцвярджаць, што ён Альфрэд Борчык, а не Хруцкі Андрэй... А што будзе, калі ён пабачыць сябе ў люстэрку. Магчыма, яго забяруць у псіхбальніцу ці накіруюць у якісьці навукова-даследчы інстытут. Гэткі ж лёс чакае і цябе. Мы павінны яму растлумачыць усё, як мне растлумачыў ты.

— І што ж тады будзе? — спытаў Хруцкі.

— Трэба, каб ён застаўся Хруцкім, а ты — Борчыкам... Да таго часу, пакуль не стане ўсё на свае месцы.

— А ці стане яно на свае месцы? — уздыхнуў Хруцкі. — Дый Альфрэд, як ён будзе сябе паводзіць, калі пачуе ўсю праўду? І што ён будзе рабіць?