Віктар Лупасін - Галасы продкаў

Сустрэча

Самы канец кайназойскае эры.
Гомель. Зiма. Плейстацэн.
Сьнегу паўсюль навалiла бяз меры.
Ўсюды суладнасьць i сэнс.
Думаю думу пра ўчора i заўтра,
Думу пра норы мае.
Раптам з кустоў малады пiтэкантрап
Наперарэз паўстае.
Ў новае шкуры, з вялiкай сякерай,
Шнар паляўнiчы на лбе.
Дружа! ня трэба! другiм павячэрай!
Я не патрэбен табе.
Вершаў маiх у маленькай галоўцы
Не ператравiш, нi-нi!
Не перакажаш на вашае моўцы
Песьню пра доўгiя днi.
Што ж ты, нябога, ўзьнiкаеш пад носам,
Шкодзiш натхненьню майму?
Мы ж з табой тут у лагчыне сам-насам —
Ну а калi абдыму?
Сьцiсну ў абдымках — i пырснуць вантробы,
Пырснуць на сьнег i гальлё,
I ад тваёй застанецца асобы
Толькi згаданьне маё.
...Далей ступаю па роднаму краю,
Цела гаю i душу.
Мiлыя далi мае аглядаю,
Хобатам вершы пiшу.

Напiс

Я сам сабе нерукатворны помнiк,
Я цар прыроды, я другое сонца,
Я сам сабе i мармур i гранiт,
Я дзiва сьвету у зiхоткiх промнях,
Я уладар усёй зямлi бясконца,
Я цар цароў — магутны Трылабiт!

Махайрод

Махайрод махае ротам,
Мяса рэжа пасярод.
Рухi лапаў быццам ротар,
Сам нiбы барвовы рот
Крыважэрны махайрод.
Сёньня ўгору, сёньня ўдолу
Папабегаў ён, як хорт.
То закон усiх жывёлаў:
Калi быў слабы i кволы,
Будзеш смачны, быццам торт.
Вус аблiжа, памарудзiць,
Замуркоча пад ракой.
Рэшту кiне ваўкам, людзям,
Каб ня смелi запаскудзiць
Адпачынак i спакой.

Сябры

Па плошчы iдзе чалавек.
Насустрач — аўстралапiтэк.
— Як маешся, брат чалавек?
— Звычайна, аўстралапiтэк.
— Чым зоймемся, брат чалавек?
— Як хочаш, аўстралапiтэк.
— Дайграешся, брат чалавек!
— Як зробiш, аўстралапiтэк.
— Не моцна я, брат чалавек?
— Як знаеш, аўстралапiтэк.

Перад пачаткам

Зямля была пад чорным небам.
Нiхто на ёй не жыў.
Сонца было маленькае.
Месяц ледзь ня ўпаў на зямлю.
А потым зямля правалiлася ў магму,
Магма застыла
I пачалася гiсторыя.

800 000 000 год да н. э.

Зямля пад лёдам. Па-над лёдам неба.
Ад полюсу да полюсу зiма.
На ўсёй прасторы нi вады, нi хлеба
Няма — мiльён гадоў вады няма.
Вялiкi Месяц i малое Сонца
Ня грэюць сьнегу белага. Зiма.
Зiма, якая цягнецца бясконца,
I iншага нiчога тут няма.
Усё ў мiнулым: i гэтэратрофы,
Што склалi маладой Зямлi планктон,
I вулканiчных жахаў катастрофы
У тысячы магутных гiгатон;
Усё у будучынi: трылабiты,
Якiх дагэтуль не было нiдзе,
I дыназаўры, i мэтэарыты,
I ўсё, што ё цяпер сярод людзей.

Марш мiяцэнавых сланоў

Трубi
Труба!
Трубi
Труба!
Трубi
Труба
Даўгая!
Скачы
Скакуй
Скачы
Скакуй
Адсюль
Да небакраю!
Лясы
Пяюць,
Лугi
Пяюць
I песьнямi
Палаюць:
Сланы
Цяпер
Усе
Цяпер
На носе
Трубы
Маюць!
I вось
I я
I вось
I я
Сваю
Трубу
Уздзену
I пра-
Трублю,
I пра-
Трублю
Эпоху
Мiяцэну!

Паэза верхняга мелу

I

Наша справа — еш ды какай,
Дыназаўрык, дыназаўрык.
Нам усё жыцьцё за ранак,
Нам паўсюль хваёнак смачных,
Кветак-папарацяў хопiць,
Каб напружыць свой жывоцiк.
Нi садоў, нi агародаў
Нам ня трэба агародзiць.
Як ты вылупiўся з яйка,
Трэба дзеiць: еш ды какай.
Хiтрасьцi яно нiякай
Ад цябе не вымагае.
Гэта выгадуе сiлу,
Каб нага цябе насiла;
Гэта выгадуе шыю,
Каб дастала да галiнак.
Быў маленькi дыназаўрык —
Пройдзе заўтра i пазаўтра,
Станеш мажны i цыбаты,
Будзеш думаць i пра самак.
Каб адну хаця паймецi,
Трэба нам хвастом грымецi
I страсаць усё паветра,
Прабiваючы бар'еры.
А для гэтага — парада,
Маё мiлае дзiцятка:
Еш ды какай, еш ды какай,
Не турбуйся пра парадак.