Віктар Лупасін - Машыны неба

МАШЫНЫ НЕБА

Машыны неба, машыны неба!
Лунаюць вольна куды iм трэба,
Куды скiруе рука пiлёта,
I iм ня страшныя дождж i слота.
Машыны неба, машыны неба
Пад сiнiм морам над морам хлеба,
Палямi Астраханяў ды Ўкрайнаў,
Над парушыначкамi камбайнаў!
Дажджы — унiзе. Наверсе — сонца.
У неба можна ляцець бясконца.
Ляжаць аблокi саладкавата,
Нiбы цукровая ў небе вата.
I дырыжаблi, i самалёты,
I стратастаты, i iх пiлёты
Лятуць у небе, а не ў кар'ерах,
Ад часу першага мангальф'ера!
Машыны неба, машыны неба!
Бёрн, Адамстаун, Адыс-Абэба!
Паветра волi, пяром апета
I апяяна радком паэта!

Ту-104

Ту-104,
Ты — рэактыўны,
Пераганяеш ровар спартыўны,
Перамагаеш аўтамабiлi
I цягнiкi, i стаеш ты на крыльле!
Нiтачкi рэк унiзе я бачу.
Ўсе самалёты забавай юначай
Мне падаюцца.
Чуеш —
Ляцiм!
От напiшу артыкул у «ЛiМ»!
З верхняга ракурсу
Ўсё
Цiкава!
На самалёце —
Цукеркi,
Кава.
Радыё ёсьць; а ў баулах дарожных —
«Тэхнiка — моладзi» пра спадарожнiк.
Я да канца яе не дабяруся —
А мы ўжо вылецiм
Зь Беларусi!

***

Паляцелi на ракетапляне!
Ўнiзе застанецца картаплянiк,
Стадыён, i парк, i наш Дняпро.
Ён намаляваны на малюнку;
Як вялiкi глёбус ён маленькi,
Лёгкi, быццам цяжкае пяро.
Мы натрапiм на вялiкi востраў,
Пераб'ем усiх зеленахвостых,
У балота злога караля
Скiнем — i назад да месцаў родных.
Выбiрайце, на якiх выходных
Рушым, малалетачка мая!

***

Мой пэдальны арнiтоптэр
шкрып-шкрып
Арнiтопчацца на ўзлёце
шкрып-шкрып
На пэдалi цiснуць тапцi
шкрып-шкрып
Ў парку лiсьце на аблёце
шкрып-шкрып
Ён стаiць на тонкай раме
шкрып-шкрып
I шавурыцца крыламi
шкрып-шкрып
Пахне ржою i вар'яцтвам
шкрып-шкрып
I з'яўляецца мастацтвам
шкрып-шкрып
Ўсё пяе цiхую песьню
шкрып-шкрып
I штаны мае запэцкаў
шкрып-шкрып

Гiсторыя, якой не было

Дым паганы, дым паскудны,
Гэць у мех!
Мех вялiкi, мех магутны,
Едзь уверх!
Пот i сьлёзу, пот i сьлёзу,
Злыдзь — ганi!
Над бярозу, над бярозу
Выцягнi!
Над народы, над гароды,
Над зямлю!
Дай пароды, дай уроды,
Ай-люлю!
А потым мужык аж паперся на высь,
На самай высознай бярозе павiс
Ды хутка на траўку зялёную споўз,
Нiбыта павольны сьлiмак альбо смоўж.
Апасьля яго судзiлi,
А лятаць забаранiлi,
I ад гэтае пары
Ён падаўся ў песьняры.

Птэрадактыль

Я — птэрадактыль
У пошуках рыбаў.
Бачу квадраты
Дачных сядзiбаў.
Бачу сьляпучы
Сонечны дах.
Бачу мурашак на дзьвюх нагах.
Рыбы ня бачу.
Самак ня бачу.
Вымерлi самкi
З гора, няйначай.
Папараць-кветак
Тут не чуваць.
Трэба, напэўна, зноў засынаць.
— Глядзi, птэрадактыль!
— Якi птэрадактыль?
Пэўна, на сонцы
Сплавiў свой дах ты!
— Бусел, напэўна,
Цi салавей.
Пойдзем у дом да гасьцей.

Беларускаму сялянству

Сялянства, мы прымаем эстафэту!
Вы мову нашых продкаў зьбераглi,
А мы цяпер баронiм мову гэту
На ўсёй вялiкай нашае Зямлi!
Сялянства, мы прымаем эстафэту!
Мы не варожы, а сяброўскi клас.
Цяпер мы давядзем усяму сьвету,
Што мы — дастойныя нашчадкi вас!
Сялянства, мы прымаем эстафэту!
Пазьней пры дапамозе карабля
Мы трапiм на далёкую планэту,
I гэта будзе новая Зямля!
Самы маленькi
Самалёт Беларусi —
Часцiнка пылу

Элегiя

На цiхiм правiнцыйным касмадроме
Расьце трава, i хлопчык пасьвiць коз.
Ў маленькiм прахалодным белым доме
Ляжаць аскепкi шыб i ржавы трос.
Ўсё прыладзьдзе стартавае ў коме
I пахне так, што адвяртаеш нос.
Ня верыцца, што з гэтага во месца
Калiсьцi людзi лёталi на Месяц.
Вось ён, во-во, во тут, рукой падаць —
I падавалi ж некалi рукою.
Пяцьсот пятнаццаць трэ было аддаць
За месца самае недарагое.
Пасьпеў яшчэ i я папалятаць
На гэтым во, аблупленым iржою,
Разукамплектаваным караблi
I да маладзiка, i да Зямлi.
Палезу на яго на самы нос
Ды з тэлескопам дзедавым ў кiшэнi.
На кропку-хлопчыка i кропкi коз
Я кiну погляд, поўны вывучэньня.
Скажу сабе: «Глядзi: караблiк ёсьць.
Знайдзi крыху рублёў на аднаўленьне —
На тое табе дадзены твой лоб!»
I прыкладу да вока тэлескоп.