Віктар Лупасін - Галасы продкаў

II

Усяго па калена, а нiчога няма.
Усяго па пояс, а нiчога няма.
Усяго па шыйку, а нiчога няма.
Па са-ме-нькую шыйку!
Чагосьцi не
стае.
Дыназаўрык падляцеў
На 4 ножкi сеў
I пабёг, i пабёг
У малюткi закуток.
— Мама, а былi тыраназаўры?
— Не былi, даўно ўжо не былi.
Iх нiхто ня помнiць на Зямлi.
Смачна еш i какай патаўсцей.
— Мама, а чаго з намi будзе?
— Усё з намi будзе.
Будзем i есцi, будзем i какаць.
Не хвалюйся.
— Мама, а чаго вымерлi тыраназаўры?
— Есьцi не хацелi,
Какаць не хацелi,
Маму не
-эслу
-ха
-лiся.

III

Еш ды какай, дыназаўрык.
Вас няма на кантынэнце.
На адной вялiкай выспе
Вы пакуль яшчэ жывеце,
Што плыве ў глыбокiм моры,
Што вандруе ў дзiкiм моры.
Мэзазойскай засталося
Эры 100 тысячагодзьдзяў.

Старая песьня

Як на Лысай гары
Трое мамантаў,
А на Белай гары
Двое мамантаў,
А на Мохаўскай гары —
Пяцёра мамантаў!
Пяцёра мамантаў
Ды з маманцiхамi,
А маманцiхi ўсе
З маманцяняткамi,
Маманцяняткi з блошкамi.
А на Лысай гары
Забiлi мамантаў,
А на Белай гары
Забiлi мамантаў,
А на Мохаўскай гары
Забiлi мамантаў.
Забiлi мамантаў
Ды з маманцiхамi,
А маманцiхi ўсе
З маманцяняткамi,
Маманцяняткi з блошкамi.

Настальгiя

Нашае пакаленьне
Iншае ўсё ж было.
Мора сьнягоў па калена
Годна яно прайшло.
Як нам было ўсё проста,
Простага нават прасьцей!
Моцным было сяброўства,
Вербы расьлi гусьцей.
Ну а якiя красунi
Шпацыравалi паўсюль!
Вам у цяперашнiм суме
Гэткiх ня ўзяць нiадкуль.
Гэх! не паўторыцца заўтра
Сьнег мiнулай зiмы.
Хутка, нiбы дыназаўры,
Зьнiкнем з планэты i мы.

Аб чым пяе мэрытэрый

Дайце мне хоць хто-небудзь
Хобат!
Каб патрапляў у неба
Хобат!
Каб вытыркаў мiж бiўняў
Хобат!
Каб увесьчас трубiў мне
Хобат!
Дапамагаў абедаць
Хобат!
I ратаваў ад бедаў
Хобат!
Дайце мне хоць хто-небудзь
Хобат!
Цi хоць маiм нашчадкам
Хобат!

Трыялет

Ён мамант, яна — мастадонтка,
Страйнюткая, быццам таполя.
Кувае зязюленька тонка.
Ён мамант, яна — мастадонтка.
Ён толькi сябровец, ня болей.
Сяброўка яна, а ня жонка.
Ён мамант, яна — мастадонтка,
Страйнюткая, быццам таполя.

Двухрадкоўе

Я — краманьёнец.
А ты — нэандэрталец.

Дыпладок

Дыпла-дыпла-дыпладок
Докдокдок
Докдокдок!
Дыпла-дыпла-дыпладок,
Доўгi дыпладок!
Дыпладойдзе-даплыве
Па траве
I дрыгве,
Дододойдзе
Докдокдок
Лёгкi дыпладок!
Дыпладок,
дыпладок,
Мы дамо табе пладоў,
Мы дамо аладак,
Дыпладоў-дыпл'а'дак!
Птэрадактыль на нагу сеў
Быццам бусел
або гуся.
Дыпладок i птэрадактыль —
Докдокдок i дактыль-дактыль!
Птэрадактыль паляцеў,
А дыпладок на попу сеў.

Ля вогнiшча

Даўней было цяплей,
Сланы хадзiлi лысыя,
I веяў ветравей,
I песенькi лiлiся.
Тады яшчэ зямля
Ня знала пiтэкантрапаў —
I люд лясны гуляў,
I вецер лесу кант трапаў.
Тады ляцелi днi
Ды доўгiмi нядзелямi,
Тады памiж раднi
Ля печы не нудзелi мы.
I сто вякоў так жыў
Наш люд памiж арэлямi,
Ды вецер закружыў
Зiмовымi завеямi.
Ды вецер так абняў,
Што запалiлi полымя,
I сiвер распачаў
Эпоху леднiковую.
А нас не задушыць,
Хоць вымерзлi атраманты,
А мы працягнем жыць,
Хоць не сланы, а маманты!
А мы будзем — пiсаць
Рандэлi выкшталцоныя!
А мы будзем — сьпяваць!
Сланiхам! Барытонамi!
Пакуль наша зямля
Углыб не правалiлася,
Пакуль сланы страляць
Сланоў не навучылiся,
Пакуль вярбы паўсюль
Аб'ёмы дастатковыя —
Мы вытрываем ўсю
Эпоху леднiковую!