Віктар Кунцэвіч - Вярні маю душу...

Хруцкі падышоў да стала, зняў трубку з тэлефоннага апарата і набраў нумар «хуткай».

— Ало! Слухаю вас. Што здарылася?

— Такая вось бяда... Піў сок і праглынуў асу... А можа, іх было дзве... Аса мяне ўджаліла ў горла і цяпер цяжка дыхаць, і вельмі балюча.

— Кажыце адрас...

Разам з доктарам у пакой увайшла і мілавідная адміністратарка з кароткай стрыжкай, якая пры засяленні спагадліва аднеслася да кліента з пашпартнымі дадзенымі Борчыка Альфрэда Эдуардавіча. Цяпер жа ў яе паглядзе разам са спачуваннем бачылася і асуджэнне. Яна нібыта казала: «Вось да чаго даводзяць лаянкі з жонкай і сустрэчы з каханкамі ў гасцініцы».

Хруцкі, якім ужо авалодала млявасць, ціха прамовіў ёй: «Прабачце...»

Доктар адразу ж зрабіў яму ўкол, змераў тэмпературу і ціск. Ціск быў павышаны.

— Вам, малады чалавек, трэба будзе дзень-два паляжаць у аддзяленні таксікалогіі, паставіць кропельніцы, пабыць пад кантролем медыкаў, бо, крый божа, разаўецца ацёк Квінке, а гэта небяспечна, вельмі небяспечна, — сказаў доктар, ужо складваючы свой чамаданчык. — Так што прашу праехаць з намі...

9

Ганна Хруцкая стаяла каля высокіх белых дзвярэй, над якімі чырвоным па белым было напісана «рэанімацыя». Яна чакала, калі выйдзе дзяжурны хірург, які, як сказала медыцынская сястра, павінен даць ёй усю інфармацыю пра пацыента Хруцкага Андрэя Васільевіча. Гэтая ж медсястра запэўніла, што пашкоджанні, якія атрымаў пацыент, не смяротныя і ўжо праз некалькі дзён ён будзе пераведзены ў агульную палату. «Але ж каб траўмы былі лёгкія, то не трымалі б яго ў рэанімацыі, — думала Ганначка, хаця на сэрцы ў яе паспакайнела: дзякуй богу, жывы.

Ганне карцела адчыніць гэтыя вялікія белыя дзверы і зазірнуць у памяшканне, а, можа, і зайсці, знайсці там Андрэя, паглядзець на яго, патрымаць ягоную руку. Яна была перакананая, што яму цяпер вельмі патрэбная яе дапамога. А яна не мае магчымасці нават адным вокам зірнуць на яго. Не правільна гэта, не справядліва...

Нарэшце дзверы адчынілся, і ў калідор выйшаў малады русы мужчына ў сінім халаце. Ганна памкнулася да яго, а ён і сам зрабіў крок насустрач: «Бальшакова?»

Ганначка паглядзела ў твар доктара і пазнала свайго аднакласніка Сяргея Сарокіна. З тых часоў, калі Ганна паехала з Гомеля ў Магілёў, яны не бачыліся. Сяргей ставіўся да яе ўважліва, нават спрабаваў заляцацца, аднак Г анна тады ўвесь свой час аддавала вучобе, бо вучыцца ў тэхнічным інстытуце ёй было даволі цяжка.

Сарокін узяў яе за руку і нават прыгарнуў да сябе: «Ганначка, як ты тут апынулася?»

— Мой муж у вас... Андрэй Хруцкі. Прывезла «хуткая» пасля аварыі.

— Я толькі што быў каля яго. Сёння мы пераводзім твайго мужа ў агульную палату. Так што не хвалюйся — усё павінна быць добра. На жаль, я спяшаюся, а ты зайдзі як-небудзь у ардынатарскую, тады і паразмаўляем як след. Ну, бывай.

Ганна вырашыла пасядзець і дачакацца, калі Андрэй выйдзе ці яго вывезуць з рэанімацыі. І вось недзе праз гадзіну дзверы шырока расчыніла медыцынская сястра і санітар выкаціў у калідор каляску, у якой сядзеў Андрэй. Твар яго быў бледны, але было бачна, што ён з цікаўнасцю пазірае навокал. Ганна ступіла крок насустрач. Андрэй толькі зірнуў на яе і адвёў позірк, пачаў глядзець прама перад сабой.

«Ён што, не пазнаў мяне? — мільганула ў галаве жанчыны. — Паглядзеў на мяне, як на незнаёмага чалавека».

Каляска пракацілася міма зніякавелай Ганны, потым яе ўпіхнулі ў ліфт, і тады Ганна спахапілася, кінулася да ліфта і спытала: «Куды вы яго пераводзіце?»

— Аддзяленне траўматалогіі. Палата нумар пяць, — адказаў санітар, і дзверы ліфта зачыніліся.

Зверху па лесвіцы пачуліся крокі і жанчына зноў убачыла Сяргея Сарокіна.

— Сярожа. Я не магу зразумець, што адбываецца: ён не пазнаў мяне... Муж не пазнаў мяне...

— Праўда? — здзівіўся Сарокін. — Ты, можа, памыляешся?

— Ён паглядзеў на мяне як на абсалютна незнаёмага чалавека.

— Не панікуй, Ганна. У яго звычайнае сатрасенне мазгоў. Ён адэкватны. — Сарокін задумаўся. — Дык бывае ўсякае. Бывае, што людзі пасля такіх прыгод і стрэсаў раптам пачынаюць размаўляць на невядомай ім дагэтуль мове... Ведаеш, я прынясу табе халат і мы разам пойдзем да яго і ўсё высветлім. Толькі ты, калі ласка, паводзь сябе спакойна, без эмоцый.

— Добра, — адказала яна.

Калі Сарокін і Ганначка ўвайшлі ў палату, Хруцкі ўжо ляжаў у ложку, заклаўшы далоні рук пад галаву, глядзеў у столь.

Сарокін і Ганна селі каля яго на табурэты.

— Як вы сябе адчуваеце? — спытаўся Сарокін.