Віктар Кунцэвіч - Вярні маю душу...

І што яна будзе з ім рабіць? Я ж адмаўляўся, катэгарычна адмаўляўся ісці з ёю да натарыуса... А ў яе паглядзе такая ўпэўненасць, што будзе так, як яна хоча. Разумее, што мае вялікую сілу і ўладу нада мной. І чаму я згадзіўся не ісці ў бальніцу? Пераканала, што я атрымаю стрэс, пабачыўшы сваё пакалечанае цела? Канешне, ёй як былой супрацоўніцы паліклінікі лягчэй і хутчэй высветліць усе акалічнасці. Траўма галавы і пераломы нагі ў двух месцах... Пра гэта яна ўжо даведалася ноччу па тэлефоне ад дзяжурнай сястры... Цікава, ці бачыў сябе ў люстэрку гэты Альфрэд? Пэўна, не. Якое люстэрка, калі ён знаходзіцца ў рэанімацыі? Ён... Можа, не ён, а я? Ад усяго гэтага можна звар’яцець... А Ганна з Юлькай... Што яны робяць цяпер? А што, калі пайсці дамоў і ўсё расказаць жонцы. Паверыла ж мне Наташа — паверыць і Ганначка. Галоўнае — не спалохаць яе. Можа, сустрэць з працы і пагаварыць? Ці пазваніць ёй? Але ж у што гэта можа выліцца? Забяруць у псіхічную клініку... Забяруць і мяне, і Альберта, і, магчыма, ужо ніколі не выпусцяць... Што ж мне застаецца? Ісці разам з Наташай. Але я і без Наташы магу, напрыклад, прадаць гэты шыкоўны «лексус»... Ну і колькі я пражыву на тых грашах і дзе?.. А Ната­ша?.. Ці змагу я перамагчы пачуццё, якое з новай і большай сілай чым раней ахапіла мяне? Трэба з ёй пагаварыць пра будучыню. І, пэўна, варта рабіць так, як яна хоча... Яна ўсё-ткі па законе жонка Борчыка Альфрэда... І маёмасць, і бізнес застанецца ў сям’і Борчыкаў. Ад імя Альфрэда я магу зрабіць ёй такія шыкоўныя дарункі...»

Узгадаўшы, як Наташа папракала яго за беднасць, Хруцкі ўсміхнуўся: цяпер ён, бядняк, дапаможа ёй здзейсніць ейную мару жыцця. Толькі дзеля чаго яна гэтага хоча?.. Можа, гэта будзе помста чалавеку, які не апраўдаў яе надзей, які падмануў, скарыстаў?

«А што, калі брыдкае жаданне хаваецца ў целе? — Ад гэтай думкі Хруцкі ажно цепануў плячыма. — Але ж мая духоўная існасць перамагае сардэчную хваробу Альфрэда: у грудзіне больш не пячэ і таблеткі не спатрэбіліся, пры тым, што выпіў больш як паўбутэлькі моцнага спіртнога... Аднак жа хопіць сумбурных разважанняў. Трэба неяк разняволіцца і, можа, заснуць...»

Андрэй адышоў ад акна. Наліў у шклянку каньяку і выпіў. Уключыў тэлевізар і сеў у крэсла. На экране з’явіліся мужчына і жанчына. Яны спрачаліся:

— Ты загубіў мае самыя лепшыя гады жыцця. І цяпер пакідаеш мяне дзеля нейкай шалахвосткі, дзеля прафуры Ванды!

— Яна не шалахвостка, а жанчына, якая кахае мяне.

— А ты што, не ведаеш, каго кахаю я?

— Ведаю. Аднак, прабач, у мяне ўжо няма пачуццяў да цябе...

Хруцкі з цікавасцю стаў назіраць, як паводзіў сябе мужчына ў такой сітуацыі. Ён няспешна складваў у чамадан рэчы. Рухі ўпэўненыя. Тэніска шчыльна аблягала яго цела, выдзяляючы моцныя мускулы.

«Яму вельмі пасуе кароткая стрыжка з павольным пад’ёмам, — падумаў Андрэй і схамянуўся, — Божа, чаму я разглядваю мужчыну, думаю пра яго?..»

Ён адчуў, як закалацілася, загрукала сэрца. Націснуў на чырвоны кружок на пульце тэлевізара: экран патух. Наліў і выпіў яшчэ грамаў пяцьдзясят ды лёг у пасцель, бо цвёрда вырашыў заснуць. Пакрысе яму стала ўзгадвацца ноч, праведзеная з Наташай... Млявасць і асалода авалодалі целам, і Андрэй заснуў.

Але і ў сне мроі пра Наташу не пакідалі: яны кудысьці ішлі разам, Наташа так спяшалася, што пачала аддаляцца, і так хутка, што Хруцкі быў вымушаны бегчы за ёй.

Нарэшце ён схапіў Наташу за руку. Спыніў. Яна засмяялася залівіста, звонка. Але раптам яе смех стаў жудасным ды злым. А праз хвіліну ўжо сама Наташа зрабілася вялікай чорнай птушкай. Птушка расправіла адбеленыя, як воблака, крылы, узмахнула імі і ўзнялася ў неба. Хруцкі адчуў, як узнімаецца ў вышыню разам з ёю. Спалохаўся, што не ўтрымаецца і ўпадзе, закрычаў і прачнуўся.

Вецер калыхаў жоўта-зялёную штору і ад яе руху сонечныя промні то знікалі, то з’яўляліся на шпалерах. Хацелася піць. Высокая шклянка з апельсінавым сокам стаяла на тумбачцы. Андрэй прыўзняўся, дацягнуўся рукой да шклянкі і пачаў прагна піць. У гэты момант адчуў, як штосьці патрапіла яму ў рот і пякучы боль працяў горла. Ён закашляўся, выплюнуў на падлогу рэшкі соку і заўважыў у ім асу. «Я ледзьве не праглынуў асу», — падумаў Андрэй, адчуваючы здзіўленне і страх.

Разам з гэтым яму стала цяжка дыхаць. Узгадаў выпадак, калі ён, будучы падлеткам, бачыў, як вясковы баламут і п’яніца па мянушцы Сапронька піў віно і яго ў язык уджаліла пчала. Спачатку Сапраньковы хаўруснікі весела рагаталі, а потым, калі ён захрыпеў і твар яго пачаў налівацца сінечай, спалохаліся. Кінуліся ў краму, у якой толькі што куплялі віно, каб выклікаць «хуткую дапамогу». «Хуткая» з’явілася праз паўгадзіны. Доктарка — поўная круглатварая кабета хвіліны дзве пазавіхалася каля Сапронькі і бездапаможна развяла рукамі...