Віктар Кунцэвіч - Вярні маю душу...

Наталля Борчык, пасля сваіх уцёкаў з мужавымі грашыма, патэлефанавала бацькам толькі месяц таму. І маці, калі пачула голас дачкі, заплакала. А потым, супакоіўшыся, пачала распавядаць дачцэ пра падзеі, што адбыліся за той час, пакуль тая адсутнічала: «Наташа, штосьці дзіўнае ўтварылася з тваім мужам: ён закінуў бізнес, з’ехаў у Літву і там перабудоўвае свой катэдж на каталіцкі храм, — маці жаласліва ўздыхнула. — Няўжо так на яго падзейнічалі твае ўцёкі? Ён прыходзіў да нас. Казаў, што не трымае на цябе крыўды і прасіў, каб ты, калі з’явішся, прыехала да яго альбо хаця б патэлефанавала. Бачыла я і Андрэя, з якім ты сустракалася да замужжа. Ён, напэўна, нейкім чынам разбагацеў, бо машына ў яго, відаць, вельмі ж дарагая і надта ж падобная да шыкоўнага аўто, у якім калісьці ездзіў твой муж. Зусім нядаўна ў яго нарадзіўся сынок... »

«Божа, а я ж хавалася, баялася нават патэлефанаваць родным і ўсё з-за гэтых нікчэмных паперак-банкнот, — думала Наташа. — Што яны мне далі? Няма сапраўднай сям’і, няма кахання. Не было нават радзімы...»

Яна зірнула на невялікіх памераў сумку, якую трымала ў правай руцэ. У сумцы былі яе асабістыя рэчы і сто тысяч долараў, якія хацела перадаць бацькам у падарунак на бязбедную старасць. Яна разумела, што бацькі могуць адмовіцца ад грошай і ў такім выпадку вырашыла прасіць іх, каб узялі гэтую суму на захаванне.

Непадалёк ад Наташы, прыхінуўшыся плячом да слупа, на якім вісела шыльда з раскладам руху аўтобусаў, стаяў каржакаваты мужчына і курыў. Ён, пэўна, чакаў патрэбны яму аўтобус і зрэдку паглядаў на Наташу.

Наташа вырашыла да бацькоўскага дома прайсці пешшу: радасць жаданай сустрэчы раптам пачала азмрочваць роспач: бацькі ўсё ж выкажуць ёй шмат непрыемнага... Хаця ёсць за што.

Калі пераходзіла дарожнае скрыжаванне, недзе ззаду пачула рэзкі скрыгат тармазоў. Азірнулася. Нічога незвычайнага не заўважыла, вось толькі падалося, што мужчыну, які крочыў воддаль за ёй, яна ўжо недзе бачыла. На наступным скрыжаванні яна звярнула направа і яшчэ раз азірнулася, каб паглядзець, ці знік той мужчына. Каржакаваты дзяцюк крочыў следам.

«Гэта ж той мужчына, што курыў каля слупа, — мільганула згадка. — Чаму ж ён не дачакаўся аўтобуса? Ён мэтанакіравана рухаецца за мной... »

Наташа спалохалася і ёй захацелася пабегчы, але стрымалася, толькі крыху паскорыла хаду. Зусім блізка ад яе ўжо быў наступны аўтобусны прыпынак. Воддаль ад яго стаяла таксоўка і Наташа вырашыла пакарыстацца яе паслугамі. Калі падыходзіла да машыны, азірнулася яшчэ раз і ўбачыла, што мужчына ўжо бяжыць. Раптам ён спыніўся, нібыта наляцеў на нейкую перашкоду, хаця перад ім нікога і нічога не было. Падалося, што нейкая невядомая сіла штурхнула яго назад і ён упаў спінай на тратуар, знерухомеў.

Да небаракі падышла нейкая жанчына. Потым — двое мужчын. Вадзіцель таксоўкі выглянуў з-за машыны і спытаў ў Наташы:

— Што там адбылося?

— Бег і раптам упаў, — няўцямна адказала яна.

Таксіст заспяшаўся да месца здарэння. Наташа, пераадолеўшы страх, падалася следам.

Да мужчыны, які ляжаў на тратуары, нахіліўся міліцыянер, які выскачыў з міліцэйскай легкавушкі, што раптам з’явілася тут. Следам падышоў другі:

— Ну што?

— Мёртвы.

— Пашукай дакументы.

Міліцыянер пачаў абшукваць кішэні нябожчыка. Урэшце сказаў:

— Дакументаў пры ім няма. Толькі сцізорык кішэнны, востры, як лязо, ды вось гэтая дзіўная лялька.

Усе прысутныя глядзелі на ляльку-чорціка, а тая нібыта бліснула-міргнула ім чырвонымі вочкамі...