Віктар Кунцэвіч - Вярні маю душу...

14

Рука Андрэя Хруцкага пацягнулася да ключа, каб завесці рухавік, і раптам ён адчуў, што ў кішэні пінжака нешта заварушылася. Андрэй апусціў левую руку ў кішэню і намацаў ляльку. Выняў чорціка з кішэні і пасадзіў перад сабой на панэль.

Вочкі лялькі ўспыхнулі, і Хруцкі пачуў глухі, але даволі выразны голас:

— Ну што, зайздроснік, ты ўжо шкадуеш і хочаш вярнуць сваё цела?

— Так. Хачу, — нібы ў сне прамовіў Хруцкі.

— А мяне вырашыў зачыніць у металічную скрыню. — Лялька засмяялася. Ды так, што Андрэю падалося, нібыта з рыпам адчыняюцца вароты. — Дзівак. Мяне нельга ізаляваць. Я — усюдыісны, як дух. А лялька — гэта про­ста абалонка, як, дарэчы, і цела Альфрэда Борчыка для цябе. Ты можаш ад яго пазбавіцца. Забі Альфрэда, і твая душа стане вольнай. Табе толькі і застанецца выкінуць яго душу з твайго цела.

— Замоўкні! — крыкнуў Хруцкі, схапіў ляльку і моцна сціснуў у руцэ. Святло ў яе вачах знікла.

Хруцкі ўрэшце завёў рухавік і вырашыў ехаць у офіс Борчыка. Альфрэд, па меркаванні Хруцкага, аказаўся даволі прагматычным чалавекам. У той вечар яны многае абмеркавалі. Вырашылі дзейнічаць асцярожна і дачакацца таго моманту, калі Борчык зможа выйсці з бальніцы. Тады яны разам паспрабуюць знайсці сапраўднага экстрасэнса, каб той дапамог ці параіў ім, як усё вярнуць на свае месцы.

Хруцкі тады не сказаў Борчыку пра свае адносіны з Наташай, вырашыў, што некалі ўзнікне сітуацыя, якая і падкажа — адкрывацца ці не.

— Заедзеш у офіс, скажаш, што хварэееш, — кансультаваў Хруцкага Борчык. — Паглядзі, ці пералічылі грошы літоўскай фірме, — ён назваў яе.

— Мае падначаленыя заўсёды чакаюць майго прамога распараджэння. Доўга там не баўся: каб не западозрылі чаго...

— Ой, Альфрэд Эдуардавіч, як выдатна, што ўсё добра для вас скончылася, — забалбатала сакратарка — высокая хударлявая брунетка, калі Хруцкі ўвайшоў у прыёмную. — І як вы не заўважылі асу ў бакале...

— Пачакайце, а вы адкуль ведаеце пра асу? — Хруцкі загаварыў знарок асіплым голасам.

— Дык жа ўчора прыходзіла жонка ваша, прыносіла ад вас распараджэнне пра пералік грошай не ў Літву, а ў Расію. Учора пералічылі. Яна і распавяла пра бяду з вамі. Казала, што вы нават размаўляць не можаце.

— І дзе ж тое распараджэнне? — асцярожна спытаўся Хруцкі.

— Дык вось яно тут, у дакументах для вас. І плацёжка тут. — Сакратарка працягнула Хруцкаму жоўтую папку.

Хруцкі сеў, зазірнуў у папку і пазнаў паперку, на якой Наташа прапанавала распісацца яму ў гасцініцы. Паглядзеў на суму і зніякавеў: вось табе і «трэба вас ратаваць...» Усё-ткі адарвала сабе за страчаныя лепшыя гады жыцця.

— Добра, — прамовіў Хруцкі. — Я яшчэ колькі дзён пахварэю. — Ён узняўся з крэсла.

— Альфрэд Эдуардавіч, а літоўская фірма ўжо трэці раз дасылае нам запыт пра пералічэнне грошай. А ў нас на рахунку нічога няма. Што ім адказаць?

— Адкажыце, што пералічым пазней — праз тыдзень-два.

«Наташка-Наташка, дык вось якая ты, — думаў Хруцкі, калі выйшаў з офіса. — І тады ў гасцініцы я ж быў у целе Борчыка, а яна хоць бы што — палезла мілавацца... Асуджаю... Каго я асуджаю? Сябе трэба асуджаць. Напіцца б цяпер. Напіцца і забыць пра ўсё. Але ж пахмелле не зелле... Трэба паразмаўляць з Ганнай. Устрапянулася ж маё сэрца, калі яна выйшла з пад’езда. Маё сэрца? Дзе яно цяпер, маё сэрца? Не. Хопіць на сёння. А што, калі паехаць у кватэру Борчыкаў? Гэта ідэя! Ключы — яны тут, на звязцы. Трэба адпачыць, расслабіцца...»

15

— А я цябе ведаю, — падсеў да ложка Альфрэда Борчыка цельпукаваты дзяцюк. Шырокі твар расплыўся ўсмешкай і разам з бліскучай лысінай ён нібыта сцвярджаў: радавацца трэба, радавацца. — Ты ж працаваў у таксаматорным парку вадзіцелем, а я рабіў на ТА-2. — І не звяртаючы ўвагі, што Борчык глядзіць на яго няўцямнымі вачыма, прадоўжыў: — Ты тады кантактаваўся з Лесавіком. Пацешны ён мужык, вясёлы. Быў я аднойчы з ім у кампаніі. Такія, як Лесавік, у кішэню па слова не лезуць. А жонка яго кінула, з’ехала з якімсьці вайскоўцам на Украіну. А ты ажаніўся ці не?

— Цяпер жанаты, — адказаў Борчык і падумаў: «Ну вось, не хапала мне яшчэ ў дадатак да візітаў жонкі Хруцкага цярпець і яго былога калегу».

— У яго дзве жонкі. Прыходзяць па чарзе, — умяшаўся ў размову сіпатым голасам няголены дзяцюк з сіняком пад вокам. Усмешка агаліла вялікую шчыліну ў верхнім радзе зубоў.

— Дзе зубы згубіў? — спытаўся былы слесар таксапарка.

— Дык жа выбілі.

— Відаць, таму што лезеш у чужыя размовы, — прамовіў Борчык.