Віктар Кунцэвіч - Вярні маю душу...

Ігарава сястра Ірына на фуршэце з нагоды адкрыцця будаўнічай фірмы пазнаёміла Альфрэда са сваёй сяброўкай Наташай, медыкам па прафесіі і рамантыкам па натуры, як сказала Ірына. І Наташа яму спадабалася Яму імпанавала, што дзяўчына паводзіла сябе тактоўна, стрымана. Ён і не здагадваўся, што Наташа ўпершыню трапіла на свецкую вечарынку.

— А-а, я так і ведала, што вы, Альфрэд Эдуардавіч, зацікавіцеся маёй сяброўкай, — сказала Ірына, калі Борчык праз колькі дзён распавёў ёй, што хоча папрасіць Наташу, каб тая дапамагла яму правесці амбулаторнае абследаванне, маўляў, нешта пабольвае сэрца. І ён казаў праўду: сэрца яго часам непакоіла.

Наташу ўсхваляваў званок Борчыка: вось яна рэальная магчымасць авалодаць сэрцам матэрыяльна забяспечанага чалавека. Не бяда, што знешне ён не прынц, якога малявала яна ў сваіх мроях яшчэ дзяўчынкай. Выдавалі ж замуж дзяўчат бацькі раней, не пытаючыся іх згоды — жылі яны, і здаралася, кахаліся. Пакахае і яна. Ёсць за што пакахаць.

Наташа з радасцю дапамагла Борчыку прайсці абследаванне. Выявілася, што Альфрэду трэба ўважліва ставіцца да свайго здароўя.

Борчык пасля абследавання запрасіў Наташу ў рэстаран. У той вечар яна вярнулася дамоў з вялікім букетам руж і з рамантычным настроем. У яе не было сумненняў, што Альфрэд Эдуардавіч сур’езна зацікавіўся ёю.

Іх раман развіваўся бурна. Наташа паводзіла сябе знарок стрымана: ён павінен пераканацца, што яна не якая-небудзь шалахвостка, а дзяўчына цнатлівая, сур’ёзная...

На вяселлі Наташын твар свяціўся ад шчасця. Шлюбны кантракт яна падпісала амаль не чытаючы: што там нейкія дадатковыя ўмовы ў параўнанні з тым, што яна выходзіць замуж за вельмі багатага чалавека. Цяпер не трэба думаць, як размеркаваць грошы ад зарплаты да зарплаты, дый увогуле можна пры жаданні не працаваць. Працу Наташа не пакінула, бо разумела, што ў гэтым выпадку яна абмяжуе сваю свабоду.

У першы месяц іх сумеснага жыцця з Альфрэдам Наташа з задавальненнем адзначыла, што муж не надта цікавіцца тым, як прайшоў яе дзень. Таксама Альфрэд не тэлефанаваў ёй, каб проста паразмаўляць ці пацікавіцца, дзе зараз знаходзіцца жонка і чым займаецца. Звычайна, калі званіў, дык каб паведаміць, што затрымліваецца на працы. І толькі адно засмучала жанчыну: Альфрэд як мужчына не прыносіў ёй той радасці, якую яна зведала калісьці з Андрэеем Хруцкім...

16

Андрэй Хруцкі крочыў у палату да Борчыка, каб паведаміць яму непрыемную вестку пра Наташын учынак і думаў: «Чаму ўсё гэта адбываецца менавіта са мной? Чыя тут віна? Мая? Борчыка? А, можа, з-за Наташы ўся гэтая калатнеча? Калі паглядзець, хто пацярпеў у гэтай гісторыі, то атрымліваецца, што я і Борчык. Наташу, якая ўсё ж дабілася такога жаданага для сябе багацця, лічыць пацярпелай нельга...»

Борчык моўчкі слухаў Хруцкага, у вачах яго ўспыхвала злосць, і Андрэй адзначыў, што Альфрэд чалавек жорсткі. Хаця, пэўна, такім і павінен быць чалавек бізнесу.

— Вы згаварыліся, — ціха прамовіў Борчык, калі Андрэй Хруцкі змоўк. — Яна ж прыходзіла сюды, сядзела вось тут у крэсле, на якім сядзіш ты. І каго яна бачыла? Андрэя Хруцкага. Ва ўсякім разе бачыла тваё цела і не ведала, што ў гэтым целе пакутуе мая душа. Хто ты, Андрэй? Можа, ты сам д’ябал?

Хруцкі ўздыхнуў, паглядзеў у вочы, якія штодзённа бачыў у люстэрку, сказаў:

— Каюся, не ўсё я табе распавёў. Да таго, як выйсці за цябе замуж, Наташа сустракалася са мною. Я хацеў ажаніцца з ёю. Але яна адмовілася. Наташа марыла пра багацце, і калі я ёй гаварыў, што дастатак мы можам здабыць самі, іранічна адмахвалася... Калі так склаліся абставіны, скажу ўсю праўду да канца. Не вельмі даўно мы выпадкова сустрэліся. Наташа назвала нашу сустрэчу настальгічнай і забараніла мне больш яе непакоіць. А тут гэты выпад ак з аварыяй і пераўвасабленнем душы... Яна званіла. Твой тэлефон быў у кішэні і я адказаў. Каб усё растлумачыць, я прапанаваў ёй сустрэцца. Я тады пераканаў яе, што адбылося нешта фантастычнае і невытлумачальнае.

— І вы згаварыліся аблапошыць мяне? — крыва ўсміхнуўся Борчык.

— Гэта абмяркоўвалася, — уздыхнуў Хруцкі. — У нас твой пашпарт, я валодаю тваім подпісам і знешнасцю... Наташа прапанавала ісці да натарыуса і перапісаць увесь твой бізнес і маёмасць на яе. Я адмовіўся. Якое я маю права распараджацца чужым дабром? Я сказаў ёй яшчэ, што ў цябе ёсць і кампаньёны, якія за такое багацце могуць пайсці на крайнія меры. Пэўна, яна спалохалася, таму скрала грошы і ўцякла.

— І ты пайшоў бы ў натарыяльную кантору?