Віктар Кунцэвіч - Вярні маю душу...

— Яна схіляла мяне да гэтага.

— А хто каго схіляў да інтыму?

Хруцкі пачырванеў і апусціў галаву. Потым паглядзеў ў вочы субяседніку і спытаў:

— А чаму гэта цябе так непакоіць? Цябе яна як жанчына не вельмі цікавіць.

— Можа, і так... — ужо сумна ўсміхнуўся Борчык. — Яна і пра гэта табе напляла. Іншая арыентацыя ў майго кампаньёна, ад якога, на жаль, залежыць увесь мой бізнес. Буду і я шчырым: я і ажаніўся толькі таму, каб адбіцца ад яго нястрымных заляцанняў.

— Дык ты не кахаеш Наташу? У вас фіктыўны брак? — выдыхнуў Хруцкі.

— Цяпер можна і так сказаць.

Борчык задумаўся, зморшчыў лоб. Вочы глядзелі кудысьці далёка-далёка і ўжо не бачылі чалавека, які сядзеў насупраць.

«Як жа цікава назіраць за самім сабою», — падумаў Хруцкі. Ён акінуў паглядам палату: усе ложкі пуставалі і толькі на адным каля дзвярэй ляжаў чалавек. Яго нага ў гіпсе была падцягнута ўверх тросікам, вочы заплюшчаны, на лбе блішчэлі кроплі поту. Праз расчыненае акно ў палату заляцела аса, зрабіла некалькі кругоў па палаце і апусцілася на тумбачку якраз насупраць Хруцкага і папаўзла. Хруцкі схапіў газету, што ляжала на суседнім ложку і моцна ляснуў ёй па тумбачцы.

Шум вярнуў Борчыка ў рэальнасць.

— За што забіў божае стварэнне?

— Гэта помста за тое, што аса ўкусіла мяне ў горла, — адказаў Хруцкі.

— Вось як, — здзівіўся Борчык. — І як гэта адбылося?

— Ледзь не праглынуў асу разам з сокам.

— Ты хацеў яе з’есці. Што ёй заставалася рабіць, як не абараняцца? Цяпер у прыкладна такой сітуацыі знаходзімся мы: зло жадае нас праглынуць. Яно ўжо засмактала нас у сваё горла. Засталося толькі каўтануць і... Трэба ратавацца, а што рабіць, я і не ведаю.

— Пра якое зло і ратаванне вы тут гаворыце? — за спінай Хруцкага стаяла Ганна.

Хруцкі крутнуўся на крэсле і сказаў:

— Мы тут гаворым пра катаклізмы, змяненне клімату і дэфіцыт энергарэсурсаў у свеце... — І тут ён убачыў, што ў Ганны ад здзіўлення павялічыліся вочы і зразумеў, што яму лепей было б маўчаць. Узнікла працяглая паўза, якую парушыў Борчык, звярнуўшыся да жанчына:

— Ганначка, я разумею, табе вельмі дзіўна, што незнаёмы мужчына размаўляе голасам твайго мужа, як і здзівіла цябе тое, што я не так даўно не пазнаў цябе на калідоры. Тут ёсць пэўная прычына. — Борчык зірнуў на Хруцкага. — Андрэй, трэба і ёй расказаць усю праўду.

Хруцкі падняўся з крэсла і, узяўшы Ганну за локаць, мовіў:

— Хадзем на вуліцу, на свежае паветра.

— Няўжо насамрэч такое можа быць? Падобныя сюжэты я бачыла ў кіно, але калі такое робіцца ў жыцці — гэта страшна. — Загаварыла Ганна, выслухаўшы ўсё, што ёй распавёў паўнатвары мужчына з голасам яе мужа Андрэя. — Цяпер я ўспомніла, дзе я вас. цябе бачыла. Ты сядзеў у вялікім цёмным джыпе, каля пад’езда нашага дома.

— Так, я хацеў усё табе расказаць, але мне не хапіла рашучасці. Я баяўся, што ты палічыш мяне вар’ятам.

— А гэтая лялька-чорцік, дзе яна цяпер?

— Пакуль што ў кішэні. Пэўна, араб, які зрабіў мне гэткі падарунак, не хто іншы, як сам д’ябал.

— Нячыстую сілу перамагае сіла святая, — задумліва прамовіла Ганна. — А што, калі пайсці ў царкву?.. Памаліцца, і Божанька пачуе і дапаможа.

— Ты думаеш? — у вачах Андрэя ўспыхнула надзея і пагасла. — Не, неяк ужо надта ж проста. Так не бывае.

— А як бывае? Бывае, што ў складанай задачы вельмі простае рашэнне. Галоўнае, яго знайсці. Пайшлі ў царкву!

— А там, у царкве, скажаш бацюшку, што душа твайго мужа перасялілася ў чужое цела?

— Навошта нам камусьці нешта казаць, мы будзем проста маліцца.

— Ну што ж, паспрабаваць можна, — згадзіўся Андрэй Хруцкі. — Толькі трэба пра гэта сказаць Борчыку. Можа, ён што-небудзь параіць.

Калі яны выйшлі з бальніцы, Ганна спытала:

— Пешшу пойдзем ці праедзем прыпынак на аўтобусе?

— А для чаго тут стаіць вялікі цёмны джып? — пытаннем на пытанне адказаў Андрэй. — Паехалі.

— Ты што? Машына чужая . — замахала рукамі Г анна.

— Не чужая, а Борчыка. У мяне знешнасць Борчыка, яго дакументы ляжаць у кішэні, а таксама ёсць і вусны дазвол гаспадара.

Машына ехала плаўна, мякка і лёгка.

— Машына — клас! — раптам сказаў Андрэй. — Можа, калі мы адолеем гэту бяду, дык Альфрэд Эдуардавіч возьме мяне асабістым вадзіцелем і дасць высокую зарплату.

— За якія такія заслугі? — сказала Ганна. — За тое, што дапамог чалавеку трапіць у такі крытычны стан? Я думаю, калі ўдасца ўсё паставіць на свае месцы, то Борчык пастараецца адгарадзіцца ад цябе, як ад ліха.

— Можа і так, — пагадзіўся Хруцкі і прапанаваў: — А давай заскочым на рынак — пакуль ён яшчэ працуе, і купім Юльцы яе любімых бананаў і мёду.