Віктар Кунцэвіч - Вярні маю душу...

Віктар КУНЦЭВІЧ

ВЯРНІ МАЮ ДУШУ...

Містычная аповесць

1

Іх машыны спыніліся побач. Андрэю Хруцкаму давялося даволі рэзка тармазіць. Ён хацеў націснуць на акселератар і праехаць на жоўты ці няхай сабе і нават чырвоны сігнал светлафора, але паспеў за шэрым слупам убачыць даішніка. Вадзіцель суседняй машыны ў паралельным радзе спыняўся плаўна. Выгляд у яго быў гэтаксама спакойны. Хаця бачылася, што ён яшчэ малады, можа, равеснік яму — Андрэю Хруцкаму. І аўто не тое, што яго, Андрэева калымага. Тады і мільгнула ў галаве Хруцкага нечаканая думка: «Вось бы памяняцца з гэтым самаўпэўненым шчасліўчыкам месцамі ў жыцці... Была б такая сіла, якая б перакінула мяне ў яго шыкоўны «лексус», а яго ў маё замызганае таксі. Я нават згодзен займець яго аблічча. А што?» — У гэты момант Хруцкі пасміхнуўся. Пасміхнуўся і маленькі чорненькі чорцік з чырвонымі вочкамі, які боўтаўся ў машыне каля люстэрка. Андрэй нават не паспеў уцяміць, сапраўды чорцік пасміхнуўся ці гэта яму падалося, як чорцік раптам загаманіў:

— Ты хочаш пажартаваць з лёсам? Ты сапраўды гэтага хочаш?

— Хачу, вельмі хачу, — усклікнуў Хруцкі, — абрыдла мне не спаць начамі і з надзеяй выглядваць патэнцыяльнага кліента. Ды быў бы хоць прыбытак з гэтае працы, а так. Хачу быць багатым, як чалавек у суседняй машыне. Адразу ж бачна, што ён багаты.

— Ну што ж, будзь ім, — чырвоныя вочкі чорціка бліснулі і зрабіліся абыякавымі.

Андрэй хацеў разгледзець: ці з’явіцца ўсмешка на чорным твары лялькі, але раптам чорцік знік. Перад вачамі з’явілася пукатая панэль аўто. Гарэў мяккі чырвоны колер прыбораў. Гучала музыка — чыста, танальна. Андрэй павярнуў галаву налева і ўбачыў... свой разгублены твар. Асабліва ўразілі вочы — поўныя здзіўлення і сполаху. «Божа, калі там я, то хто я тут?» — мільганула роспачная думка, і Хруцкаму зрабілася холадна. Раптам пачуліся нервова-патрабавальныя гудкі: на светлафоры гарэла зялёнае святло, а шыкоўны «лексус» і старэнькі «форд» Хруцкага стаялі, і іншыя ўдзельнікі руху не маглі іх аб’ехаць. У той момант, калі зялёнае святло заміргала, папярэджваючы, што хутка зменіцца на чырвонае, «форд» тузануўся і паехаў. Хуткасць ён набіраў марудна, таму што вадзіцель чамусьці пераключаў перадачы. Леваруч ад Хруцкага пачынаў ужо рухацца аўтобус — плаўна, прапускаючы жоўты «форд-таксі». У гэты момант з-за аўтобуса вылецеў «Маз». Вадзіцель грузавіка спяшаўся на будаўнічы аб’ект, бо званіў прараб, лаяўся і мацюкаўся, пагражаў, што разбярэцца з яго левымі рэйсамі і давядзе начальству. Таму, рухаючыся ў вольнай паласе, шафёр грузавіка паддаў газу і з-за аўтобуса, які быў у яго леваруч, яму не бачыўся «форд» жоўтага колеру. Ён яго заўважыў, калі ўжо тармазіць было надта ж позна. Пачуўся глухі ўдар, трэск і скрыгатанне. Легкавушка перакулілася на правы бок, і грузавік сваёй масай працягнуў яе па асфальце яшчэ метраў дваццаць.

— Чо-о-орт, што гэта было?! — уголас усклікнуў Хруцкі. А да месца здарэння ўжо беглі людзі. Выскачыў з кабіны і вадзіцель «Маза» — невысокі, з залысінамі — ён разгублена азіраўся, нібыта кагосьці вельмі нецярпліва вышукваў.

— Шэф, здай назад, — тузануў яго за рукаў каржакаваты мацак, — трэба легкавую паставіць на колы.

— Ага, — хітнуў ён галавой і даволі хутка ўскараскаўся ў кабіну, павольна ад’ехаў назад.

Каля дзясятка мужчын учапіліся за легкавушку і плаўна апусцілі яе на колы. Мужчыны сталі тузаць дзверы — адчынілася толькі правая задняя. Праз яе яны і пачалі асцярожна даставаць вадзіцеля.

— Мяне, гэта ж яны мяне выцягваюць! — жорсткая рэальнасць азвалася пякучым болем у грудзях. — А машына. Божа, што сталася з маёй машынай? — боль у грудзіне аціх, па целе разлілося цяпло і Хруцкаму стала млосна. — Ды што гэта я зусім размяк? Трэба штосьці рабіць? Так, па-першае, трэба неяк забраць з машыны гумавага чорціка, — мільгнула рашучая думка. Зноў пачуліся ззаду патрабавальныя гудкі.

Хруцкі праехаў скрыжаванне, прыпаркаваў машыну і падаўся да людзей, якія, — о Божа! — паклалі ўжо каля машыны яго, Хруцкага, цела і ўжо чулася скавытанне сірэны «хуткай». Праз разбітае шкло знявечанай дзверцы Хруцкі зазірнуў у салон. Чорцік пазіраў на яго чырвонымі вочкамі — глядзеў сляпым, нічога не вырашальным поглядам. Андрэй хуткім рухам зняў ляльку з прысмочкі на шкле і паклаў у кішэню. Павольна абышоў легкавік, зірнуў на скрываўлены твар чалавека, які ляжаў побач з машынай, і рушыў да прыпаркаванага «лексуса».