Віктар Кунцэвіч - Вярні маю душу...

«Вось табе і чужое... — мільганула ў галаве Хруцкага. — Мая Наташа — жонка гэтага Борчыка... »

Адчуванне страты, якая адбылася амаль дзесяцігоддзе таму, нахлынула на яго з небывалай сілай, з вастрынёй нават большаю, чым тады, калі Наташа адмовілася выходзіць за яго замуж. Яна заўсёды была і ёсць у ягоным сэрцы. І толькі высілкамі волі ён дамогся душэўнай раўнавагі. Бясспрэчна, была ў тым і заслуга Ганначкі: яна ўжо даўно зразумела, што муж пакутуе. Спрабавала выклікаць яго на шчырую размову. Але дзе там... дачцэ было тры гады, калі аднойчы Андрэй прывёз Ганну і Юлю на аўтавакзал: яны мусілі ехаць да жончыных бацькоў. На пасадачнай пляцоўцы аўтавакзала Ганна заўважыла, што Андрэй разгубіўся, бо ён не чуе таго, што яна яму казала. Ён увесь час паглядаў на суседнюю пляцоўку. Там стаялі дзве жанчыны і двое мужчын — ажыўлена размаўлялі. «Адна пара праводзіць другую», — зразумела Ганна.

— Наташанька, прыязджайце да нас на Новы год, — сказала стройная брунетка і пацалавала ў шчаку мілавідную сяброўку з доўгімі жоўтымі валасамі.

Памяць Ганны ажывіла выпадак, калі Андрэй аднойчы ноччу ў парыве жарсці назваў яе чужым імем, Наташай. Тады яна нават не папракнула яго, не спрабавала высвятляць: хто такая Наташа? Крыўда апякла яе: «Няўжо ён, будучы са мной фізічна, у думках імкнецца да іншай жанчыны? Няўжо так бывае?»

І раніцай Ганна таксама не стала штосьці пытацца ў Андрэя. Ёй вельмі не хацелася абмяркоўваць далікатную тэму. Разумела, што праўду ён не скажа.

А размова — гэта ўжо нешта канкрэтнае, яна магла параніць сэрца і адзывацца потым у ім балюча-балюча.

Едучы з дачкой у аўтобусе, Ганна зразумела, што Наташа — гэта не мроя, а канкрэтны чалавек, з якім яе муж Андрэй меў альбо мае адносіны.

«Добра, калі паміж імі ўсё скончана, і гэты выпадак ноччу, і гэтыя разгубленыя пагляды на аўтавакзале цяпер толькі — водгулле. А раптам яны сустракаюцца ці пачнуць сустракацца пасля гэтага».

Ганна заўважыла, што і рыжавалосая ўпотайкі кідала погляд на Андрэя, таму вырашыла асцярожна паназіраць за мужам: аглядвала яго кашулі, але не знаходзіла на іх вогненных валасоў ці паху незнаёмай парфумы. А калі Анд­рэй казаў, што ў выхадны дзень яго папрасілі папрацаваць, бо таксапарк не выцягвае план, правярала, ці працуе ён сапраўды. Ён працаваў.

Урэшце супакоілася і зноў верыла, што Андрэй кахае яе, і толькі яе...

У той час, калі Хруцкі стаў сустракацца з Ганнай, вобраз Наташы непакоіў яго ўсё менш і менш. Ганна вырасла ў сям’і, дзе гадавалася пяцёра дзяцей, і старэйшай была яна. Прывыкла клапаціцца пра малодшых братоў ды сясцёр. Гэты свой клопат, ласку яна шчодра дарыла і Андрэю, што станоўча ўплывала на яго душэўную раўнавагу. Аднак жа, пасля нараджэння маленькай Юлькі сітуацыя пачала мяняцца: дзіцё хварэла, плакала. Засынала, калі яго закалыхвалі на руках. Тады Ганна аддавала сябе поўнасцю маленькай дачушцы. Аказалася, што жонка яшчэ і цярплівы, самаахвярны чалавек. Ноччу, па некалькі гадзін носячы і закалыхваючы дзіця, яна не будзіла мужа, каб той падмяніў яе, разумеючы, што вадзіцелю перад працай трэба добра выспацца. Менш стала звяртаць увагі і на сябе як жанчыну. Непакоіла адно: набрацца б сіл, каб трымацца на нагах.

Здароўе Юлькі пакрысе паляпшалася. Напэўна, і жыццё Ганны і Андрэя вярнулася б у сваю звычайную каляіну, калі б не выпадак, які звёў Андрэя Хруцкага і Наташу: познім вечарам Андрэй пад’ехаў на заказ да будынка высокай шэрай шматпавярхоўкі, і ягонай пасажыркай аказалася Наташа. Яна была шыкоўна апранутая. На пальцах рук блішчэлі залатыя пярсцёнкі. Масіўныя колцы завушніц адцягвалі мочкі вушэй. Святочная, вясёлая, крышку нападпітку, павіталася, нібы яны толькі ўчора развітваліся. Даверліва патлумачыла: «Мае бацькі паехалі адпачываць у Турцыю — зяць адправіў, а я вось сустракалася з сяброўкай, цяпер еду на іх кватэру паліваць кветкі».

— Шмат кветак? — спытаўся Хруцкі толькі дзеля таго, каб схаваць сваю разгубленасць.

— А, хапае! Застаўлены ўсе падаконні і на падлозе ў зале дзясяткі з два гаршкоў. Дарэчы, Андрэй, як ты жывеш?

— Як бачыш...

— Бачу, што схуднеў ты, пануры... Калі шчыра, Андрэй, вінаватая я перад табою, — уздыхнула Наташа. — Але ж, паглядзі, нават машына, у якой мы цяпер сядзім — дзяржаўная... Дый гэта я ўжо раней табе казала...

— Наташа, — глуха прамовіў Хруцкі, — ды будзе ў мяне ўсё...

— Што ўсё? — пасміхнулася дзяўчына. — Стандартны набор: кватэра, дача, машына, на якія трэба будзе гарбаціцца ўсё жыццё? А бізнес, прэзентацыі, фуршэты?..